De aarde in bruikleen
Ik ben het refrein over “noodzakelijke groei” grondig beu
Kris Moonen
20 april 2018
Ik ben het beu om voorgelogen en behandeld te worden als een kleuter want de zogeheten “noodzakelijke groei” die onze politieke en economische leiders definiëren volgens méér bruto binnenlands product is een verkeerde en zelfs perverse maatstaf.
Jenga-toren
Michał Parzuchowski/Unsplash (CC0)
Ik ben het beu om voorgelogen en behandeld te worden als een kleuter die niet weet wat kosten en opbrengsten zijn, wat maatschappelijke actief en passief betekent. De “noodzakelijke groei” die onze politieke en economische leiders definiëren volgens méér bruto binnenlands product is een verkeerde en zelfs perverse maatstaf. Want het stelt domweg dat bomaanslagen, longkankers en verkeersongevallen ronduit goed en wenselijk zijn voor onze maatschappij, wegens extra economische groei om deze schadelijke effecten weer ongedaan maken. De wetenschappelijke en maatschappelijke bewijslast schreeuwt steeds luider over hetgeen elke rekenende kleuter kan vertellen : de plussen én de minnen optellen staat gelijk aan onkunde of onbegrip over het nobele vak van de rekenkunst.
Ik ben het dus beu om de rekening op directe en indirecte wijze gepresenteerd te krijgen voor eindeloze economische groei waar we met ons allen nog meer nood aan zouden hebben en ook allemaal beter van worden. Zo dicteert dit economische groeicarrousel of afbrokkelend piramidespel binnen een eindige planeet en de arbeidsmarkt die onmogelijk tot in het oneindige efficiënter kan worden. Een kartel tussen voorbijgestreefde industrie en jobs-jobs-jobs politici, waardoor de kostprijs van sjoemelende autofabrikanten aan onze schoolpoorten wordt gepresenteerd in de plas van ons nageslacht. Waar de gezondheidskost van méér wegen, méér wagens en méér uitstoot via de sociale zekerheid wordt gepresenteerd in ons jaarlijks aanslagbiljet. En of we daar beter van worden, dat snapt toch het kleinst kind?!
Ik ben het beu om tegen de stroom van de ratrace in te roeien, door eens wat minder betaalde arbeid te verrichten en wat meer zelf voor mijn kleine uk te zorgen, zijn wasje en plasje zelf te doen en nadien het rommeltje ook zelf op te kuisen. Want o wee, daarmee zorg ik eigenhandig voor een deuk in de economische groei die anders via crèches, dienstenchequers en andere “baby-economics” dienstverleners in ons BBP zou gepompt zijn.
Rommelkrediet
Ik ben het beu om met mijn belastinggeld bij te dragen aan miljarden infrastructuurwerken die met een vingerknip worden “geïnvesteerd” in meer asfalt, beton en dokken.
Ik ben het beu om met mijn belastinggeld bij te dragen aan miljarden infrastructuurwerken die met een vingerknip worden “geïnvesteerd” in meer asfalt, beton en dokken.
Terwijl onze dorpskernen en planeet net snakt naar minder uitstoot van de kersvers aangezogen wagens, trucks en camionettes en nog liefst binnen de 24u ook. Of dit haaks staat op de recent gemaakte afspraken op een dol moment in Parijs, tja “the show must go on” want het volgende verkiezingsrapport lonkt al om de hoek en we weten wat we niet moeten doen om herverkozen te geraken.
Ik ben het beu dat deze boekhoudkundige olifant in de kamer vakkundig wordt doorgeschoven naar een volgende generatie of stemmenkanon. Vroeg of laat zullen we allemaal de rekening moeten maken en vaststellen dat deze “investeringen” heuse rommelkrediet bleken, gestrande activa die passiva blijken of in het beste geval alweer wegspoelden zoals het strandzand tegenwoordig ook frequenter blijkt te doen aan de Noordzeekust. Maar geen nood, dan slepen we nieuwe tonnen zand aan, leggen we nieuwe wegen of andere instant oplossingen mét economische terugverdieneffect, want de economie en wij allen varen er zeer wel bij!
Ruimtelijke wanordening
Ik ben het beu dat onze “ruimtelijke wanordening” nu al per lopende meter een veelvoud kost qua nutsleidingen, publieke diensten van Postpunt tot De Lijn, van internetverbinding tot ons verstrikte en verstikkende wegennet. Elders doet men wél anders en blijkbaar beter en goedkoper.
En ook beu dat het slechte of opportunistische vastgoed wordt beloond, door de verkavelingszeepbel ook nog eens cash uit te gaan keren aan een virtuele meerwaarde – met groeten van de belastingbetaler—waar een doorwinterd bitcoinspeculant alleen maar van kan dromen.
Ik ben het vooral beu dat onze democratische vertegenwoordigers blijkbaar het elementaire beginsel van de maatschappelijke ecologische en economische proef en saldi balans nog steeds niet uit durven leggen aan de mensen. Om dan met 5 minuten politieke moed niet te kiezen voor de “quick wins” en krankzinnige logica van “meer van hetzelfde falende recept, maar wel naïef blijven hopen op een andere uitkomst”.
Ik ben het beu om te horen dat er geen geld is voor kans- en generatiearmoede, maar wel voor vroegtijdige vervanging van straaljagers die afschrikking capaciteit moeten kunnen droppen op verre of nabije oorden die niet willen horen maar moeten voelen. Tand om tand staat toch dwars op elke opvoedkundig principe? Alsof in de vorige eeuw nooit een dubbele escalatie naar een wereldbrand heeft plaatsgevonden. Of werd dit historische inzicht misschien verdrongen door de korte termijn hysterie van kwartaalcijfers en al even mysterieus verdwenen winsten in de Bermuda driehoek?
Waar wanhoop, frustratie en een vage beloftes heersen, lonkt de oproep van een beter hiernamaals.
Alvast een vruchtbare kweekvijver voor extreme en breed gedragen frustratie gedachtengoed, dat borrelt, gist en broedt in de afwezigheid van preventieve en educatieve inspanningen die scheve speelvelden minder krom maken. Waar wanhoop, frustratie en een vage beloftes heersen, lonkt de oproep van een beter hiernamaals.
Ik ben het dus beu om de veronderstelling te aanhoren dat mens, maatschappij en milieu het beste gebaat zijn bij een eindeloos eenzijdig groeiverhaal. Waarin vliegtuigen en vrachtschepen quasi taxfree kunnen snorren, terwijl de nabije bioboer kreunt onder de fiscale druk en administratieve rompslomp. Een systeem en spelregels waarin spullen steeds sneller stukgaan, trager hun ding doen en ook onherstelbaar blijken te zijn “gedesigned”. Alsof we op een oneindige planeet wonen met oneindig veel middelen leven die iedereen in gelijke mate en naar believen kan blijven opnemen.
Unsplash (CC0)
Echte weelde
Ik zou dus graag het moment en de inzichten zien dagen bij elkeen die nog gelooft in het ongebreidelde en onbezonnen groeiverhaal. We hebben weldegelijk en dringend groei nodig ipv afbraak en laissez faire economisch beleid. Maar dan wel groei van het goede soort waarbij welzijn, levenskwaliteit, omgeving voorop staat en waar iedereen wel bij vaart. Van Happy planet, donut tot common good economics, de alternatieven bestaan en schreeuwen om omgezet te worden in beleid, spelregels en structuren die focussen op wat niet virtueel kan groeien tot in het oneindige : mens en planeet.
We hebben immers deze aardkluit in bruikleen en hebben ook slechts 1 leven om samen met onze volgende generatie van vader of moeder op dochter of zoon te beleven en door te kunnen geven wat echt telt : rentmeesterschap over deze – onze- gezamenlijke toekomst.
We kunnen dit, we willen dit en wees gerust, de economie zal nog steeds op volle toeren draaien, maar anders en voor allen, nu en overmorgen.