Verkiezingen in Zuid-Korea zijn generatieconflict
Suvendrini Kakuchi
08 april 2004
Lee Jeong-ju, eigenaar van een handtassenwinkel in
het centrum van Seoul, twijfelt. Bij de verkiezingen in april heeft hij de
keuze tussen de conservatieve oppositiepartijen en de hervormingsgezinde
president Roh Moo-hun. De conservatieven staan voor stabiliteit en
economische groei, Roh is de spreekbuis van de jongere generaties, wil
hereniging met Noord-Korea en komaf maken met de corruptie.
Ik ga bijna zeker op Roh en zijn progressieve Uri-partij stemmen, hoewel ik
me als zakenman afvraag of zij de economie in goede banen kunnen leiden,
zegt Lee. Met die mening is hij niet alleen. Advocaat Ben Lim associeert Roh
met rechtvaardigheid, transparantie en verantwoordelijkheid. De oude garde
brengt dan weer de nodige rust en welvaart.
Roh kan op veel sympathie rekenen omdat het door de conservatieven
gedomineerde parlement een afzettingsprocedure heeft opgestart. Een
eindoordeel van het hooggerechtshof is hangende. De Koreaanse bevolking
heeft het manoeuvre van de oppositie niet echt gesmaakt. De partijen
beschuldigen Roh van illegaal campagnevoeren omdat hij in een
televisiedebat had gezegd te hopen op een goed resultaat voor zijn
parlementsleden. Wat is daar nu mis mee ?, vraagt handtassenhandelaar Lee
zich af.
Uit de peilingen blijkt dat de Roh’s Uri partij in het 299 zetels tellende
parlement op heel wat sympathie kan rekenen. De conservatieve Grand National
Party en de Millennium Democratic Party daarentegen hebben een
imagoprobleem. Hun kandidaten zijn ouder dan de veertigers en vijftigers in
de Uri-partij en staan voor de traditionele waarden die Korea na de oorlog
hebben doen uitgroeien tot een economische grootmacht.
Professor Kim Il-young ziet in Rohs populariteit een teken voor de
groeiende invloed van de jongere generaties. De twintigers en dertigers
hebben het relatief goed, zijn zelfbewust en willen zich niet meer
kritiekloos kromwerken ten dienste van het land. Ze schrikken er niet voor
terug om met luidruchtige straatprotesten hun ongenoegen bekend te maken.
De stem van de jonge Koreanen was voor het eerst duidelijk te horen toen ze
als rode duivels de triomfen vierden van hun nationale voetbalteam op het
WK van 2002. Zuid-Korea schopte het toen tot in de halve finale, een hele
prestatie voor een Aziatisch team. De flamboyante voetbalgoden gaven de
nieuwe generatie een enorm vertrouwen, zegt Kim, Ze vragen luidkeels om
verandering, iets wat door de ouderen steeds hebben gewantrouwd.
Voormalig studentenleider Choi Yul beschouwt de straatprotesten als een
teken van democratische maturiteit. Ik zie niet in waar de conservatieven
bang voor zijn. De protesten tegen het impeachment van Roh zijn een stap in
de richting van minder corruptie en vrije meningsuiting. Dat is een goede
zaak.