Omarm die burgerlijke ongehoorzaamheid

Beste spijbeljongeren, conformeer niet en blijf rebelleren

© Peter Mertens

 

Beste Anuna en Kyra,

Beste ‘spijbeljongeren’,

Gisteren vulden jullie opnieuw de Brusselse straten. Dit keer zijn jullie sterker: beter voorbereid, georganiseerd en beschermd – want na de vorige massale opkomst neemt de politie jullie wel serieus en is er begeleiding en toezicht voorzien. Jullie stelden een vraag waar iedereen ongemakkelijk van werd: ‘Waarom zouden we naar school blijven gaan als er geen toekomst meer voor ons is? Ze zeggen dat je naar school moet en moet studeren. Dat je al die wetenschap moet opnemen, maar dan zien we dat de politici alle wetenschap over het klimaat compleet negeren.’ Auw. Jullie drukken daar waar het meest pijn doet en dan is de reactie vaak defensief: ‘naïeve, kleine meisjes moeten nog leren’ zeggen de cynici, of ‘eten jullie dan nog wel vlees en reizen jullie dan wel met de trein?’, zeggen zij die zelf niet naar hun eigen consumptiegedrag durven kijken. Laten we niet eens beginnen over degene die het probleem an sich ontkennen of relativeren.

‘We zijn vol lof over helden en heldinnen uit het verre verleden of in verre landen, tot ze hier in ons eigen midden opstaan’

De mens is een vat vol tegenstrijdigheden. Iedereen zegt dat jongeren de toekomst zijn, maar wie gelooft dat eigenlijk nog echt? Wie luistert er naar hen wanneer die het precies daarover willen hebben? We willen – nee, eisen! – dat jongeren met innovatie en oplossingen komen, maar als ze dat doen, dan zeggen we: ‘Ah, nee, toch niet, dank u, maar we zijn eigenlijk te bang om te veranderen.’ En hier komt de grootste tegenstrijdigheid: we zijn vol lof over helden en heldinnen uit het verre verleden of in verre landen, we zijn zo trots op mensen die trouw blijven aan hun idealen en strijden voor het hoger doel, … maar als diezelfde figuren in ons eigen midden opstaan en zeggen ‘genoeg is genoeg’, dan maken we ze klein en dan relativeren we het probleem dat ze aankaarten.

We vinden het allemaal maar een beetje irritant en vooral onpraktisch. ‘Spijbelen is niet de juiste methode’, zegt minister Crevits. Ik vraag me oprecht af wat dan wel de juiste methode is. Braafjes een brief schrijven naar het kabinet zodat die op een stoffige stapel belandt en over een paar weken beantwoord wordt met een ‘wat goed van jullie’ en ‘we zijn er mee bezig’-boodschap?

Even serieus. Wat moeten jongeren – en zeker die zonder stemrecht – doen om hun ongenoegen over de politieke klimaatslaap te uiten? Een zitstaking houden op de speelplaats tijdens de lunchpauze of een lieve mars met ballonnen op een woensdagmiddag? Zodat de ‘grote mensen’ massaal kunnen zeggen ‘kijk eens, hoe schattig’ om dan weer verder te gaan met de dagelijkse gang van zaken? Neen, dat is net niet wat jullie willen. Neen, dat is niet wat wij willen.

De negatieve reacties zijn een uiting van een diepe ontevreden over zichzelf. De mensen zien in jullie dezelfde eigen morele waarden weerspiegeld, maar ze worden tegelijk met hun neus op de feiten gedrukt. En dat is dat hun eigen gedrag daar niet bij past.

Jullie, lieve Anuna en Kyra, houden ons een spiegel voor en wat we zien, vinden we niet mooi. De negatieve reacties zijn een uiting van een diepe ontevreden over zichzelf. De mensen zien in jullie dezelfde eigen morele waarden weerspiegeld, maar ze worden tegelijk met hun neus op de feiten gedrukt. En dat is, dat hun eigen gedrag daar niet bij past. Om die reden zullen mensen jullie proberen te kleineren. Ze zullen het probleem relativeren of in vraag stellen. Of erger nog: ze zullen jullie verleiden om mee te doen.

Ik zie veel jongeren vol energie beginnen met idealen en met een visie op een betere toekomst waar zij aan willen bijdragen. En dan zie ik ze conformeren. En dat is dramatisch. In de periode dat ik VN-jongerenvertegenwoordiger was voor de Vlaamse Jeugdraad, voelde ik me in mijn diepste vaak kwaad. Iedereen keek in onze richting om de meest complexe problemen van de eeuw op te lossen, zodat zij rustig konden verdergaan met wat ze altijd al deden. Maar wat mijn boosheid en verontwaardiging nog meer deed groeien dan het gedrag van zij die ik sowieso niet als mijn bondgenoten zag, was hoe snel jongeren meegingen in die status quo. De scherpe kritiek, de vernieuwende blik, de onafhankelijke geest. Allemaal – poef – foetsie. Het voelde als een mes in mijn rug. In de steek gelaten door mijn eigen medestrijders.

Beste Anuna en Kyra, beste spijbeljongeren, als er iets is wat ik jullie met deze brief wil meegeven dan is het wel dit: geef niet op. Blijf ons alsjeblieft een geweten schoppen. Omarm die burgerlijke ongehoorzaamheid. Wees radicaal in je kritische vragen. Schop tegen de schenen van de machthebbers. Noem het een revolutie als je wil. Je zal tenminste kunnen zeggen dat je verdorie iets hebt gedaan. En beste jongeren elders in Vlaanderen, sluit jullie aan bij dit momentum en blijf morgen weg van de schoolbanken. We got your back.

Dit opiniestuk werd eerder gepubliceerd op de website van vrtNWS.be

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2770   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Over de auteur

Met de steun van

 2770  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.