“‘‘De erkenning van Palestina blijft steken in mistig gefoezel’’

Het 157ste magazine ligt vandaag in uw bus. De cover vertelt u dat het dossier over ‘het geld van de wereld gaat’.

Geld vertelt veel over de prioriteiten van wie het besteedt. We vonden het de moeite waard om eens na te gaan hoe mensen en overheden met geld omgaan en hoe ze het investeren.

We werken met onze kleine ploeg goed op voorhand aan ons papieren blad, zeker in de vakantiemaanden. Toen ik het voorwoord voor dit dossier schreef, was het begin augustus. Het ging over hoe kleine landen, wanneer ze hun financiële middelen in oorlogstuig investeren, machtige landen kunnen worden.

Ik had daarbij niet het Pruisen onder Frederik de Grote voor ogen. Toch voelde het toen niet goed om met geen woord te reppen over Gaza. De wreedheden van de Israëlische overheid tegenover een weerloos volk stapelden zich op. Bovendien loopt er op de redactie een Gazaan als betaalde stagiair rond. Zijn verhalen over het thuisfront raakten en raken ons diep.

Na een redactievergadering van midden augustus besloten we dat het voorwoord over Gaza moest gaan. Onze pen als enige verweer tegen de besluiteloosheid van politici. ‘Gaza. Alweer. Omdat het moet.’, werd het dus. U kan het nalezen. Het is sinds eergisternacht achterhaald.

Welaan, de kernkabinetten op Belgisch en Vlaams niveau vonden de moed om tot een akkoord te komen over sancties tegen extremistische Israëli’s en Hamasleiders. En zo konden ze een regeringscrisis vermijden. Een tweeledige opluchting. België wordt nog bestuurd en we krijgen daarbij een regering terug met een iets menselijker gelaat dankzij de extra 12,5 miljoen euro aan humanitaire hulp voor Gaza en de medische evacuatie van ernstig zieke kinderen.

Ook de defensiekwestie, die ik opwierp in het geprinte voorwoord, wordt aangepakt. Het verbod van wapenexport en wapentransit uit 2009 wordt uitgebreid, militair materiaal mag niet meer over ons grondgebied richting Israël gevlogen worden. Minister van Defensie en Buitenlandse handel Theo Francken (N-VA) moet voor zijn militaire aankopen op zoek gaan naar ‘gelijkwaardige alternatieven (…) ten einde de militaire afhankelijkheid te verminderen zolang het conflict aanhoudt’.

Tot hier mijn enthousiasme, want dat staat er echt: ‘zolang het conflict aanhoudt’. Dat is jammer, Israël heeft immers nog andere oorlogsfronten, zoals die in Zuid-Libanon, het land vuurt regelmatige raketten af naar Syrië. Het doel: het Midden-Oosten hertekenen.

Samen met de huidige leiders in de VS willen ze er een democratische regio van maken. Ironie wordt gitzwart cynisme wanneer leiders bekend om hun autoritaire praktijken, ‘democratie’ promoten met geweld, uithongering en uitroeiing.

Too little, too late

Het akkoord is al bij al te weinig en komt vooral veel te laat. Dat is wat de mensen tegen de borst stuit. Moesten er echt eerst officiële verklaringen van hongersnood en genocide komen, vooraleer de regering in actie schoot?

Immers, nu pas behoort het tot de internationale verplichtingen van België om de genocide te stoppen. Met geen woord wordt er in dit akkoord over premier Netanyahu gerept, die de uitroeiing van de Palestijnen bedacht en het leger bevelen gaf om het uit te voeren. Hij maakte het absolute wangedrag van de kolonisten mee mogelijk, porde hen aan.

Het tekent de evenwichtsoefening van onze regeringsleden. Enerzijds zijn er de sancties tegen Israëlische extremisten, anderzijds is er het opdrijven van waakzaamheid door OCAD voor mogelijke antisemitische dreigingen. Op Europees niveau zit België nu in het kamp van de opschorting van een aantal samenwerkingen met Israël, maar de druk op Hamas moet tegelijk opgevoerd worden en Iran verdient ‘strengere economische en andere sancties’ en mag geen nucleaire wapens verwerven.

Je hoort in het akkoord afwisselend de stemmen van de twee kampen in de regering. België met zijn januskop en dubbele tong, de prijs betalend voor het afwenden van een regeringscrisis.

Ook het proces om Palestina te erkennen als soevereine staat blijft steken in mistig gefoezel. Dat is het zwakste gedeelte van het akkoord. De Belgische regering twijfelt of ‘vreedzaam en duurzaam samenleven in twee staten’ nog mogelijk is na de recente gebeurtenissen. ‘Bewust van het trauma dat Israëliërs hebben ervaren na de terroristische aanslagen van Hamas, op 7 oktober 2023, zal België deze erkenning van de staat Palestina pas bij koninklijk besluit formaliseren zodra de laatste gijzelaar is vrijgelaten en terreurorganisaties zoals Hamas uit het bestuur van Palestina zijn verwijderd.’

Over het onbeschrijfelijk leed en de trauma’s van de Palestijnen wordt met geen woord gerept. De hele uithongeringscampagne en erkende genocide werden net met ditzelfde argument mogelijk gemaakt: ‘U, Palestijn, bent een terrorist, u heeft banden met Hamas’.

Hoe hard de Palestijn dat ook ontkende, het deed er niet toe voor de Israëlische overheid. Bewijs maar eens dat je geen terrorist bent. Wie zal controleren of er Hamasleden in het bestuur van Palestina zitten? Wie zal wie geloven, wie zal wie vertrouwen? Vragen waarop het antwoord cruciaal zal zijn om tot een oplossing te komen.

‘Te weinig, te laat’ blijft echter een weinig constructieve vaststelling. Gisteren plaatste MO* al de reacties van het middenveld op de website, en die zijn (voorzichtig) positief. We moeten uiteindelijk ergens beginnen aan het einde van deze horrorfilm.

België beseft dat Palestina eerst en vooral ook opgebouwd moet worden en bevestigt zijn langdurige en structurele samenwerking met de regio. Palestina krijgt prioriteit in middelen, programma’s en bilaterale akkoorden. Zo is het altijd al gegaan in die regio: Amerika en Israël verwoesten, Europa bouwt op.

Maar het belangrijkste is dat ons land uiteindelijk kant koos en belooft die kant op internationale fora te verdedigen. De verklaring eindigt met: ‘Tot slot onderstreept België zijn onwrikbare steun aan de persvrijheid en het recht van journalisten om hun werk vrij en veilig uit te oefenen.’

Nu nog buitenlandse journalisten Gaza binnenkrijgen. Een beetje minder schaamte.