Stille liefdes in tijden van betekenisloos lawaai

Toen ik kind was, vond ik de wereld best een mooie plek omdat ik lange tijd immuun ben geweest voor de nieuwsberichten die vanuit Al Jazeera de woonkamer van opa binnensijpelden. Er waren kinderen die stierven in het Midden-Oosten, maar het enige waar ik lange tijd oog voor had, was het logo van Al Jazeera dat in water oploste en dan weer bij elkaar kwam in Arabische kalligrafie. Ik was me toen al aan het oefenen in focussen op dingen die minder energie, gevoel en hersencellen van mij vroegen, in onverschillig zijn.

We zijn vijftien jaar verder. Het is 6u06. De hele wereld zit in mijn hoofd. En mijn hoofd is best klein voor 8 miljard mensen en een aarde met een diameter van meer dan 6000 kilometer. Het tragische aan dit alles is dat ik meer dan gedaantes en vormen zie, nummertjes en namen. Nee, ik voel verhalen. Ik voel een mens liegen wanneer hij zegt dat het goed met hem gaat terwijl ik in zijn ogen de wereld zie verdrinken.

Het zijn die momenten van totale onverschilligheid die mij staande houden in een wereld die constant impulsen stuurt en triggert

Sommige mensen lijden aan woedeaanvallen, vreetbuien, verslavingen. Ik lijd aan onverschilligheid. Het is de enige manier om de wereld uit mijn hoofd te houden en er plaats te maken voor mijn eigen dromen en dagelijkse bezigheden. Het zijn die momenten van totale onverschilligheid die mij staande houden in een wereld die constant impulsen stuurt en triggert, altijd in beweging is en met geen enkel schepsel genade heeft.

Ondertussen is het 7u01 en hoewel ik die kindse onverschilligheid blijf koesteren, wil ik de wereld liefdevol benaderen vandaag. Terwijl de nacht tot een einde komt en de vogels een onverstaanbaar lied zingen, blijf ik geloven dat vandaag geen dag is om dood te gaan. Geen dag om de liefde te staken. Morgen ook niet.

Het nieuws van een aanslag ergens op de wereld houdt me wakker en woelend in de stille uren van de nacht. Er fluiten vogels en de zon dringt binnen door mijn raam. Niet in mijn hart. Ik ben al die aanslagen echt meer dan zat – natuurlijk – maar wat mij ook mateloos irriteert, is de manier waarop wij erop reageren. Hoe media, politiek en sociale media steeds met dezelfde bijna betekenisloze teksten beklad worden. Politieke recuperatie, nutteloze artikels die soms zelfs respectloos zijn ten opzichte van de slachtoffers, steeds opnieuw dezelfde tweets die schommelen tussen ‘dood aan alle moslims’ en ‘maar wij moslims zijn ook slachtoffer’.

En ik heb de antwoorden ook zeker niet. Behalve dat liefde voor elkaar en de wereld ons troosten kan. En dat stilte soms meer zegt.

Maar ik wil niet op zoek naar de liefde. Ik wil mezelf niet blijven overtuigen dat deze wrede wereld ook liefdevol kan zijn. Hoewel ons van de andere kant van de wereld enkel slecht nieuws bereikt en de weegschaal ver naar negatieve beeldvorming helt, wil ik mezelf niet overtuigen van de liefde in mij en de mens. Want zo werkt de liefde niet. Liefde is overweldigend, overtuigend, geloofwaardig zonder er moeite voor te hoeven doen, zonder erbij stil te staan. Het overkomt je. Het overdondert vooral.

Dit is een ode aan alle mensen die blijven geloven in de liefde, hoewel de wereld hen dat geloof wreed en genadeloos wil afnemen, die grijpen naar muziek, poëzie, bezinning, naar een mens of een herinnering, voor wie de stilte niet angstaanjagend is maar bevestigend, wijs in tijden van zoveel betekenisloos lawaai. Een ode aan de Palestijnse geliefden die na 18 jaar gevangenschap vrijkwamen en een dag later met elkaar in het huwelijksbootje stapten. Zij die oorlog krijgen van de wereld en het beantwoorden met liefde. Het zijn deze mensen die mij inspireren tot schrijven, maar vooral zijn het deze mensen die mij woordloos overtuigen van de liefde in de wereld, die mij inspireren tot leven.

Wacht op me, lief, want ik ben niet gebroken. Ik ben genezen. Mijn wonden zijn dichtgegroeid en gesloten. Wacht op me, lief, zoals je bij de open deur stond achttien jaar geleden. Je hoofd licht gebogen, hoe alles aan je lachte, de zachte wimpers rond je ogen waarin mijn wereld onvergankelijk schitterde. Jij aan de deur van heldere, donkere dagdromen. Wacht op me, lief, ik ben zo vrij. Nog steeds de man die je kent, de jongen van wie je hield, hou ik in mij verborgen. Ze hebben niets aan me veranderd. Ik ben u. Ik ben het land waarop we trouwen. Ik ben Palestina. Niet gebroken, maar genezen.

Dit zijn geen uitzonderlijke verhalen. Mensen willen leven, liefhebben, zelfs al keert het leven hen de rug toe. Het is enkel uitzonderlijk dat deze verhalen ons bereiken. Een jaar geleden zag ik de trouwfoto’s van een Syrisch paar voorbijkomen. De setting: een met de grond gelijk gemaakt Syrië.

We trouwden. We beloofden elkaar de eeuwigheid op de ruïnes van ons bestaan. Ik wees naar de verste horizon en fluisterde in haar oor: “Daarachter, mijn lief. Achter de overblijfselen van de dood, achter de laatste stuiptrekkingen van een bezeten oorlog, is er een zon die ooit voor ons op zal komen. Tegen die tijd zal ik voor jou leven, tussen de smalle steegjes van een aan stukken geslagen stad, tussen de gevallen en verloren eindes van dit ooit zo verheven land, over de bodemloze dieptes van deze godvergeten aarde. Ik zal je tranen drogen. Je dagen dragen. Want in jouw ogen zie ik de eeuwigheid die naar ons lacht.”

De nieuwsberichten blijven binnensijpelen en hoewel mijn onverschilligheid buffert, druppelt het slechte nieuws mijn hart in en druppels kunnen uiteindelijk meren en rivieren en zeeën vormen, dat weten we. Maar deze nieuwsberichten in de marge van de schreeuwerige kranten en artikels, hebben de eerste stenen van een dam, een dijk, een oever gelegd, waar de liefde leeft en de stilte heerst. En daar ga ik liggen om te drogen van al die druppels die als dauw verdampen en in woorden veranderen. Stille woorden die met hun stilte overtuigen dat de liefde niet gestorven is. Niet zal sterven.

Vandaag is geen dag om dood te gaan.