Amerikaanse vindt de wereld in Brussel

De zomerperiode trekt veel toeristen naar Brussel. Een klein deel daarvan doet aan couchsurfen: overnachten op de zetel van een onbekende. MO* trekt deze vakantie elke week de hoofdstad in, op zoek naar diverse verhalen op dezelfde sofa. Deze keer maken we kennis met een Amerikaanse die lesgeeft in Istanboel.

  • (c) Len Buggenhout Angela Larson (c) Len Buggenhout
  • (c) Len Buggenhout Angela Larson (c) Len Buggenhout
  • (c) Len Buggenhout Angela Larson (c) Len Buggenhout

‘Brussel is zo fascinerend. Ik zat gisteren op de metro en werd overdonderd door de diversiteit van mensen die je hier ziet. Het deed mij denken aan de versmelting van de verschillende tradities, culturen en architectuurstijlen die mij in Istanboel zo aantrok. Dat voel ik ook als ik naar de mensen kijk in Brussel. Hier is de hele wereld vertegenwoordigd’, zegt Angela Larson (29) aan het einde van ons gesprek. Voor mij zit een vrouw met oog voor detail, maar ook met een grote verwondering, zoveel mag duidelijk zijn.

We zitten rond de tafel in de woonkamer. Het lijkt wel alsof alleen vrouwen hun weg vinden naar Etterbeek. De zwoele temperatuur doet ’s ochtends al vermoeden dat het een zomerse dag wordt. Het harde zonlicht valt binnen langs de vele ramen, terwijl Angela eerst nog een tas biokoffie klaarmaakt in het kleine keukentje. Als logee wil ze goed voor haar gastheer zorgen, en voor zijn bezoekers.

Na drie dagen besliste ze dat Istanboel haar nieuwe woonplaats zou worden

Zelf heeft ze op jonge leeftijd al een bewonderenswaardige weg afgelegd. Met een diploma kunstgeschiedenis op zak, liet ze enkele jaren geleden haar thuis in de Amerikaanse staat Ohio achter om als leerkracht Engels aan de slag te gaan in Praag. Toen ze vorig jaar met enkele vrienden naar het Turkse Istanboel reisde, besliste ze al na drie dagen dat dit haar nieuwe woonplaats zou worden.

‘Ik ben erg geïnteresseerd in geschiedenis, kunst en cultuur, maar ook in de wereldreligies. In Istanboel komt dat allemaal samen: de stad is heel oud en verschillende culturen en religies ontmoeten elkaar daar. Het is een veelzijdige stad, een stad met vele lagen’, zegt ze over die beslissing.

Hoe ervaar je die veelzijdigheid?

‘Istanboel is zeer interessant. De stad vibreert, want er gebeuren heel veel dingen. Er is een grote gemeenschap van mensen die zich bezighoudt met kunst, muziek en film. Ik hou ervan om naar concertjes te gaan en muziek te gaan luisteren, meestal in de Europese kant van Istanboel. In mijn wijk heb je een groot park langs de zee. Het is heerlijk om daar te gaan wandelen en ijsjes te eten. Heel rustig allemaal. De Turkse mensen zijn trouwens echt heel vriendelijk.’

‘Maar anderzijds merk je ook de verdeeldheid. Kijk maar naar de politieke gebeurtenissen van het afgelopen jaar, in Istanboel en elders in Turkije. Deze gaan echt over de weg die het land in de toekomst wil volgen. Er zijn veel jonge, hoogopgeleide mensen die geloven in het seculiere Turkije, maar er is ook een hele grote groep mensen die veel belang hecht aan religie. Veel meningsverschillen gaan over de rol die religie in de samenleving moet krijgen, waardoor er vaak een geladen sfeer hangt.’

Ervaar je die spanning ook persoonlijk?

‘Ik ben een buitenlander en ik geef les in een privéschool die heel seculier is. Mijn directe omgeving denkt er dus net zoals ik over. Onder de collega’s wordt er veel geklaagd over Erdogan [Turkse premier, nvdr]. Op dat vlak leef ik misschien wel in een bubbel die vooral tegen Erdogan is. Maar zelf doe ik niet mee aan politiek activisme. Als het nieuws mij soms niet zou vertellen wat er allemaal in de stad gebeurt, zou ik niet geloven dat er zoveel geprotesteerd wordt. Istanboel is echt ongelooflijk groot.’

‘Maar niet noodzakelijk iedereen leeft in een eenzijdige omgeving. Sommige jonge mensen bijvoorbeeld zijn minder gelovig dan hun ouders. Zij willen met die tradities breken en de situatie veranderen. Moest ik zelf wat meer uithangen in de buurt van moskeeën zou ik waarschijnlijk ook meer religieuze mensen ontmoeten.’

(c) Len Buggenhout

Angela Larson

Op welke manier ben je omgegaan met je nieuwe omgeving nadat je verhuisd was?

‘Ik was overweldigd. Het is namelijk helemaal anders als je een bezoek brengt aan een stad dan als je daar gaat wonen. Het proces om de stad te leren kennen, weten waar je naartoe moet, is enorm intensief. Istanboel is op dat vlak zeker niet even vanzelfsprekend als een Europese of Noord-Amerikaanse stad.’

‘Niet alles werkt daar zoals ik het zelf zou willen. Als je papieren in orde wil laten brengen, gebeurt het dat de ambtenaren achter de balie niet weten wat ze moeten doen. De regels zijn ook elke keer anders, lijkt het wel. Maar het grootste pijnpunt in Istanboel is ongetwijfeld het openbaar vervoer. In Praag waren er meer metro’s dan in Istanboel, terwijl die stad zoveel groter is. Je moet gebruik maken van gedeelde taxi’s, maar die brengen je meestal niet naar waar je moet zijn. De meeste taxi’s rijden tussen twee vaste punten, en dan moet je zelf maar uitzoeken hoe je op je eindbestemming komt. Ik heb het geluk dat ik op een paar minuten tijd op mijn werk kan komen.’

‘Ik zal nooit volledig kunnen integreren in de Turkse samenleving’

En wat met de taal?

‘De taal was nooit zo’n groot probleem. De eerste weken wel natuurlijk, want toen kon ik absoluut niets zeggen. Maar je hebt geen al te grote kennis nodig van het Turks om te kunnen praten. Het moeilijkste voor mij is dat ik nooit volledig zal kunnen integreren in de Turkse samenleving. Ik zal immers nooit kunnen doorgaan als een Turkse vrouw, ik zal altijd de buitenlander blijven. Het is die ervaring, dat ik er nooit volledig zal thuishoren, die het eigenaardig maakt. Dat gebeurt niet alleen in Turkije uiteraard. Toch heb ik daar soms wel moeite mee, maar dat hoort bij mijn keuze om in het buitenland te gaan wonen.’

Merk je ook een verschil in omgang met mensen van de verschillende geloofsgemeenschappen?

‘Er leven veel verschillende gemeenschappen in Istanboel: Turken en Koerden, maar ook veel Grieken, Bulgaren en mensen uit andere Balkanlanden. Ik zag het niet direct, maar je voelt wel aan de manier waarop iemand met je omgaat, wat de achtergrond van die persoon is. Grieken bijvoorbeeld interageren helemaal anders dan Turken. Dan heb ik het echt wel over bevolkingsgroepen, niet over religies.’

‘Maar dan heb je ook dat verschrikkelijke gegeven van mannen die je nastaren, die opmerkingen maken over je kledij. Ik weet niet of het alleen om de mannen in Istanboel gaat, of geldt voor alle mannen in Turkijke of bij uitbreiding het Midden-Oosten, maar ik raak er wel door gefrustreerd. Ik vraag mij af welke films zij bekijken, maar sommige mannen hebben het gevoel dat westerse vrouwen erg gemakkelijk en vrij zijn. Als dat de foute kant opgaat, dan vinden zij zich verplicht om opmerkingen te maken, of lelijke beledigingen naar ons hoofd te slingeren, of ons zelfs aan te raken. Mij is het gelukkig nog niet overkomen, want ik let op welke kleren ik aantrek, maar ik ken wel veel vrouwen die al zijn lastiggevallen.’

(c) Len Buggenhout

Angela Larson

Waarom heb je ooit beslist om in het buitenland te gaan wonen?

‘Vroeger reisden we veel met ons gezin. Mijn ouders gebruikten het geld dat ze opzij konden zetten niet om dure auto’s te kopen, maar om trektochten te organiseren of enkele reisjes naar Europa te maken. Eens dat zaadje is geplant, wil je nooit meer op dezelfde plaats blijven wonen. Je weet dat er nog veel meer te zien is. Ik ben daarom mijn moeder in het bijzonder dankbaar. Zij is het die ons altijd heeft aangezet om te reizen. De wereld is zo groot, met veel verschillende plaatsen en veel verschillende culturen. Ik wil dat gewoon beter leren begrijpen.’

‘Toch waren mijn ouders er niet echt gerust op toen ik naar Istanboel verhuisde. Ze hadden liever gehad dat ik in Praag bleef, of naar Barcelona of een andere stad trok. Ze dachten dat het te gevaarlijk zou zijn, gevaarlijker dan bijvoorbeeld Chicago. Terwijl de misdaad daar juist torenhoog is. Maar ze zijn ondertussen al op bezoek geweest en hebben gezien dat alles goed gaat. Ze passen zich wel aan. (lacht)

Waarom kies je voor couchsurfing?

‘Als ik reis met vrienden zoek ik doorgaans een appartement of een kamer met Airbnb. Alleen reis ik liever via couchsurfing, want zo kom je in contact met de lokale bevolking én ontmoet je nieuwe mensen. Dat is totaal anders dan als je rondreist en in jeugdherbergen blijft logeren. Er gebeurt een uitwisseling tussen de couchsurfer en zijn host. Je moet ook goede afspraken maken.’

‘Twee jaar geleden ben ik bij iemand in Italië blijven logeren, en hij is nu een goede vriend geworden. Hij is nog langsgekomen in Praag en ik zie hem volgende week in Berlijn. Je hebt de mogelijkheid om echt goede vrienden te worden. Dat maakt het boeiend. Soms kom je terecht bij iemand waar je persoonlijk nooit een band mee zou hebben, maar dat neem je er dan gewoon bij.’

Angela begint dan uit te wijden over hoe fascinerend ze Brussel vindt. Maar ook Amsterdam vond ze wonderlijk. Net zoals ze in Luxemburg en Berlijn ongetwijfeld haar ding zal vinden. Samen met haar gastheer plant ze later vandaag naar de Gentse Feesten te gaan. Kunst en muziek, zoals ze het graag heeft. Haar zomervakantie rolt vooruit. Ze straalt, en lijkt uitermate gelukkig.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.