Voor de laatste keer

Column

Ode aan de eenvoud van het leven

Voor de laatste keer

Voor de laatste keer
Voor de laatste keer

Na 90 jaar stopte vorig weekend de authentieke Tervuurse bakkerij waar Ching Lin Pang in het weekend haar krakend verse pistolets ging halen. De welgemeende warmte en de nostalgie van het afscheid op de laatste openingsdag raakten haar. De lokale zelfstandige als hoofdrolspeler in het leefbaar maken van een buurt.

© Brecht Goris

Ching Lin Pang

© Brecht Goris

Ik kan me niet voor de geest halen wanneer het weekendritueel 'pistolet eten' bij de bakker op de hoek in Tervuren begonnen is. Elke zaterdag deden we ons tegoed aan krakend verse pistolets vergezeld van een kopje lekkere koffie. Terwijl we de cryptofilippine trachten te kraken, luisteren we met een half oor naar de geanimeerde gesprekken tussen de bakkersvrouw en haar klanten.

Dit is een huis van vertrouwen. Dag in dag uit, week in week uit, maand in maand uit, jaar in jaar uit komen dezelfde mensen hier voor hun brood, koeken en bij gelegenheid de taarten. Of je nu zwart, blank, jong, oud of minister van staat bent, iedereen wordt met hetzelfde enthousiasme bediend, in plat Tervuurs voor de plaatselijke bevolking, Nederlands voor de andere Vlamingen, maar evengoed Frans of Engels naargelang de moedertaal van de klant.

Dit is wat men met een dure woord “the third space” noemt, een sociaal knooppunt met een spilfiguur, die de buurt en haar bewoners van binnen en buiten kent. Ook een perfecte plaats om de couleur locale van een Vlaams stadje op te snuiven en te ervaren.

Vaak hebben we gezegd dat we dit adres geheim houden omdat anders teveel nieuwsgierigen zouden afzakken naar deze unieke bakkerij op de hoek in Tervuren. Nu is het niet meer nodig. Dat het een huis van vertrouwen was, daaraan heb ik geen moment getwijfeld, maar dat de zaak op zo een lange geschiedenis kan bogen, ben ik pas onlangs te weten gekomen.

Enkele weken geleden hing een papiertje op de deur over de nakende sluiting van de winkel. Na drie generaties of meer dan 90 jaar – de winkel is opgestart in 1928 door de grootvader van de huidige bakker — houdt het verhaal op. Op 1 juli sluit de bakkerij voorgoed.

Hoe een lokale zelfstandige een hoofdrol kan spelen in het animeren en het leefbaar maken van een buurt zonder er veel ruchtbaarheid aan te geven

Slecht nieuws voor ons, de klanten, maar goed nieuws voor de bakker en zijn vrouw, die eindelijk tijd hebben voor zichzelf. Daarom hebben we een punt gemaakt om voor de laatste maal een ontbijt te eten voor de sluiting.

Zondag 30 juni was een zonovergoten dag. Er was al veel volk en emotie toen we er aankwamen. Het terras zat vol, ook de zaal in de bakkerij was goed gevuld met wellicht de intimi en vrienden en buurtgenoten van het eerste uur aan een lange tafel. Een ongedwongen, authentiek dorpsgevoel.

Het gebeuren liet ons niet onberoerd. Niet alleen moeten we voortaan een ander adres opzoeken, maar ook de welgemeende warmte en de nostalgie van het afscheid raakten ons. Ik maakte me de bedenking hoe kleine dingen grote dimensies aannemen of hoe een lokale zelfstandige een hoofdrol kan spelen in het animeren en het leefbaar maken van een buurt zonder er veel ruchtbaarheid aan te geven.

Vorig week is ook “de Jean-Pierre” plots overleden. Wie de stadscampus van Antwerpen kent, weet wie ik bedoel. Voor de anderen: “de Jean-Pierre” is een kruidenier, die decennialang hongerige studenten voorzag van prijsvriendelijke broodjes, cake en andere tussendoortjes.

Als kleine zelfstandige heeft hij met zijn plotse overlijden het regionaal nieuws gehaald als een icoon van de stad. Dit doet me ook denken aan de sluiting van het Chinese restaurant van mijn zus, die meer dan veertig jaar Chinese spijs en drank heeft verschaft aan Vlamingen in het Wilrijkse en omstreken.

Zoals in het bakkersverhaal sluit de zaak omdat beide zonen andere beroepsactiviteiten hebben. Ook daar een gelijkaardig verhaal. Op de laatste avond zag het restaurant zwart van het volk, van mensen die erbij willen zijn voor het laatste maal. Een gevoel van weemoed en dank. Maar tegelijk een ode aan de eenvoud van het leven, een nieuwe luxe.

Tags