Aan alles komt een einde, ook aan tergend uitzichtloze jaren

Bieke Purnelle
© Brecht Goris
MO*columniste Bieke Purnelle is maar wat blij dat 2020 bijna achter ons ligt. Het is dan ook een jaar om snel te vergeten. ‘Ik zal u niet missen. Veel van wat u achterliet zal ik ritueel verbranden in het knetterende vuur.’
Beste jaar,
Wij moeten eens praten, voor we afscheid nemen. Er liggen een paar dingen op mijn lever, waar ik graag van af wil.
Natuurlijk weten wij niet wat uw opvolger brengen zal, maar die geniet tenminste het voordeel van de twijfel. Over u twijfelen wij niet: wij zijn klaar met u. Wij zijn klaar met de doodsklokken en de vermaningen, met de afstand en het gemis, met de kommer en de zorgen, met het sociale en culturele slagveld dat u achterlaat.
'Het belang van zorgen. Het besef dat wij elkaar nodig hebben. Onze weerbaarheid. Ik hoop dat wij ze onthouden.'
U vroeg zoveel aandacht dat wij er geen meer over hadden voor uw opvolgers, die nochtans ook onze oprechte attentie en zorg verdienen. U sjokte tergend traag vooruit, terwijl wij haast hadden om vooruit te stormen. U trok muren, plexiwanden en mondmaskers op tussen ons, zodat wij elkaar alleen nog herkenden aan avatars en bedroefde ogen.
U zaaide griezelige ideeën in de hoofden van de mensen. U zette ons in de hoek als stoute kinderen. U deed ons veel te vaak ‘Het is wat het is’ mompelen, een zin die deemoed en berusting wilde uiten, maar eigenlijk vooral wanhoop moest camoufleren. U deed beroep op onze burgerzin, maar vergat die te belonen.
Ik zal u niet missen. Veel van wat u achterliet zal ik ritueel verbranden in het knetterende vuur: de al te gulzige dood; het kille afscheid; de zelfzucht in bange tijden; de sporadische dwaasheid van het collectief; de avondklok; het bankzitverbod; de anderhalve meter; de vermaningen, dreigementen en donderpreken vanop de kansel der virologie; de uitzichtloze eenzaamheid; de korte lontjes; het onbegrip voor elkaars besognes; de macht van economische lobby’s en de weerloosheid van al de rest.
Vergeten doen wij u nooit; missen zullen wij u niet. Uw vertrek is geen nieuw begin. Zo goedgelovig zijn wij allang niet meer. Dit afscheid is niet meer, maar ook niet minder dan een signaal, dat ons eraan herinnert dat de tijd en het leven altijd onverstoorbaar verder strompelen en stromen; dat aan alles een einde komt, ook aan tergend uitzichtloze jaren.
Adieu. Tot nooit meer.
Maak MO* mee mogelijk.
Word proMO* net als 2968 andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.
Meer verhalen
-
Analyse
-
Nieuws
-
Nieuws
-
Commentaar
-
Nieuws
-
Interview