Voedselverspilling begint al op de boerderij

Vooral de markt is een doorslaggevende factor voor de grote hoeveelheid voedsel dat verloren gaat: lage prijzen creëren een structureel probleem en houden producten vaak op de boerderij.

Pixabay / Juan Marcel Francia (CC0)

Wereldwijd gaat jaarlijks 1,2 miljard ton voedsel verloren nog voor het de boerderij heeft verlaten. Dat is meer dan 15% de totale voedselproductie, stelt onderzoek door het Wereldnatuurfonds (WWF) en de Britse supermarktketen Tesco.

Volgens de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO) gaat wereldwijd ongeveer een derde van het geproduceerde voedsel verloren. Maar dat cijfer concentreert zich vooral op de consument en de distributieketen. Daardoor blijft een groot deel van het probleem onderbelicht blijft, stelt het Wereldnatuurfonds (WWF).

58 procent van het probleem zich situeert in hoge- en middeninkomenslanden

Want ook op de boerderij zijn er grote verliezen: volgens de nieuwe studie nog eens 1,2 miljard ton per jaar, of 15,3 procent van de totale voedselproductie. Als de cijfers worden opgeteld, wordt potentieel meer dan 40 procent van alle voedsel op aarde verspild.

Rijke landen

De studie ontkracht ook de veronderstelling dat de verliezen op landbouwbedrijven vooral een probleem zouden zijn in ontwikkelingslanden. Uit de nieuwe cijfers blijkt dat 58 procent van het probleem zich situeert in hoge- en middeninkomenslanden, ondanks de betere infrastructuur en technologie.

‘Het rapport maakt duidelijk dat technologie en kennis op de boerderij niet genoeg zijn’, zegt Lilly Da Gama van het WWF. ‘Ook beslissingen die verderop in de keten genomen worden bij bedrijven en overheden hebben een significante impact op de hoeveelheid voedsel die op de boerderijen verloren gaat.’

Vooral de markt is een doorslaggevende factor: lage prijzen creëren een structureel probleem en houden producten vaak op de boerderij.

‘De EU heeft het belang van de voedselverspilling lang genegeerd’, zegt Jabier Ruiz, expert Voedselbeleid bij het WWF. ‘Deze nieuwe cijfers zouden een oproep tot actie moeten zijn: we kunnen onze ogen niet langer sluiten en ingrepen uitstellen. Van te strikte esthetische regels en povere arbeidsomstandigheden tot disfunctionele markten en beleid: er zijn vele factoren die aan het probleem bijdragen en aangepakt moeten worden.’