Ik geloof in de schoonheid van mislukking

Ik zit aan mijn bureau en hoor de vogeltjes buiten fluiten. Het is een zonnige namiddag en ik staar naar een wit scherm op mijn computer. Er moeten woorden op verschijnen maar ik wil buiten spelen. Ik wil niet nadenken over onze maatschappij die uiteen dreigt te vallen door een stelletje idioten met te hoge lonen, elkaar blindelings afblaffend, pretenderend het goede met ons voor te hebben.

Ik wil niet weer in mijn kop kruipen om iets te schrijven dat me schoon wast in onschuld. Want ik schrijf een column in een links progressief blad, ik sta aan de goede kant, ik heb hiermee mijn sociale plicht gedaan. Om alleen maar bevestigd te krijgen wat ik eigenlijk niet in vraag lijk te willen stellen.

Ik wil niet nadenken over onze maatschappij die uiteen dreigt te vallen door een stelletje idioten met te hoge lonen, pretenderend het goede met ons voor te hebben.

Ben ik echt zo oprecht als ik denk? Ken ik mezelf wel echt? Kunnen we überhaupt onszelf ooit écht kennen? Wie is die persoon binnen in mij en wat probeert ze te bereiken? Wat en wie wil ik bereiken met wat ik schrijf? Met wat ik vertel? Met wat ik maak? Wat wil ik horen als antwoord? Wil ik niet gewoon bevestiging van mijn eigen gedachten? Dat ik aan die juiste kant sta? Dat ik goed ben, dat ik menselijk ben? En dit in tegenstelling tot sommigen in onze samenleving – enkele populistische politici, bijvoorbeeld, waarvan de namen inwisselbaar zijn met hun opvolgers over enkele jaren.

Soms word ik er moedeloos van als ik bedenk dat ik niet uit dit goed/slecht-systeem kan ontsnappen. We lijken altijd een kant te moeten kiezen, iedere dag weer. Zijn we wel of niet gelovig? Eten we wel of geen vlees? Negeren we de media of gaan we er net radicaal tegenin? Zijn we kapitalistische neo-liberalen of zijn we geitenwollensokkendragende naïevelingen? Zijn we moslimknuffelaars of antisemieten? Alsof we zo gemakkelijk onder te verdelen zijn in dit soort categorieën.

Ik wil niet moeten strijden voor menselijkheid, voor gelijkheid.

Alle ruimte voor onderliggende verhalen en kanttekeningen in de marge lijkt hopeloos verloren.

Als ik eerlijk ben, wil ik daar allemaal niet mee bezig moeten zijn. Zeker niet op zo een dag als vandaag dat de zon schijnt en de natuur me verleidelijke kusjes toewerpt vanuit het raam. Ik wil niet moeten strijden voor menselijkheid, voor gelijkheid. Ik wil geen voorstellingen en verhalen bedenken waarin ik moet herhalen dat we allemaal zo verschillend nog niet zijn. Ik wil niet geen woordvoerder zijn. Ik wil geen vertegenwoordiger zijn.

In mijn ideale wereld zijn mensen slim genoeg om doorheen die etiketten en onderverdelingen te zien, om doorheen hun eigen geprojecteerde angsten te kijken en hun eigen verantwoordelijkheid in te zien. Hun eigen privileges. Hun eigen superioriteitsgevoel. Hun eigen culturele verleden. In mijn ideale wereld durven mensen hun eigen monsters diep in de ogen te kijken en dat innerlijke gevecht met zichzelf aan te gaan.

Maar omdat de realiteit niet mijn ideale wereld reflecteert, zal ik niet anders kunnen dan dit spel mee te spelen en toch af en toe mijn strijdbijl opgraven. Maar dan toch het liefst met gelaagde menselijke verhalen, die niet over succes gaan of over superioriteit, maar die onze diepste menselijkheid proberen te achterhalen.

Het leven is ook niet zo simplistisch dat het in twee categorieën onder te verdelen valt. Ook al willen we dat oh zo graag.

Het leven is ook niet zo simplistisch dat het in twee categorieën onder te verdelen valt. Ook al willen we dat oh zo graag. Wanneer leren we inzien dat angst en onzekerheid ook veel te bieden hebben? Laat ons onzeker zijn en kijken wat het met ons doet, welke paden het voor ons opent, in plaats van ons af te straffen omdat we niet in cijfers in te delen zijn.

Ik wil in mijn eigen leven dat succes niet in de weg staat van het omarmen van onzekerheid. Succes is blind en staat in de weg van al het andere, van alles en iedereen die net niet die finish heeft gehaald. Maar dat wil niet zeggen dat die andere verhalen niet bestaan, gewoon omdat ze niet efficiënt en winstgevend zijn of onder te verdelen in een te controleren categorie. Wat als we de verhalen van zogezegde mislukking ook een platform bieden? Wat kunnen we leren uit die verhalen? En hoe kunnen onze maatschappij en levensvisie daardoor beïnvloed worden? Kunnen we daardoor empathischer worden ten opzichte van anderen? Dat zijn de vragen die me bezig houden. Niet het eeuwige spel tussen wie correct is en wie fout.

Ik wil een liefdevol doch sterk schild creëren om deze wereld beter aan te kunnen. Door schoonheid op te zoeken.Van alle soorten. Natuur. Mooie kleuren, mooie stoffen, mooie boeken, mooie muziek, mooie zielen. En ik geloof in de schoonheid van mislukking, van falen, van niet goed genoeg te zijn, van angst, van imperfectie. De strijd die we dagelijks met ons zelf voeren.