CIA broedde op sekstape met Saddam Hoessein
27 mei 2010
Een gepensioneerde CIA-agent heeft in de Amerikaanse pers verteld dat er in 2003 plannen waren om een filmpje te maken waarin Saddam Hoessein te zien is die seks heeft met een minderjarige jongen, een beetje knullig gefilmd zodat het er authentiek zou uitzien, maar van Amerikaanse makelij, met een acteur look-a-like van Saddam.
Koen Fillet van het Radio 1-programma Feyten of Fillet sprak met MO*redacteur Kristof Clerix.
Dit is niet meteen het werk dat ik met de CIA associeer?
Psychologische oorlogsvoering of propaganda is eigenlijk zo oud als de straat. Het is niet zo opvallend dat men met dat soort gedachten heeft gespeeld om echt zo’n filmpje te maken. Het is typisch dat men er in conflictsituaties alles zal aan doen om de publieke opinie aan zijn kant te krijgen, zowel de publieke opinie van eigen land als die van het land waarmee je in conflict bent.
Ze hebben het filmpje nooit gemaakt of verspreid: ze vermoedden dat de medestanders van Hoessein hun schouders zouden ophalen en er geen geloof zouden aan hechten.
Wat hier meespeelt, en zo staat het in de Amerikaanse pers beschreven: taboes zijn cultureel gebonden. Het taboe van seks met jongetjes, dat bij ons in de westerse wereld heel erg belangrijk is, is volgens het artikel in kwestie niet zo’n groot taboe in Irak, wat mij verbaast. Het plan is destijds dan afgeblazen en men heeft nooit zo’n video nagemaakt.
Om even terug te komen op het propagandagegeven: dat gebeurt vaak, ook in België: een jaar of twee geleden had je die fameuze oorlog tussen Rusland en Georgië, die werd ook vanuit Brussel uitgevochten. Beide landen namen een pr-bureau onder de arm om de publieke opinie in België en bij uitbreiden in de Europese Unie voor zich te winnen.
‘In oorlog en conflictsituatie is het eerste slachtoffer de waarheid.’
De echte oorlog is gewonnen door Rusland, maar je kan gerust stellen dat Georgië het pr-offensief heeft gewonnen: het kwam naar voor als het arme, kleine Georgië dat verpletterd werd door het grote, gevaarlijke en machtige Rusland.
Op welke bronnen moet je je dan als journalist baseren?
In oorlog en conflictsituatie is het eerste slachtoffer de waarheid. De waarheid is heel moeilijk te achterhalen bij conflictsituaties. Het feit dat er pr-agentschappen worden ingeschakeld en daaraan miljoenen verdienen om de publieke te kneden, dat geeft aan hoe belangrijk het is zo’n oorlog niet alleen met wapens maar ook met ideeën uit te vechten.
Kan je als journalist niet zelf naar het oorlogsgebied gaan?
Ook daar is nog altijd de vraag of, wat je zien krijgt, de realiteit is. Feit is dat je beter zelf je valiezen pakt dan als embedded journalist mee te reizen met het leger. Maar ook bij buitenlandse verslaggeving bestaan er zelfs tarieven, bijvoorbeeld voor het in brand steken van een auto op de achtergrond of stenengooiende jongeren in beeld te hebben, waardoor het voor de lezer en kijker moeilijk is om na te gaan wat de realiteit is.
De bottomline is: geloof niet alles wat je ziet en wat in kranten staat. Er is nu eenmaal een hele industrie die leeft van het beïnvloeden van onze publieke opinie, van wat u en ik straks na het nieuws gaan bespreken.