Dossier: 
Waarom de moeders van Noreen, Elena en Sunandita een standbeeld verdienen

De moed van moeders: ‘Je leven van nul opnieuw beginnen, ik zou dat niet kunnen’

CC0

Vandaag is het moederdag voor vele Antwerpenaren en worden mama’s extra in de bloemetjes gezet. Sommigen verdienen zelfs een figuurlijk standbeeld. Dat geldt ook voor de moeders van Noreen, Elena en Sunandita. Aan MO* leggen ze uit waarom.

Noreen, Elena en Sunandita hebben een verschillende achtergrond, maar wat ze gemeen hebben is een moeder die geen vanzelfsprekend pad volgde. Hun mama’s hadden niet altijd een landkaart om de weg te vinden. Toch staken ze de wereld over op zoek naar een betere toekomst en/of maakten ze moedige keuzes die ervoor zorgen dat deze drie jonge vrouwen zijn geworden wie ze nu zijn.

Niet alleen in België, maar overal ter wereld worden standbeelden van historische figuren beklad of neergehaald. MO* gaat deze zomer, met bekend en onbekend Vlaanderen, op zoek naar onbekende historische figuren die wél een standbeeld verdienen. Al is het maar spreekwoordelijk.

Zowel vader- als moederrol

'Mijn moeder leerde me dat ik onafhankelijk moet zijn. Ze vindt het ook belangrijk dat ik studeer en een carrière opbouw zodat ik sterk in mijn schoenen sta,’ zegt de 22-jarige Noreen Muhammad.

Haar moeder besloot op 30-jarige leeftijd van Pakistan naar België te migreren. Ze wou een betere toekomst voor haar kinderen, maar dat was geen makkelijke beslissing. ‘Mijn moeder was een alleenstaande vrouw met twee kleine kinderen. In Pakistan geloven ze niet dat een vrouw alleen haar kinderen kan opvoeden. Ze denken dat ze een man nodig heeft.’

'Ik ben in België geboren', legt Noreen uit. Haar ouders waren voordien al naar België gemigreerd, en haar vader had werk gevonden in België. 'Maar hij wou niet dat zijn kinderen in België opgroeiden, dus keerde mijn moeder met ons terug naar Pakistan en voedde ze ons daar op. Tot mijn vader, die in België bleef werken, onverwacht overleed aan een hartaanval.'

'Mijn moeder raapte de moed bijeen om terug te verhuizen naar België. Mijn grootvader was toen de enige die haar steunde’, vertelt Noreen. ‘In Pakistan zou ze als alleenstaande moeder niet aanvaard worden. Mijn familie eiste dat ze zou hertrouwen, maar dat deed ze niet. Ze vreesde dat haar nieuwe man mijn broer en mij niet eerlijk zou behandelen.’

Blijf op de hoogte

Schrijf je in op onze nieuwsbrieven en blijf op de hoogte van het mondiale nieuws

‘De eerste dagen in België waren voor mijn moeder moeilijk. Ze woonde bij de beste vriend van mijn overleden vader in Luik. Uit respect verbleef hij ergens anders. Hij wou mijn moeder wat privacy geven, zodat ze op haar gemak was als vrouw’, haalt Noreen herinneringen op. ‘Ze moest alles zelf regelen: een woonst, een school voor haar kinderen, alle administratieve rompslomp. Ik herinner me nog dat we altijd op bussen en treinen zaten omdat mijn moeder ergens moest zijn om iets te regelen. En dat allemaal terwijl ze de taal nog niet sprak.’

'Mijn moeder voedde mij en mijn broer gelijk op.'

‘Mijn moeder heeft zowel de vader- als de moederrol opgenomen. Ze zette zich ook af van sommige gebruiken’, zegt Noreen. ‘Ze draagt wel elke dag Pakistaanse kleren, maar voedde mij en mijn broer gelijk op. Mijn broer moest ook meehelpen met poetsen en koken.’

‘Terwijl andere mannen in mijn familie helemaal niet zo zijn. Ze zijn volwassen, maar ze verwachten nog steeds dat vrouwen meteen voor hen rechtstaan voor thee’, lacht Noreen. ‘Ze zetten zelfs hun bord niet in de afwas na het avondeten. Hun moeder behandelt hen als een koning.’

Volgens Noreen verdienen vrouwen als haar moeder een standbeeld. ‘Ze heeft veel tegenslagen in haar leven gekend, maar raapte iedere keer weer de moed bijeen.'

'Ik kijk heel erg op naar mijn moeder’, zegt ze. ‘Zonder haar zou ik niet staan waar ik nu sta. Dankzij haar heb ik de kans gekregen om te studeren. Ik ben blij met de keuze die ze heeft gemaakt om weer naar België te komen.’

Een leven van nul opbouwen

‘Mijn moeder kreeg pas op latere leeftijd kinderen', vertelt Elena Caruso (23). 'Zij leerde me dat alles wel goed komt en dat je sommige ervaringen gewoon moet doormaken. Omdat ze iets ouder is, kan ze beter relativeren en is ze als persoon evenwichtig. Ik ben mijn beide ouders ontzettend dankbaar dat ze het belang van mentale gezondheid onderstrepen.’

‘Mijn moeder is een echte leidersfiguur. Ze is nu met pensioen, stuurde voor haar werk projecten aan en leidde samenwerkingen in goede banen. Iets wat ze buiten de werkomgeving ook altijd deed', vertelt Elena.

'Bij ons is eten een feest. We genieten van het samenzijn en het proces van eten maken.'

‘Als ik aan mijn mama denk, moet ik aan eten denken. Mijn moeder groeide in de Verenigde Staten op in een Italiaans-Amerikaans gezin. Via Ellis Island vestigden haar grootouders zich in de VS.'

'Bij ons neemt voedsel een centrale plaats in’, vertelt Elena. ‘Dat kom ik niet vaak tegen bij Belgische families. Bij ons is samen eten een feest. We eten niet alleen om de nood van honger te vervullen. Maar we genieten van het samenzijn en het hele proces van eten maken.’

‘Soms voel ik me een buitenstaander in de Italiaanse cultuur. Ben ik wel een Italiaan?’, vraagt Elena zich soms af. ‘Ik heb een Italiaanse naam en uiterlijk. Maar ik heb niet volledig een link met de cultuur. Mijn moeder woonde nooit in Italië, maar kreeg veel mee bij haar familie in New Jersey. Bij mij is de link verder weg, omdat mijn vader Belgisch is en ik hier ben opgegroeid.'

'Dat mijn moeder ervoor koos haar leven van nul op te bouwen in België, vind ik moedig', peinst Elena. 'Ik weet niet of ik dat zou willen, want ik ben het liefste in de buurt van mijn familie.'

Dankbaar, maar ook ontworteld

‘Ik weet maar een paar zaken over de periode van vlak voor ik geadopteerd werd’, zegt Sunandita Bauweraerts (26). Ze werd geboren in de grootste stad van de Indiase deelstaat Assam. Die stad, Guwahati, ligt aan de voet van de Himalaya, aan de grens met Bangladesh. ‘Ik weet dat ik geboren ben als hindoe en dat mijn biologische ouders mij Sunandita hebben genoemd.'

'Ik ben blij dat ik mijn voornaam heb behouden. Toen ik een baby was, stierf mijn vader aan malaria. Mijn biologische moeder zorgde in totaal één jaar voor mij, voor ze besloot om me naar een lokaal weeshuis te brengen’, begint Sunandita haar adoptieverhaal.

Sunandita Jade Bauweraerts

‘Waarom zij die keuze maakte, staat niet in het adoptiedossier. Er zijn verschillende scenario’s mogelijk’, weet Sunandita. ‘Misschien had ze de financiële middelen niet om me alleen op te voeden. Of ze deed het omdat ze als alleenstaande moeder niet werd geaccepteerd in de Indiase samenleving. Zo wou ze dan de familie-eer beschermen.’

Sunandita is haar biologische moeder wel dankbaar. ‘Ze had me gewoon op straat kunnen achterlaten, of ergens in een vuilniscontainer dumpen. Dat gebeurt jammer genoeg vaak.’

'Ik zat op de schoot van moeder Teresa in het weeshuis in Calcutta.'

‘Ik kwam terecht in een katholiek weeshuis. De andere kinderen noemde mij daar Shobha, wat ‘schoonheid' betekent. Het was de bedoeling dat ik opgevangen zou worden in een Indiaas gezin. Maar ze vonden niemand waardoor ik naar een groter weeshuis in Calcutta werd gestuurd, waar wel internationale adopties werden georganiseerd. Ik zat er zelfs op de schoot van moeder Teresa', weet Sunandita.

‘Een voorwaarde voor mijn Belgische ouders om me te mogen adopteren, was dat ze katholiek waren en me zo snel mogelijk moesten laten dopen’, legt Sunandita uit. ‘Maar ik beschouw mezelf vandaag als hindoe. Ik heb er zelf nooit voor gekozen om van religie te veranderen. Ik heb zelf nooit inspraak gehad in het hele adoptieproces. Ik heb nog altijd het gevoel dat ik niet honderd procent de persoon kan zijn wie ik wil zijn.’

Als tiener lag Sunandita in de knoop met wie ze nu werkelijk is. 'Mensen die niet geadopteerd zijn, beseffen niet hoe dat voelt. Dat is een privilege. Mijn omgeving beschouwt me niet als een Indiase, maar als een Vlaamse. Maar of ik het karakter van mijn biologische mama of de ogen van mijn biologische papa heb, weet ik niet. Daar heb ik het moeilijk mee.'

Sunandita raadt iedereen de film 'Lion' van de regisseur Garth Davis aan om te begrijpen wat het is om geadopteerd te zijn. ‘Geadopteerd worden is een blijvend trauma. Je wordt weggerukt van jouw gemeenschap op jonge leeftijd. Er zijn heel wat geadopteerden moeite hebben om anderen te vertrouwen of bindingsangst hebben. Soms wordt functioneren in de samenleving zelfs bemoeilijkt’, zegt Sunandita. ‘Bij mij heeft het een blijvend effect. Ik heb het gevoel dat ik me constant moet bewijzen en ik zet mijn eigen noden niet altijd op de eerste plaats.’

'Ik vraag me soms af wie ik geworden zou zijn als ik in India was gebleven.'

Daarom is Sunandita tegen internationale adoptie. ‘Ik vind dat een kind moet opgroeien in zijn eigen omgeving, zodat het zijn tradities en culturele gebruiken meekrijgt. Ik wil altijd aan anderen bewijzen dat ik wel Indiaas ben door Indiaas te koken, bollywoodfilms te kijken en Hindi te leren. Ik ging ook op zoek naar Indiase vrienden. Ik droomde ervan dat ik met een Indiase man zou trouwen en dat ik mijn band met India op die manier zou herstellen.’

‘Vroeger was ik boos op mijn adoptieouders dat ze me naar België hebben gehaald. Maar nu ik volwassen ben geworden, weet ik ook dat mijn ouders alleen maar het beste voor mij willen. Ze zijn ongelofelijk trots op mij. En ik ben nu gelukkig met mijn leven. Alleen vraag ik me soms wel af wie ik geworden zou zijn als ik in India was gebleven.’

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2770   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2770  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.