Behrouz Boochani over het leven in een Australisch detentiecentrum: 'Ik schrijf de geschiedenis van deze gevangenis'

Vanuit een Australisch detentiecentrum op het Papoea-Nieuw-Guineese eiland Manus, zet de gevluchte Iraans-Koerdische journalist Behrouz Boochani zijn werk voort. Hij trekt daarmee de aandacht van media wereldwijd. ‘Ik schrijf de geschiedenis van deze gevangenis.’

  • facebook.com/behrouz.boochani Rechts op de foto: de Iraans-Koerdische journalist Behrouz Boochani. facebook.com/behrouz.boochani

Vanwege zijn werk vluchtte Boochani uit zijn thuisland Iran, met als bestemming Australië. ‘Toen de Australische regering mij naar Manus verbande, merkte ik dat haar beleid gebaseerd is op geheimhouding en oneerlijkheid’, zegt Boochani. ‘Al tijdens mijn eerste dagen hier ben ik aan het werk gegaan om de stem van de mensen op Manus te laten horen. Omdat het Australische detentiebeleid tegen mijn principes en waarden is, en tegen de wereldwijde menselijke waarden.’

In het centrum op Manus zijn ongeveer negenhonderd mannen gedetineerd. 

Boochani werkte in Iran als freelance schrijver en richtte het magazine Werya op, dat publiceerde over Koerdische politiek, cultuur en geschiedenis. In februari 2013 viel het Islamitische Revolutionaire Garde Korps, ook bekend als Sepah, het kantoor van Werya binnen. Sepah wordt door de Verenigde Staten beschouwd als een terroristische organisatie.

Boochani was elders toen elf van zijn collega’s werden gearresteerd. Het verhaal dat hij over de inval schreef op de Iraanse website Iranian Reporters, werd snel opgepikt door de internationale pers. Daardoor vestigde hij de aandacht van de overheid op zich, en moest hij vluchten.

Valse naam

De Iraans-Koerdische journalist publiceerde tijdens de eerste twee jaar van zijn detentie onder een valse naam, uit angst zijn mobiele telefoon kwijt te raken. ‘Tot april vorig jaar mochten we geen telefoons hebben’, legt hij uit. ‘De bewakers hebben mijn kamer twee keer doorzocht, op zoek naar mijn telefoon. Nadat ik twee jaar onder valse naam had gewerkt, voelde ik mij een onderdeel van de Australische samenleving, en met de steun van de organisaties PEN International en Reporters Without Borders, ben ik gaan werken onder mijn eigen naam. Ik zeg niet dat ik niet bang ben, maar de angst is niet groot genoeg om te stoppen met werken. Het is mijn plicht om op te schrijven wat hier gebeurt.’

‘Het is mijn plicht om op te schrijven wat hier gebeurt’

Dat wat gebeurt op het eiland Manus, leidt wereldwijd tot kritiek. In mei vorig jaar veroordeelde de VN-Mensenrechtenraad het detentiecentrum. Papoea-Nieuw-Guinea kondigde vervolgens aan het te zullen sluiten. Onduidelijk is wanneer dat gaat gebeuren. De Australische overheid maakte er na die aankondiging een ‘open centrum’ van. Dat betekent dat gedetineerden kunnen gaan en staan waar ze willen, maar ze kunnen niet van het eiland af.

Boochani en andere gedetineerden zeggen aangemoedigd te zijn asiel op Papoea-Nieuw-Guinea te accepteren, ondanks aanvallen van plaatselijke bewoners en de politie daar op vluchtelingen. Terugkeren naar Iran is volgens hem geen optie.

‘De politieke situatie in Iran zal voor Koerden niet specifiek veranderen. Er zitten daar nog steeds ongeveer twintig journalisten vast. In november heeft de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties een resolutie aangenomen tegen het Iraanse regime, vanwege schendingen van de mensenrechten. In 2015 zijn ongeveer 1000 mensen opgehangen. Ik kan niet teruggaan.’

Censuur

Sinds zijn aankomst op Manus, schrijft Boochani voor Australische en internationale kranten en levert hij bijdragen aan radioprogramma’s. Ook was hij mede-producer van een documentaire over het leven op Manus: “Chauka, Please Tell Us the Time.”

Hij schrijft voor de Koerdische media nog steeds over de Koerdische cultuur en politiek, publiceert poëzie en essays, en werkte mee aan twee boeken die binnenkort gepubliceerd worden. Ook rondde hij zijn eerste roman af. Die wordt naar verwachting deze zomer gepubliceerd.

Een van de grootste uitdagingen waar hij mee kampt, zegt Boochani, is het “vluchtelingenconcept’ ” De Australische en internationale media maken gebruik van zijn inzichten en teksten, maar zien hem in de eerste plaats als vluchteling of “gebroken man’ ” zoals de Britse krant The Guardian de mannen in het detentiecentrum noemde.

‘Dit is een vorm van ernstige censuur’, zegt hij. ‘Ik weet dat ik een vluchteling ben, maar ik ben ook journalist en schrijver. Mijn identiteit als journalist wordt niet erkend vanwege dit vluchtelingenconcept. En de meeste media kan dat weinig schelen. Als ik een onderwerp voor een verhaal aandraag en informatie geef aan andere journalisten, negeren ze dat soms. Andere keren publiceren ze een verhaal op basis van mijn informatie, maar negeren ze mijn identiteit en verwijzen ze alleen naar me als “een vluchteling”. Ik doe hetzelfde werk als journalisten in Australië of elders in de wereld, maar ik ben altijd de vluchteling.’

‘De Australische regering heeft een fout gemaakt door een journalist te verbannen naar deze gevangenis en hem in gijzeling te houden’

Missie

Het internationale beeld van Australië als vreedzaam, gezagsgetrouw land met een ontspannen levenshouding doorbreken, levert Boochani als journalist ook problemen op. ‘Het gaat hier om een westers land dat martelt. De media en mensenrechtenorganisaties vinden het moeilijk te geloven dat een land als Australië een beleid voert dat in veel opzichten lijkt op dat van Iran of Saoedi-Arabië’, zegt hij. ‘Ik ben hier een gevangene, net als de rest. Het is moeilijk in zo’n situatie te werken. Ik zit hier vast en heb te maken met marteling, en tegelijkertijd moet ik werken als journalist of mensenrechtenactivist.’

Van de ongeveer negenhonderd mannen die vastzitten op Manus, zijn de meeste op zee onderschept op weg naar Australië. Ze komen veelal uit oorlogsgebieden zoals Soedan en Syrië, of uit landen waar sprake is van vervolging, zoals bij de Rohingya uit Myanmar. Het detentiecentrum is onderdeel van een miljardendeal tussen de regeringen van Papoea-Nieuw-Guinea en Australië.

Boochani zegt dat het voor hem op dit moment belangrijk is een stem van Manus te laten horen, zodat de wereld weet wat er gebeurt. ‘Ik ben een journalist, een schrijver en een gevangene. Ik schrijf de geschiedenis van deze gevangenis. Ik heb alleen een telefoon en mijn tong en ik zeg: ik ben meer dan je weet. De Australische regering heeft een fout gemaakt door een journalist te verbannen naar deze gevangenis en hem in gijzeling te houden. Schrijven is mijn missie, mijn werk, het is wat ik ben.’

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.