Wat doen we / nu we zien
“‘Dit zijn de levenslange epidemies’
Amina Belorf vraag zich — in dichtvorm — af of we anders kijken naar de “andere” mensen om ons heen, naar de armen, de daklozen, de vluchtelingen. Zal er iets veranderen aan de manier waarop we met hen omgaan, nu het coronavirus ons laat zien dat we allen even kwetsbaar zijn?
W
at doen we met de doden
van onbekende oorsprong
staat er iemand bij hen stil
leest er iemand hun namen voor
wat doen we met de mensen
zonder beschutting
vangt er iemand nog hun blik
zegt er iemand dat ze veilig zijn
wat doen we met de mensen
zonder verblijfsvergunning
slapen ze nu nog met hun ogen dicht
nu hun toevluchtsoord ook op mijnen ligt
wat doen we met de tentenkampen
wij haast niet met twee
en zij met tien tesamen
wat doen we met de leegstaande gebouwen
zijn ze te min om er te gaan wonen
er staan hier zoveel handen
voor hen klaar
wat doen we met de gezinnen zonder loon
mogen zij ook een maand hun huur laten vallen, hun leningen verlichten
W
at doen we met de jongen
en zijn onvertelde schaamte
nu hij in geen internetcafé
zijn huiswerk maken kan
wat doen we met het onderwijs
dat nu van school naar binnenshuis
de dagen overhoop haalt
wat doen we met het evenwicht
dat ook hiervoor al langer uit balans was
W
at doen we met het poetspersoneel
dat gangen en kamers boent
alsof hun leven ervan af hangt
wat doen we met de zorg
die al jaren schreeuwt om ademruimte
wat doen we nu ze breken
onder dit machteloos gebeuren
wat doen we nu met hen die met
meer werk minder overhouden
op het einde van de maand
W
at doen we nu we zien
dat we allemaal even kwetsbaar zijn
en dat dit voor even is
en voor hen voor het leven is.