Latijns-Amerikaanse landen vinden elkaar niet in energie

Nieuws

Latijns-Amerikaanse landen vinden elkaar niet in energie

Latijns-Amerikaanse landen vinden elkaar niet in energie
Latijns-Amerikaanse landen vinden elkaar niet in energie

Marianela Jarroud

31 oktober 2013

De Latijns-Amerikaanse landen proberen al een halve eeuw samen te werken op het vlak van energie, maar verder dan studies geraakt men niet. Dat is niet goed voor de ontwikkeling van hernieuwbare energie, zeggen experten. En de regio betaalt zich daardoor ook blauw aan energie.

Al in 1964 werd de Commissie voor Regionale Elektriciteitsintegratie (CIER) opgericht. Die bestaat vandaag uit tien landen, waaronder de stichters Argentinië, Bolivia, Brazilië, Chili, Paraguay en Uruguay, en zeven bedrijven.

Tot dusver heeft de CIER ongeveer twintig studies afgeleverd over de verbinding van de Latijns-Amerikaanse elektriciteitsnetten. Maar verder dan studies is men nooit geraakt.

Andesgebergte is barrière

Struikelblokken zijn een gebrek aan politieke wil en de privatisering van productie- en distributiebedrijven in de jaren negentig, zegt de Uruguayaan Oscar Ferreño, topman van de CIER. Tussen de oprichters van de Mercosur, Argentinië, Brazilië, Paraguay en Uruguay, bestaat nu wel een verbinding, maar “het Andesgebergte is een natuurlijke barrière die moeilijk te omzeilen is.”

Sommige voorstellen voor bilaterale of multilaterale verbindingen maken een kans, zegt hij. Zo leggen Uruguay en Brazilië een 420 kilometer lange verbinding aan, met een capaciteit van 500 megawatt, die volgend jaar operationeel moet zijn.

Brazilië, Argentinië en Paraguay willen ook de waterkrachtcentrales van Yacyretá en Itaipú met elkaar verbinden. Die connectie moet 321 kilometer lang worden. Yacyretá wordt nu gedeeld door Argentinië en Paraguay, Itaipú door Brazilië en Paraguay. Het probleem is dat Itaipú contractueel niet aan een derde land mag verkopen.

Zonne- en windenergie

In de Andeszone blijven de projecten in de ontwerpfase steken.

Voor Ferreño is “de integratie van de energiemarkten van fundamenteel belang”, vooral door de schommelingen bij de productie van hernieuwbare energie. Zonne- en windenergie hebben een enorm potentieel in Latijns-Amerika. “Er kan wind zijn in het zuiden en niet in het noorden. Of het kan bewolkt zijn. Daarom maakt de integratie de productie van natuurlijke energie homogener.”

Voor Fernando Meiter, directeur van consultancybedrijf TNS Latam, moet er eerst een duidelijk kader komen waardoor “een land dat overschotten heeft, die aan een buurland kan geven. Dat is nu vooral het probleem.”

Aardgas

“Argentinië heeft nu verschillende gasleidingen naar Chili en een naar Uruguay maar die worden nu niet gebruikt”, zegt Meiter. Op korte termijn zit die integratie er niet aan te komen.

Argentinië exporteerde aardgas gas naar Chili tot 2006, maar sindsdien gebruikt het gas vooral voor de eigen behoeften.

Chili zou een beroep kunnen doen op Bolivia, een andere grote gasproducent. Maar tussen beide landen zijn er voortdurend diplomatieke spanningen door de Boliviaanse eis om een toegang tot de Stille Oceaan te krijgen. Bolivia exporteert wel veel gas naar
Argentinië.

Hoge prijzen

Volgens cijfers van de Latijns-Amerikaanse Organisatie voor Energie bedroeg het elektriciteitsverbruik in 2010 voor de hele regio al 1073 terawattuur. Door het gebrek aan samenwerking betaalt Latijns-Amerika te veel voor zijn energie. Zowel voor huishoudens als industrie zijn de elektriciteitsprijzen fors gestegen. In de groep van OESO-landen hoort Chili bijvoorbeeld bij de landen met de duurste elektriciteitstarieven voor de industrie.

Een van de voordelen van Latijns-Amerikaanse samenwerking, zegt Meiter, is dat men als blok over prijzen zou kunnen onderhandelen. “Als bijvoorbeeld Argentinië, Chili, Brazilië of Uruguay samen aardgas kochten bij een Arabische producent en samen onderhandelden, dan zou de prijs dalen.”