Zuid-Afrikaanse vrouwen dreigen met boycot verkiezingen

“We willen wat ons toebehoort, we vechten voor grond, voor de toekomst van onze kinderen, dus geen grond geen stem”, zegt Maria Pietersen uit de Noord-Kaap. Haar pogingen om grond te krijgen, botsten steevast op een weigering van de plaatselijke regering. Deze week kwam ze naar Kaapstad voor een conferentie van plattelandsvrouwen uit de Kaapprovincies, een bijeenkomst die eindigde met een mars op het parlement.
“De landhervorming schiet voor iedereen te kort, maar vrouwen zijn nog meer dan anderen het slachtoffer”, zegt Herschelle Milford van het Surplus People Project (SPP), een organisatie die zich inzet voor de landbouwhervorming in Zuid-Afrika. “Sommige vrouwen zijn hun hele leven op zoek naar grond, en wanneer ze die uiteindelijk krijgen, is het slechts een hectare.”
“Deze regering geeft de indruk dat vrouwen niet goed genoeg zijn om grondeigenaar te zijn of zelfs maar de grond te bewerken”, zegt Gahsiena van der Schaff van het Aids Legal Network, een organisatie die opkomt voor mensen met hiv en aids. Er zijn in alle stilte vrouwen gestorven die hun toestand hebben zien verslechteren omdat ze geen onderdak hadden of grond om voedsel op te kweken, zegt ze.
Ook de National African Farmers Union (NAFU) stelt dat de landhervorming minder vrouwen dan mannen ten goede komt.

Wel veel gedaan

Toch zegt het ministerie van Landzaken dat het gedaan heeft wat het moest doen voor de vrouwen. Via zijn programma Vrouwen voor Landbouw- en Plattelandsontwikkeling (WARD) heeft het in alle provincies structuren opgezet. Cijfers kan het ministerie niet geven maar het zegt dat het WARD-programma vooral plattelandsvrouwen ten goede kwam.
“Er zijn vrouwen die door de landhervorming begunstigd werden en zelfs hun producten exporteren. Dat bewijst dat er veel gedaan is om de positie van vrouwen te verbeteren als begunstigden in het landhervormingsprogramma”, zegt woordvoerder Eddie Mohoebi.
Door de problemen met de landhervorming zijn vrouwen veroordeeld tot werk op grote boerderijen, waar ze eveneens gediscrimineerd worden, zeggen ze. Diana Hlathe werkt op zo’n boerderij in de fruitstreek van Wellington (West-Kaap). Ze wordt er minder betaald dan mannen. Het weekloon van 19 euro volstaat niet om de medische kosten voor haar artritis te dekken. “We werken zeer hard op de boerderijen. De eigenaars worden rijker door ons harde werk met ons loon kunnen we maar net overleven. Ik kreeg in 2008 bijvoorbeeld 15 euro als bonus voor het volledige jaar.”