Blijf van mijn lijf

Tranen zijn stil. Daarom waren alleen de klank van de punt die het papier streelde en twee bonzende harten hoorbaar.

Ze schreef het eerste van vele woorden.

Wat ik dit jaar onder de boom zal leggen, weet ik nog niet. Ik weet wel wat het niet wordt. Ik laat me inspireren door de halsstarrigheid waarmee ik vasthoud aan gewoontes die volledig teloorgaan in de vaart van toenemende leegheid die de gracieuze handeling, de overbodige elegantie, de spontane galanterie versmoort.

Onder de kerstboom zullen de wearables elkaar platdrukken, zo zegt men mij.

De polsslag van de markt kan me gestolen worden. Die leidt enkel tot meer overbodigheid die het keurslijf nog strakker spant. Als de profeten gelijk krijgen, zullen heel wat mensen (althans zij die het geluk hebben geboren te zijn in een omgeving die de crisis voorlopig nog beter doorstaat) het nieuwe jaar binnenstappen met een computer op hun lijf. Onder de kerstboom zullen de wearables elkaar platdrukken, zo zegt men mij. Ik vermoed dat hiermee vooral de kleine computertjes die je als een horloge draagt, worden bedoeld.

Deze dingen staan al een tijdje hoog op de radar van mensen die zich geen wereld zonder gadgets kunnen voorstellen. Ze zijn een logisch gevolg van de toestand in de markt van de smartphones. Deze is immers gesatureerd. Als zowat iedereen er ondertussen wel een toestel heeft en niet bereid of in staat is om elk jaar een nieuwe versie van hetzelfde te kopen, is een nieuwe truc nodig om ons alsnog tot consumptie aan te porren en ervoor te zorgen dat het neoliberale eerste gebod “gij zult groeien” wordt nageleefd.

Wearables

De nieuwe truc is even doorzichtig als doeltreffend: stop de onzin die in de smartphone zit in een nieuw omhulsel, een nieuwe vormfactor. Maak de consument wijs dat die nieuwe vorm een nooit geziene verrijking is, een onmisbare toevoeging die de experience naar een nieuwe hoogten voert. Slinger er zeker ook een killer application op. Zoals gezondheidsapps, die het eeuwig leven beloven aan al wie er permanent de vitale lichaamsfuncties mee meet.

De wearables zijn ook een volgende stap in een evolutie die de computer steeds dichter bij ons lichaam brengt. Hun vormen nodigen uit om er nooit nog afstand van te doen, om je computer niet meer “uit te trekken”.

Misschien leg ik mezelf er wel, naast haar pen, en als ze mij dan uitpakt, fluister ik: neem mijn lijf, mijn lief, en schrijf.

Toegegeven, Google Glass zit nog dichter op je lijf, maar dat ding is in de huidige versie niet beschikbaar voor ons gewone stervelingen. De computers-in-je-horloge zijn dat wel. Veel meer dan Google Glass zullen zij ervoor zorgen dat we wennen aan het idee dat we computers kunnen aan- en uittrekken. Wanneer dan de prototypes van textiel met ingebouwde computer zich ontpoppen tot volwaardige producten, zullen consumenten dat wellicht zeer normaal vinden. En handig, vooral handig.

Zo zijn wearables dus ook een volgende stap in een evolutie die de aanwezigheid van technologie in ons dagelijks leven uit onze ervaring schrapt. Ze is er, zonder dat we ons er rekenschap hoeven van te geven. Ze doet wat ze doet, zonder dat wij het hoeven te weten, laat staan te begrijpen.

Ik weet nog steeds niet wat ik voor mijn geliefde onder de boom leg. Misschien leg ik mezelf er wel, naast haar pen, en als ze mij dan uitpakt, fluister ik: neem mijn lijf, mijn lief, en schrijf. Schrijf mijn lijf.