“‘Week van de friet in Libië’
We hebben frieten gebakken voor onze ‘escorte’: drie sympathieke kerels die onze reis in Libië in geode banen moeten leiden en zonder wie we overigens nergens mogen filmen. Het is een belevenis geworden. We zaten de patatten – meegebracht uit het verre België – te schillen op de parking van onze chique hotel in Tripoli toen een journalist van VRT-Radio ons belde voor een interview.
‘Dat treft’, zei hij. ‘Het is namelijk de week van de friet’. We konden onze oren niet geloven. Wat een toeval?! Met onze geschilde aardappelen in een plastic bakje, dat we in de woestijn zullen gebruiken om ons te wassen, zijn we naar het hartje van de stad gereden om langs een drukke laan onze ‘Belgian French fries’ te bakken. Een sympathieke pizza-verkoper heeft onze verlengkabel ingeplugd, waarna we tussen de cd’s van de aanpalende shop zijn beginnen kokerellen.
Terwijl Lieven de frietjes droog zwiert in een handdoek, houden allengs meer voorbijgangers halt. Tegen de eerste bakronde staat een nieuwsgierige menigte op onze vingers te kijken en het eerste bord dat rond gaat; is een wip verorberd. Onze ‘flikken’ eten mee en filmen zelf gretig, terwijl cameraman Lieven de frietjes opgooit. De pizza-man geeft ons met een brede glimlach nog wat zout en samen met een vette kwak mayonaise uit een buurtwinkel gaan de borden met ‘goudgeeltjes’ van hand tot hand.
Als we na afloop de olie in onze jerrycans overgieten, om later als brandstof te gebruiken, oogsten we alweer ongeloof. Een jonge Libiër staat er zelfs op zelf een nieuwe fles olie te halen. Hij wil met eigen ogen zien hoe we die in de tank kieperen. Waarna we – gelukkig – vlotjes starten. Auto’s toeteren en vormen een file rond de mensen die intussen bij de auto zijn komen staan. Na uitgebreid knuffelen en dag zeggen, rijden we terug naar het hotel.
Onze escorte – mensen van het zogenaamde ‘Department for Foreign Media’ – zijn dit soort reportages duidelijk niet gewend, maar kunnen het wel smaken. ‘A good show’, zegt één van hen, Mohammed Ghryani, ‘and the people liked it very much’. Dat gevoel hadden we wel. De cd-boer gaf ons gratis vijf van zijn beste cd’s mee, iedereen vroeg vriendelijk vanwaar we kwamen, waarheen de reis gaat, iedereen vond onze frieten ‘de beste’ en tussendoor kregen we van een grijnzende gast nog een reeds geopende ‘energy drink’ toegestopt. Het blikje bleek whisky te bevatten. Dat smaakte goed, in een land waar alcohol streng verboden is.