De G20 brengt niet alleen politici uit de negentien leidende economieen en de Europese Unie samen; ook vakbondsleiders en grote ondernemingen zijn in Cannes in aanwezig. Op die manier proberen ze invloed uit te oefenen op de besluitvorming.
‘Banken en speculanten moeten belast worden en bijdragen tot de oplossing van de crisis want zij zijn verantwoordelijk voor de crisis waar we nu in zitten. Een financiële transactietaks en een strenge regulering van de banken moet de eerste stap zijn. Daarna moeten we een strategie bepalen om uit de crisis te geraken. Het doel moet zijn: kwalitatieve jobs creëren door duurzame groei. De reële economie, sociale dialoog en sociale bescherming moeten vandaag winnen op het casinokapitalisme. De zogenaamde structurele hervormingen van de arbeidsmarkt en blinde besparingen zijn het probleem, niet de oplossing. Arbeid is geen koopwaar!‘
Deze visie vertolkt Rudy De Leeuw als vertegenwoordiger van het Europese Vakverbond in zijn ontmoetingen met Jose Manuel Barroso, voorzitter van de Europese Commissie, de president van Brazilië en Argentinië, en de premier van Australië — lees: de meest vakbondsvriendelijke politici van de G20. De Leeuw pleitte ook stevig voor de wereldwijde invoering van een taks op de financiele transacties maar stelde vast dat de meeste niet-Europese landen daar niet erg open voor staan. ‘Ze reageren dat zij hun banken al sterk reguleren en dat er geen nood is aan zo’n taks om een stabiel financieel systeem te krijgen. Wij hebben ons werk al gedaan, zeggen ze.’
Een Indische diplomaat wijst er ons op dat zeventig procent van de Indiase banken staatseigendom is: een belasting op die banken komt voor de Indiase staat een beetje neer op het belasten van zichzelf. Dat dit geld gebruikt zou worden voor ontwikkelingshulp of de strijd tegen klimaatverandering overtuigt hen evenmin omdat ze ervan uitgaan dat dit bestedingen zijn die het Noorden al heeft toegezegd en die zij niet op zich moeten nemen. ‘Ik denk dat ze zich daarin vergissen want dit kan een nieuw mechanisme zijn om globale publieke goederen te financieren’, stelt professor Dries Lesage, professor internationale politiek.
L20
De gesprekken van De Leeuw en co, en van de leiders van het Internationaal Vakverbond met de Franse president Sarkozy maken deel uit van de lobby-operatie van de vakbonden op de G20-top in Cannes. De Leeuw: ‘Dat is niet nieuw. We zijn van in het begin betrokken geweest bij de G20-toppen. Vooral in Londen, april 2009, en in Pittsburgh, september 2009, hadden we echt het gevoel dat we gehoord werden. De top van Toronto in 2010 was dat minder het geval. De economie trok weer wat aan en de Canadese premier stond nogal afkerig tegenover ons waardoor we veel minder betrokken werden. In Cannes is het weer veel beter. Je kan van Sarkozy veel zeggen maar hij heeft onze rol geofficialiseerd. Vakbondsleiders van de G20 komen hier samen om standpunten af te spreken en met de politiek te praten. We hebben het gevoel dat we weer mee spelen. Die officialisering als L20 (van Labour 20) betekent tevens dat er nu op de G20 ook een B20 actief is namens het bedrijfsleven.“
De vraag rijst of de vakbonden welkom zijn telkens de economie in een recessie dreigt weg te zakken en de frustratie en ontevredenheid bij de mensen toeneemt? De Leeuw: ‘Je kan dat zo bekijken maar we zijn zeker niet van plan om hier excuustruus te spelen. We maken heel duidelijk dat voor ons banen moeten primeren op de belangen van de banken en dat de blinde besparingen die de Europese Unie probeert op te dringen, uitmonden in een neerwaartse spiraal.’
Opmerkelijk is dat vertegenwoordigers van de Chinese eenheidsvakbond deel uitmaken van de vakbondsdelegaties die met de politici gaan praten, ook al maakt de Chinese vakbond geen deel uit van het Internationaal Vakverbond. De Leeuw: ‘Het is hoopgevend dat we samenwerken. De Chinese woordvoerders wijzen er ook op dat ze via collectieve onderhandelingen werken aan hogere inkomens voor de Chinese werknemers en zo koopkracht scheppen die kan bijdragen tot het oplossen van de crisis.’