Milieuministers onderzoeken smeltend Antarctica
Ben Frijters
24 februari 2009
Vertegenwoordigers van onder meer China, Rusland en de Verenigde Staten hebben gisteren het Noorse onderzoekscentrum op Antarctica bezocht. De impact van de globale klimaatsverandering op de smeltend ijskap van de zuidpool zorgt voor veel bezorgdheid.
Klimaatministers van over de hele wereld zijn gisteren neergestreken op een afgelegen uithoek van Antarctica. Zij kwamen akte nemen van de mogelijke link tussen Antarctica en de opwarming van de aarde die momenteel onderzocht wordt.
In welke mate het continent aan het opwarmen is, de hoeveelheid ijs die daarbij in de oceaan terechtkomt en het zeeniveau dat hierdoor kan stijgen zijn de kernvragen van het internationale gezelschap.
Angstaanjagend scenario
Het Intergouvernementeel Panel voor Klimaatsverandering (IPCC), een wetenschappelijke onderzoeksafdeling van de VN heeft in het officiële verslag van klimaatverandering voor 2007 berekent dat het zeeniveau met 58 centimeter zal stijgen in deze eeuw. Maar het hield daarbij enkel rekening met smeltwater van ijskappen en temperatuurstijgingen.
De ijsreserves op het vasteland, met name die van Groenland en Antarctica werden niet in rekening gebracht. Nochtans bezit Antarctica maar liefst 90% van al het ijs in de wereld. ‘De westzijde van de Antarcticaanse ijskap is mogelijk het meest kritieke punt van de eeuw. Het ijs van gletsjers verdwijnt er tegen een opvallende snelheid in het water’, zegt Amerikaans klimatoloog James Hansen.
Hansen benadrukt dat in het slechtste geval de gevolgen rampzalig kunnen zijn. ‘Dit smeltproces heeft het angstaanjagende potentieel om het zeeniveau met enkele meters te doen stijgen.’
De westzijde van de Antarcticaanse ijskap is mogelijk het meest kritieke punt van de eeuw.
Cruciale onderzoeksresultaten
Intussen voert 2007-2009 International Polar Year (IPY), een internationaal samenwerkingsproject waar wetenschappers uit een zestigtal landen aan deelnemen, uitgebreid onderzoek naar de klimaatverandering in dit continent gedurende 2 jaar. Een 12-ledige Noors-Amerikaanse onderzoeksdelegatie heeft al boringen gedaan in de ijslagen van een tot nog toe onverkende streek. Men wil hiermee de hoeveelheid gevallen sneeuw berekenen, en de samenstelling ervan.
Een ander IPY-project bestudeert met radarsatellieten de snelheidsvelden van de ijskap waarmee het ijs in de zee terechtkomt. ‘We weten waar we aan toe zijn als we dit proces laten starten’, zegt James Hansen. ‘Eens het zover zal zijn, is er geen stoppen meer aan.’