'Geen enkel leger in Latijns-Amerika pleegt een staatsgreep zonder het fiat van Washington’
Sinds de staatsgreep tegen president Zelaya en de machtsovername door Micheletti, worden de ontwikkelingen in Honduras op de voet gevolgd in Ecuador. Honduras, zo wordt hier geopperd, is een testcase voor de weerbaarheid van de linkse regimes in Latijns-Amerika.
De staatsgreep tegen president Zelaya van Honduras is dagelijks voorpaginanieuws in de Ecuadoraanse kranten. Dat heeft veel te maken met de prominente internationale rol die Ecuador’s president Rafael Correa op zich heeft genomen.
Rafael Correa begeleidde, samen met Fernando Lugo van Paraguay en Cristina Fernandez de Kirchner van Argentinië, voorbije zondag de verdreven Hondurese president Zelaya in El Salvador, vlak voor zijn poging om terug te keren naar Honduras. In zijn wekelijkse radioprogramma van vorige zaterdag had Correa zich laten ontvallen dat “Honduras een waardige plek is om te sterven”, want, zo voegde hij er aan toe, “dan zou de burgerrevolutie in Ecuador duizend jaar leven”.
In de huidige crisis in Honduras heeft Rafael Correa opvallend zijn nek uitgestoken en zich expliciet gepositioneerd als een links regime in de regio en lid van de ALBA, het Bolivariaanse project ook Venezuela, Bolivia, Cuba, Nicaragua en het Honduras van Zelaya deel van uitmaken.
De schaduw van Washington
Vandaag, donderdag, vindt een eerste overleg plaats tussen Zelaya en Micheletti, via de bemiddeling van de Costaricaanse president Oscar Arias. Waar men hier in de regio echter vooral op wacht, is op een duidelijkere veroordeling van de staatsgreep door president Obama. Die heeft onmiddellijk na de feiten de staatsgreep veroordeeld en opgeroepen om de democratische orde te herstellen. Maar dat volstaat niet voor veel Latijns-Amerikanen.
Alberto Acosta, ex-voorzitter van de grondwetgevende vergadering in Ecuador reageerde daarstraks in een interview dat ik met hem had als volgt: ‘Obama is één zaak. Daarnaast is er het Pentagon, en de CIA. Geen enkel leger in Latijns-Amerika pleegt een staatsgreep zonder het fiat van Washington.’
ALBA destabiliseren
En op een overleg van enkele Ecuadoraanse ngo’s noteerde ik deze analyse: ‘Men heeft de ALBA genomen op zijn zwakste punt, in de figuur van Zelaya in Honduras. Maar intussen probeert men ook president Lugo in Paraguay in het nauw te drijven, en Correa in Ecuador in diskrediet te brengen.’
Al maanden nu broeit er een crisis tussen Ecuador en Colombia, sinds Colombia op 1 maart 2008 Ecuador binnenviel om er een FARC-kamp op te doeken waarin Raul Reyes, nummer twee van de Farc, zich schuil hield. Sindsdien probeert men langs diverse kanalen president Correa te beschuldigen van banden met de FARC.
Ecuador geeft zich echter niet gewonnen, en daagt Santos, ex-minister van defensie van Colombia, voor de rechtbank voor zijn verantwoordelijkheid in dit grensincident. Een houding die vele Ecuadoranen waarderen als een uiting van zelfrespect en soevereiniteit.