Waarom we de walvispopulatie moeten herstellen

Grote landdieren, walvissen, zeevogels en vissoorten spelen een vitale rol in de recyclage van nutriënten. Walvissen leggen niet alleen grote afstanden af, ze voeden zich ook op grote diepte en ontlasten zich aan de oppervlakte. Zo brengen ze belangrijke nutriënten, zoals fosfor, terug aan de oppervlakte. Andere dieren zoals vissen en zeevogels transporteren de nutriënten diep landinwaarts.

Ook de teloorgang van vogel- en vissoorten speelt een rol.

De snelle teloorgang van de dierenpopulaties hindert dat efficiënte recyclagesysteem, blijkt uit de studie in Proceedings of the National Academy of Sciences. De capaciteit van walvissen en landdieren om nutriënten te transporteren is nog amper 6 procent van wat ze was voor de teloorgang van de populaties begon.

Historisch transporteerden de walvissen zo’n 340 miljoen kilogram fosfor per jaar. Door de enorme achteruitgang van de walvispopulaties met 66 tot 90 procent in de voorbije drie eeuwen, is dat transport teruggevallen tot 75 miljoen kilogram – zo’n 23 procent.

Ook de teloorgang van vogel- en vissoorten speelt een rol. Het transport van zee naar land, historisch geschat op zo’n 150 miljoen kilogram, is met meer dan 90 procent gedaald.

Sleutelement

‘Fosfor is een sleutelelement in meststoffen en de voorraden die het makkelijkste bereikbaar zijn kunnen al over vijftig jaar opdrogen’, zegt hoofdauteur Christopher Doughty, die hulp kreeg van collega’s in de VS en Europa. ‘Door de populaties te herstellen kunnen we het transport van fosfor van zee naar land en de reserves aan fosfor herstellen.’

‘De inspanningen om walvissen en zeehonden te beschermen tegen de jacht in de voorbije decennia hebben al sterke resultaten opgeleverd’, zegt zijn collega Joe Roman van de University of Vermont. ‘Er is nog een lange weg af te leggen in het herstel van grote zee- en landzoogdieren, maar het is duidelijk dat beschermingsprojecten grote voordelen hebben voor zowel mens als milieu.’