Selectieve blindheid

We hebben een pensioengerechtigde generatie die opgroeide zonder oorlog, dankzij het verdwijnen of vervagen van grenzen. Toch, schrijft MO*columnist Walter Zinzen, is er een politieke klasse die een nieuwe toekomst binnen die grenzen wil. ‘Maar die identitaire klasse is selectief blind op vele vlakken: ze willen grenzen als forten, zijn fanatieke liefhebbers van kernenergie en zijn tegen het cordon sanitaire.’

We vierden zopas het feest van de wereldvrede. Maar zoals alle jaren kunnen we alleen maar constateren dat die vrede nog heel erg ver weg is.

Alhoewel: in ons deel van het Europese continent groeide een pensioengerechtigde generatie op die nooit een oorlog meemaakte. Voor het eerst in vele eeuwen.

In de 13de eeuw gingen inwoners van Ieper en Poperinge elkaar nog gewapend te lijf. Dat is vandaag ondenkbaar. Zoals het ook ondenkbaar geworden is dat Duitsland en Frankrijk, of Frankrijk en Engeland oorlog met elkaar voeren, hoewel ze dat in de afgelopen eeuwen herhaaldelijk hebben gedaan.

Hoe dat komt? Omdat grenzen vervaagd of zelfs volledig verdwenen zijn. Het graafschap Vlaanderen, het hertogdom Brabant, het prinsbisdom Luik, het graafschap Namen en wat er nog allemaal bestaan heeft, dat leeft nu vreedzaam samen in de Belgische staat, n’en déplaise à Bart De Wever.

Ondanks alle communautaire spanningen is het zelfs nooit tot een oorlog gekomen tussen Walen en Vlamingen. Eenzelfde evolutie deed zich voor in Nederland, Duitsland, Italië, Frankrijk en tutti quanti waar duizenden vorstendommen, hertogdommen, graafschappen en baronieën zich, vaak na bloedige conflicten, verenigden tot de natiestaten, die dan onderling oorlog voerden.

Versplintering alom

Na de Tweede Wereldoorlog richtten die natiestaten een bondgenootschap op dat we vandaag de Europese Unie noemen. Conflicten worden nu uitgevochten aan de onderhandelingstafel, wapengekletter komt er niet meer bij te pas. Hoe minder grenzen, hoe meer vrede zou je denken.

Maar neen, de identitairen en nieuwe gemeenschapsdenkers vinden dat de 19de-eeuwse natiestaten een nieuwe toekomst binnen de eigen grenzen tegemoet gaan. Dat verbaast omdat er heel weinig natuurlijke grenzen zijn. De meeste zijn kunstmatige strepen op een landkaart, getrokken door militaire bevelhebbers.

Onze eigen staatsgrenzen zijn daar een goed voorbeeld van. Neem de grens tussen West-Vlaanderen en Frankrijk. Die is het gevolg van een veroveringsoorlog door Louis XIV in de 17de eeuw. Idem dito voor de grens tussen Nederland en België. Die volgt grotendeels de demarcatielijn waarlangs de Spaanse troepen in de 16de eeuw hun opmars door de Nederlanden beëindigden.

Hoezeer de grens met onze gewezen landgenoten in het Noorden ons beschermt is de jongste dagen goed gebleken.

Hoezeer de grens met onze gewezen landgenoten in het Noorden ons beschermt is de jongste dagen goed gebleken. We maakten een echte invasie van Nederlanders mee die de lockdown in hun eigen land ontvluchtten.

Stel je nu maar eens voor dat de coronamaatregelen niet meer in elk land afzonderlijk maar gemeenschappelijk, zeg maar Europees , genomen zouden worden. Het is al een cliché geworden om te zeggen dat het virus zich geen bal aantrekt van grenzen, zou de bestrijding ervan dan niet ook grensoverschrijdend moeten zijn? Neen, volksgezondheid is geen Europese bevoegdheid en in België ook niet uitsluitend federaal.

Versplintering alom dus, met de soap rond de sluiting/heropening van de cultuursector tot gevolg. En de staatsgrenzen gaan open of dicht voor de Europese medeburgers al naargelang de lokale maatregelen.

Onze normen en waarden

Leve de grenzen dus, wat zijn ze toch een weldaad. Dat ondervinden de landverhuizers die zich in Europa willen vestigen aan den lijve. Ze worden met grof geweld teruggedreven, gaan een zekere verdrinkingsdood tegemoet of worden uitgehongerd aan de Pools-Belarussische grens.

Onze buitengrenzen moeten “beschermd” worden. Er moeten zelfs muren komen om de barbaren buiten te houden.

Want ja, onze buitengrenzen moeten “beschermd” worden. Er moeten schuttingen komen, prikkeldraadversperringen, ja zelfs muren om de barbaren buiten te houden. (De Zuid-Afrikaanse schrijver en Nobelprijswinnaar John Maxwell Coetzee schreef er een boek over:Waiting for the Barbarians.)

Ter verdediging van onze normen en waarden, uiteraard. Landverhuizers vallen buiten die normen en waarden. Ze zijn kennelijk ook niet van goede wil. Voor hen is er op aarde geen vrede.

Zowel de politieke klasse als een deel van de publieke opinie zijn blind voor menselijke waarden als mededogen en gastvrijheid. Maar ze herdachten op 25 december wel de geboorte van degene die deze waarden predikte als werken van barmhartigheid.

Het is eigenaardig. Het soort individuen dat zo bekommerd is om de eigen identiteit en zo graag met de patriottische vlag zwaait is op een heel ander gebied ook selectief blind. Ze zien de gevaren van kernenergie niet.

Het zijn de nieuwe klimaatridders, genre Bart De Wever en George-Louis Bouchez, die kraaien van plezier omdat kernenergie geen CO2 uitstoot en dus in hun ogen klimaatvriendelijk is. Nooit hoor je ze spreken over de redenen waarom destijds tot de kernuitstap besloten is.

Waarom besliste uitgerekend Angela Merkel, toch geen Groengoeroe, in 2011 tot de Energiewende, het vervroegen van de kernuitstap? Om veiligheidsredenen. 2011 was het jaar van Fukushima, weet u nog? Ja, u nog wel, De Wever klaarblijkelijk niet.

De nieuwe Duitse regering heeft het wel onthouden en blijft niet bij de pakken zitten, in tegenstelling tot onze Vivaldi-ploeg. Ze heeft de helft van de zes resterende kerncentrales gesloten.

Daarover hoor je de atoomlobby enkel smalen. Want de Duitsers moeten nu — voorlopig — overschakelen op fossiele brandstoffen. Dat is lachen geblazen. Waar de Duitsers evenwel niet mee lachen is het probleem van het kernafval. Daarvoor zijn onze atoomliefhebbers niet alleen blind maar ook doof.

In Mol beschikken we sedert 1952 over een atoomcentrum, het wereldberoemde SCK, waar specialisten al meer dan een halve eeuw zoeken naar manieren en plekken om het kernafval veilig op te bergen , zodat de generaties die na ons komen in de eeuwen der eeuwen, niet bestraald worden door de “klimaatvriendelijke” resten van wat we vandaag produceren.

Lees ook

Kernafval: het “kleine probleem” voor later dat weigert te verdwijnen

Die oplossing is nog steeds niet gevonden. Maar dat lijkt niet de zorg te zijn van onze Omgevingsminister Zuhal Demir, haar partijvoorzitter of om het even welk lid van N-VA.

Wat ze wel doen is verwijzen naar Frankrijk en Nederland, waar nieuwe kerncentrales, met een geheel nieuwe technologie, gepland worden. Het afval van de oude centrales zou in de nieuwe als brandstof worden gebruikt. Eureka! Jawel, op papier. Nergens ter wereld bestaat zo’n centrale al in werkelijkheid. Het hele verhaal lijkt op een vulgair verkooppraatje.

Selectieve blindheid

Selectieve blindheid, je vindt ze altijd bij dezelfde types. Niet alleen zijn ze voor grenzen als forten, niet alleen zijn ze fanatieke liefhebbers van kernenergie, ze zijn ook tegen het cordon sanitaire. Marc Elchardus, anderszins toch een wijze man, noemt dat cordon zelfs onbetamelijk omdat het zou impliceren dat de kiezers van het Vlaams Belang een besmettelijke ziekte hebben. Het woord “racisme” neemt hij niet in de mond.

Kiezers van een racistische partij zetten zich buiten de samenleving. Wie daaraan twijfelt moet eens een voetbalstadion bezoeken. Racisme? Het is inderdaad een besmettelijke ziekte.

Niet alleen Elchardus, alle tegenstanders van het cordon, ‘vergeten’ dat het een afspraak is tussen democratische partijen om niet te besturen met een racistische partij. Ze willen niet inzien dat kiezers van een racistische partij ook racisten zijn, die zich buiten de samenleving plaatsen. Wie daaraan twijfelt moet eens een voetbalstadion bezoeken. Racisme? Het is inderdaad een besmettelijke ziekte.

Selectieve blindheid en goed praten van racistische fobieën verhindert ook te zien wat er in Aalst gebeurt. Het stadsbestuur valt er op door beslissingen die je in andere steden niet vindt. Zo komt er bijvoorbeeld geen zebrapad in de regenboogkleuren (om aandacht te vragen voor ieders seksuele geaardheid) en liepen in de twee laatste Carnavalstoeten figuren mee die uiterst kwetsend zijn voor joodse mensen.

Zou het toeval zijn dat het Vlaams Belang daar mee bestuurt? Nee, niet onder eigen naam, dat niet.

Het cordon werd er doorbroken doordat een prominent Blokker/Belanger overliep naar de N-VA: Karim Van Overmeire. De man is co-auteur van het beruchte 70-puntenplan van Philip (want zo staat hij in het bevolkingsregister) Dewinter, dat voorzag in massale deportatie van de toenmalige gastarbeiders.

Eens Blokker, altijd Blokker. Nu is hij tweede schepen met alle bevoegdheden waarvan een ‘gewezen’ Blokker dromen kan: Vlaamse Zaken, Vreemdelingenzaken, Inburgering, Onderwijs, Bibliotheek. En nu dus ook van Antiholebizaken, want hij is de man die het veelkleurige zebrapad tegenhield.

De gemeente Grimbergen komt minder in het nieuws maar ook daar neemt een Blokker, zogenaamd als vertegenwoordiger van de lokale lijst Vernieuwing, deel aan het bestuur. Bart Laeremans heet hij. Ook hij is tweede schepen, ook hij heeft Integratie en Vlaams karakter in zijn portefeuille.

Wedden dat na de gemeenteraadsverkiezingen het cordon op een aantal plaatsen op soortgelijke wijze doorbroken zal worden? En durft iemand zich voor te stellen wat dan de gevolgen zullen zijn voor de diversiteit van de samenleving in die gemeentes?

Toch een gelukkig nieuwjaar gewenst!