Jihad voor gerechtigheid

Dr. Abu Irhayyim was jarenlang decaan van de faculteit islamitisch recht tot hij in 2002 werd ontslagen na een beslissing van de inlichtingendienst. Aan diezelfde faculteit was hij in 1973 afgestudeerd, waarna hij zijn doctoraat behaalde aan de Umm al-Qura University in Mekka, Saoedi-Arabië. Hij werd professor in de ‘aqida (geloofsleer). Sinds kort geeft hij weer les.

Tijdens ons gesprek straalt Abu Irhayyim van zelfvertrouwen en zelfs de meest pijnlijke verhalen lanceert hij met een bulderlach.

‘Kan je je inbeelden hoe het voelt om vreemden in je huis te zien wonen en jij staat buiten, en je kan er niks aan doen?’

Al snel begint hij over zijn Palestijnse identiteit. Eén jaar nadat zionistische milities zijn ouders uit Jaffa hadden verdreven, werd hij geboren in een vluchtelingenkamp in Tulkarem. In 1953, toen hij vier jaar oud was, was hij getuige van de vergeldingsaanvallen van de beruchte Israëlische commando Unit 101, geleid door Ariel Sharon. Leden van zijn familie langs moederszijde kwamen om in Falameh bij Qalqilya.

Tijdens de Zesdaagse oorlog van 1967 moest de familie nog eens vluchten, deze keer naar Zarqa in Jordanië. Abu Irhayyim was toen achttien en had net zijn middelbare school afgewerkt in het dorp Falameh.

Dr. Abu Irhayyim publiceert binnenkort de getuigenissen van zijn vader, moeder en grootvader in boekvorm. Ook de ervaring die hem als mens getekend heeft, zal hij erin beschrijven: op zijn 48ste bezocht hij Jaffa, de geboortestad van zijn familie, voor het eerst. Met een Israëlisch visum.

‘Kan je je inbeelden hoe het voelt om vreemden in je huis te zien wonen en jij staat buiten, en je kan er niks aan doen? Het voelde verschrikkelijk. Mijn tante sprak er zelfs met de jood die nu samen met zijn vrouw en hondje in onze villa woont, onze prachtige villa aan de Middellandse Zee. En dan zie ik dat mijn eigen zogenaamde leiders zich opstellen als beschermers van de dief die mijn huis bezet.’

Sindsdien is zijn vastberadenheid om terug te keren alleen maar toegenomen, en begon hij te geloven in de strijd. ‘Je moeten weten dat Palestina in de nabije toekomst heroverd zal worden’, zegt hij, zo zeker als twee maal twee vier is.

‘Het staat vast dat elk vreemd onderdeel in het lichaam van de wereldwijde moslimgemeenschap uiteindelijk weer zal verwijderd worden. De Kruisvaarders werden na honderd jaar verslagen door Saladin.’

‘Het staat vast dat elk vreemd onderdeel in het lichaam van de wereldwijde moslimgemeenschap uiteindelijk weer zal verwijderd worden.’

Dr. Abu Irhayyim staat erop dat we vermelden dat ze geen wraak zullen nemen op de huidige Joodse inwoners van Palestina, net zomin als Saladin wraak nam op de Kruisvaarders bij de bevrijding van Jeruzalem. ‘Enkel de regering zal veranderd worden’, zegt hij.

‘Ik zal je een geheim verklappen. Het is de eerste keer dat ik dit publiek maak: mijn vader was getrouwd met een joodse vrouw. Ik heb helemaal niets tegen joden, maar wel tegen zionisten, die Palestina kwamen veroveren. In de islamitische staat die wij voor ogen hebben willen wij net een veilig toevluchtsoord zijn voor joden, net zoals joden bij ons veiligheid vonden toen ze op de vlucht sloegen voor de jodenvervolging tijdens de Reconquista in Spanje.’

U maakt een sprong van tien eeuwen.

Abu Irhayyim: ‘Niet alleen de Spaanse katholieken hebben na de Reconquista van de elfde eeuw onverdraagzaamheid gezaaid door joden te verdrijven, maar ook de westerse koloniale machten en hun marionetten negen eeuwen later. Mogen wij dan geloven dat ons systeem beter was? 1400 jaar lang – tot de val van het Ottomaanse rijk en het begin van het westerse kolonialisme – leefden moslims, joden, christenen, druzen en alawieten in onderlinge verdraagzaamheid samen. Christenen zijn altijd veel intoleranter geweest tegenover joden én moslims, terwijl joden en moslims altijd probleemloos hebben samengeleefd. Tot Europa met het kolonialisme ook het zionisme naar onze wereld bracht. Neen, ik weiger dat te aanvaarden en ik verkies te strijden voor de wereld die wij hadden.’

‘Christenen zijn altijd veel intoleranter geweest tegenover joden én moslims, terwijl joden en moslims altijd probleemloos hebben samengeleefd.’

Waarom wilt u die wereld met geweld terug tot leven wekken?

Abu Irhayyim: ‘We vechten voor onze vrijheid. Moslimterrorisme was nooit ontstaan zonder het staatsterrorisme van de westerse landen. Zij vallen ons aan, wij verdedigen ons. Mijn geloof in de gewapende strijd stijgt met de dag. De Moslimbroeders proberen via de seculiere instellingen en de democratie aan de macht te komen om de maatschappij vervolgens te islamiseren. Een mooi doel, maar ik had al lang begrepen dat het zo nooit zou lukken. En kijk, ze winnen via de democratie en toch worden ze gedood in Egypte. De geschiedenis herhaalt zich, na Algerije en Hamas in Palestina. Zullen ze het dan nooit leren? We zullen onze landen enkel heroveren via de jihad.’

Is het wel toegestaan in de islam om onschuldige mensen te doden gewoon omdat de vijand het ook doet?

Abu Irhayyim: ‘Zelfs als we over een atoombom zouden beschikken, dan nog zouden we die volgens de islam niet mogen gebruiken. Moslims die onschuldige burgers doden: het zijn individuele wraakacties als gevolg van het onrecht, maar zij vertegenwoordigen de islam niet. En eigenlijk bezoedelen zij de naam en het imago van de jihad, die eigenlijk moet gezien worden als een legitieme strijd tegen kolonialisme, imperialisme en bezetting. Door hoofden af te hakken, besmeurt ISIS het imago van ons project. Ze zorgen ervoor dat het Westen huiverachtig staat tegenover de islamitische staat.’

‘Door hoofden af te hakken, besmeurt ISIS het imago van ons project.’

Sommige salafistische geleerden bekritiseren de salafi-jihadi’s omdat jullie daden enkel meer instabiliteit teweegbrengen.

Abu Irhayyim (lacht): ‘Wat hebben de Belgen gedaan toen de Duitsers binnenvielen? Iedereen die zichzelf respecteert en eergevoel heeft zou zich verzetten tegen een dief die in zijn huis inbreekt. In Syrië regeert een minderheid over een meerderheid, de alawieten over de soennieten. Ook dat is een soort bezetting.’

Waarom breekt u als Jordaanse Palestijn dan het huis van de Syriërs binnen?

Abu Irhayyim: ‘Syrië is niet van de Syriërs. Jordanië is niet van de Jordaniërs. Het Arabisch schiereiland is niet van de Saoedi’s. De hele Levant is van alle moslims. Zeg me waarom wij de grenzen en nationaliteiten moeten aanvaarden die de Britten en de Fransen hier invoerden. Wij zijn één umma (de wereldwijde moslimgemeenschap, nvdr). In Syrië proberen de jihadisten de islamitische staat op te richten. Palestina kan pas bevrijd worden als de hele islamitische wereld bevrijd wordt en weer sterk wordt.’

‘Zeg me waarom wij de grenzen en nationaliteiten moeten aanvaarden die de Britten en de Fransen hier invoerden.’

‘Bij uitstek Jordanië en Egypte. Geen enkele Egyptische of Jordaanse leider kan de vredesakkoorden met Israël in vraag stellen. Het behoud van die akkoorden stelt het Westen als voorwaarde voor leiderschap in de Arabische wereld. Wat een vernedering. Ook al-Sisi werd op voorhand gescreend op zijn pro-Israël intenties. Als hij zou weigeren, zouden ze hem buitenspel zetten. En daarom zullen alle leiders er alles aan doen om de grenzen van Israël te beschermen. Begrijp je dat wij dit niet aanvaarden, en dat we dus eerst deze Arabische regimes moeten verwijderen voor we Palestina kunnen bereiken?’

Abu Irhayyims zoon Hudayfa belt tijdens ons gesprek vanuit Deraa. Hij wil terugkeren om in Jordanië medische verzorging te genieten. Al drie weken onderhandelt Dr. Abu Irhayyim met Jordaanse stammen opdat zij de inlichtingendienst ervan zouden overtuigen om niet op zijn zoon te schieten als hij de grens over zou komen.

Wat vindt u ervan dat uw kinderen in Syrië vechten?

Abu Irhayyim: ‘Ze vertegenwoordigen de umma. Ze trokken naar Syrië om de zwakkeren te helpen, niet omdat ze zelf arm waren. Ze waren niet op het slechte pad, integendeel. Ze zijn hoogopgeleid met universitaire diploma’s. Ingenieur en jurist. Mijn zoon die sneuvelde was computeringenieur. Ze hadden geld, huizen en gronden.’

‘Ik heb hen altijd geleerd om te strijden, niet laf weg te lopen, maar met de borst vooruit voor hun vrijheid te vechten. Ofwel het martelaarschap, ofwel de overwinning. Wij zijn een volk dat nooit zal opgeven. Raad jullie regeringen aan te stoppen met ons te controleren. Laat ons toe om onze landen zelf te besturen en vrij te zijn.’

Hoe reageerden hun moeder en kinderen toen ze naar Syrië vertrokken?

Abu Irhayyim: ‘Mijn vrouw heeft hun keuze aanvaard. Ze is Syrische, geboren in Damascus en afkomstig uit Homs. Mijn zoon laat een vrouw en dochtertje achter. Denk niet dat dat makkelijk is voor ons. We brengen offers. Het meisje zit in het eerste leerjaar. Ze denk dat haar vader op reis is naar Syrië. We organiseerden een martelaarsfeest voor haar vader, maar zij hoeft dat nog niet te weten. Ze is te jong.’

Wat houdt u tegen om zelf te gaan?

Abu Irhayyim: ‘Ik moet nu drie families onderhouden. Mijn kleinkinderen hebben me hier nodig. Anders zou ik mijn zonen volgen. Ik voel me nog sterk. Aan de universiteit was ik de beste worstelaar. Ooit was ik officier in het Jordaanse leger en vocht ik mee in de oorlog van 1973. Mijn zoon sneuvelde bij Deraa, in de buurt van waar ik zelf heb gevochten in de Golanhoogtes. Ik vond dat raar. Hij ligt nu daar begraven. Zijn lichaam was nog in één stuk, ook al was zijn eenheid getroffen door een raket van zeventien meter lang en van acht ton.’

Bekijk hieronder een fotoreportage van Xander Stockmans over de “Palestijnse Intifada in Syrië”. Klik op de foto’s voor uitleg.