Nieuwe Israëlische dissidenten laten van zich horen

Nieuws

Nieuwe Israëlische dissidenten laten van zich horen

Pierre Klochendler

28 juni 2012

Een reservesoldaat in Israël ging afgelopen week in hongerstaking uit solidariteit met Palestijnse gevangenen, een andere activist werd kort vastgehouden. Het zijn Israëls "nieuwe dissidenten." Een e-book werpt licht op hun motieven.

De activisten keren zich geweldloos tegen sociale, politieke en raciale ongelijkheid tegen medeburgers (armen, vrouwen, activisten en de Palestijns-Israelische minderheid), en “anderen”, zoals migranten en politieke vluchtelingen uit Afrika en overige Palestijnen.

Na’ama Carmi, voormalig voorzitter van de Israëlische Burgerrechtenorganisatie (ACRI), schreef zes jaar geleden dat haar land “slaaf is geworden van zelfgecreëerde onrechtvaardigheid” ten opzichte van buitenlandse arbeiders “die we uitbuiten en onderdrukken en Soedanese vluchtelingen die wij, als vervolgden en vluchtelingen, in de gevangenis zetten.”

Zelfhaat

Vijfendertig van dergelijke blogposts zijn nu verzameld in het e-book Israeli Dissidents: Notes from a slippery slope (Israelische Dissidenten: Aantekeningen vanaf een hellend vlak). De stukken zijn geschreven door activisten van de alternatieve media en mensenrechtenactivisten van plaatselijke ngo’s.

Zij verwijzen naar de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring uit 1948, waar in staat dat de staat gebaseerd zal zijn op “vrijheid, rechtvaardigheid en vrede”, en “volledige gelijkheid van sociale en politieke rechten voor alle inwoners, los van religie, ras of seksualiteit.”

De activisten vinden echter niet veel weerklank. Ze worden door landgenoten vaak beschuldigd van “zelfhaat” en “antisemitisme.”

“We haten dit land niet. Integendeel, we houden van ons land, het landschap, de geuren, de geluiden en talen. Niet alleen om er te leven ondanks alle moeilijkheden en een politiek die we onverdedigbaar vinden, maar ook om op te komen voor zeer onpopulaire ideeën waarvan we geloven dat ze cruciaal zijn voor ons toekomstig welzijn – en zelfs ons bestaan”, schrijft de samensteller van de bundel, Rechavia Berman in het voorwoord.

Van zelfhaat is volgens haar geen sprake. “Onze woede en strijd richten zich op de apartheid en bezetting, misbruik en onderdrukking, degenen die dat steunen en degenen die ons hinderen in onze strijd daartegen.”

Ultraorthodoxe joden

Israël raakt volgens de schrijvers steeds verder verwijderd van zijn belangrijkste principes en democratische rechten.

Enkele blogs gaan over religieuze dwang – die vooral joodse vrouwen wordt opgelegd – door radicale, ultraorthodoxe joden. Zij worden door de auteurs de “Joodse Broederschap” genoemd, een verwijzing naar de islamitische Moslimbroederschap.

Het politieke en religieuze establishment vertelt een krachtig verhaal waar moeilijk tegen te strijden is, stellen de auteurs. “Er valt niet te onderhandelen, het ultieme Palestijnse doel is om ons in de zee te drijven. Dat zijn publieke mantra’s.”

In een dergelijke situatie wordt de bezetting gezien als de minste van twee kwaden. “Met de meeste van mijn vrienden valt hier niet over te praten”, zegt Lisa Goldman. “Ze willen niets anders horen, ze geloven me niet of ze beweren dat de Arabieren hun ellende over zichzelf afroepen.”