Jan Blommaert verzet zich tegen populisme en zijn vele namen of verschijningsvormen: vervlakking, verdomming, versimpeling, verkleutering, … Enkele jaren geleden bracht hem dat in directe botsing met Steve Stevaert die hem en andere intellectuelen dan ook steevast afdeed als professor Zonnebloem.
In dit boek concentreert Blammaert zich op twee realiteiten en hun problematische relatie: media en meningen. Meer bepaald schrijft hij over de belangrijke bijdrage die intellectuelen hebben in het vormen en afwegen van meningen, en over de quasdi onmogelijkheid om die rol te vervullen in een wereld waarin massamedia het terrein van de meningsvorming bijna volledig gekoloniseerd hebben om het te reduceren tot pretparken voor ‘tooghangers-met-professorentitels’ –zoals hij Rik Torfs schamper beschrijft. ‘De professionele intellectueel wordt zo gereduceerd tot producent van polariserend lawaai, niet van kennis, analyse, kritiek of creatieve ideeën’, schrijft hij op blz. 30.
Blommaert argumenteert ook tegen het verregaande relativisme dat doorgaat voor democratisering van de vrijheid van meningsuiting. ‘Alles is immers een men ing geworden –een kwakkel, een gerucht, een roddel, een belediging, een verzinsel– en al die meningen zijn evenwaardig en moeten dan ook vrij kunnen circuleren.’
Daartegenover wil hij de functie van intellectuelen herstellen om die meningen op hun waarde en gewicht te toetsen. Niet door deel te nemen aan praatprogramma’s op tv, maar door actief deel te nemen aan het maatschappelijk debat in organisaties, universiteiten, partijen, bewegingen, kortom: in het echt democratische middenveld. Jan Blommaert schreef een belangwekkend en behoorlijk leesbaar boek. Het verdient uw aandacht.
De crisis van de democratie. Commentaren op actuele politiek door Jan Blommaert is uitgegeven door EPO. 246 blzn. ISBN 978 90 6445 470 7