Optreden in Israël is moreel en politiek onaanvaardbaar

Boycot het Eurovisiesongfestival in Israël

Dewayne Barkley (CC BY-SA 4.0)

 

De Israëlische Netta won in 2018 het Eurovisiesongfestival. “Volgend jaar vieren we samen diversiteit in Jeruzalem!” zei ze trots. Hoezo? Israël schendt al 70 jaar de rechten van de Palestijnen en bouwt in sneltempo nederzettingen op Palestijnse grond. Daar gaan optreden is moreel en politiek onaanvaardbaar.

De manier waarop Israël omgaat met de Palestijnse bevolking is zorgwekkend. Momenteel hebben de Palestijnen nog controle over 12% van hun historisch grondgebied. De Israëlische premier Netanyahu werd met een verborgen camera gefilmd terwijl hij zei dat hij wil dat de Palestijnen komen onderhandelen over 2% van hun grond.

Ondertussen gaat de dagelijkse hel van de Palestijnen door. De twee miljoen Palestijnen in Gaza, waaronder de helft kinderen, leven al meer dan een decennium onder de meest intense economische blokkade in de wereld. Israël hanteert een lijst met achtduizendvijfhonderd goederen die speciale toestemming moeten krijgen van het Israëlisch leger voor ze binnen mogen. Door de blokkade is er een tekort aan drinkbaar water. Daarenboven is 1 op vier huizen niet op het sanitair net aangesloten. Het voorspelbare gevolg van deze cocktail is dat het miljoen kinderen in Gaza risico loopt op voorkombare ziekten volgens Unicef.

Twee miljoen mensen, waaronder een miljoen kinderen, meer dan een decennium belegeren, is een collectieve bestraffing. Dit is illegaal onder het internationaal recht.

Twee miljoen mensen meer dan een decennium belegeren, is een collectieve bestraffing. Dit is illegaal onder het internationaal recht. Het rode kruis klaagt dit al acht jaar aan. De Verenigde Naties noemen Gaza ondertussen “onleefbaar” en eisen dat de blokkade wordt opgeheven omdat ze in strijd is met conventie van Genève.

Daarenboven overtreedt Israël op een tweede manier het internationaal recht, door niet eens te streven naar een vredevolle oplssossing.

Israël claimt dat dit rechtvaardig is omdat het zich moet verdedigen tegen terrorisme. Onlangs moest deze staat met een militair budget van 6,2% van haar BBP (The Military Balance 2016, International Institute for Strategic Studies, 9 February 2016, p. 19 – Includes US Foreign Military Assistance) zich verdedigen tegen inwoners uit Gaza die brandende vliegers over het grenshek lieten vliegen.

Gaza wordt door de Israëlische socioloog Baruch Kimmerling als “het grootste concentratiekamp ooit” omschreven, door David Cameron als een openluchtgevangenis, door de Israëlische kwaliteitskrant Ha’aretz als een “ghetto”, door het rode kruis als een “zinkend schip” en door het Hoofd Mensenrechten van de VN als een “toxische sloppenwijk”.

Heeft Israël ook maar enige claim om geweld te gebruiken tegen deze mensen die dit “zinkend schip” willen ontsnappen? Heeft het enig recht om een miljoen kinderen voortdurend op te sluiten in deze “giftige sloppenwijk”?

Nee.

We moeten het aandurven om te zeggen dat Israël zich niet als een normaal land gedraagt, en daar naar handelen.

Allerlei Palestijnse kunstenaars, artiesten en journalisten hebben opgeroepen tot een boycot, enkele dagen nadat Israël het Eurovisiesongfestival won in mei dit jaar (en het dus automatisch aangeduid werd als organisator). Het was op dezelfde dag dat scherpschutters met een “schieten om te doden of verminken”-beleid 62 Palestijnen, waaronder zes kinderen, hebben vermoord.

De Palestijnen weten dat ze tweederangsburgers zijn van Israël.

Dit soort beleid is al jaren aan de gang. Palestijnen weten dat ze tweederangsburgers zijn van Israël. De bovenstaande opsomming is immers verre van volledig. Israël breekt stelselmatig Palestijnse huizen en dorpen af, heeft een apart wegennet aangelegd voor de Palestijnse bevolking en de kolonisten in de Westbank, heeft een apart (militair) rechtssysteem voor Palestijnen dat nagenoeg 100% veroordelingsgraad haalt, maakte het herdenken van de Nakba door Palestijnse organisaties bestrafbaar, bouwde 490 checkpoints, poorten, grachten en andere wegblokkades die normale verplaatsingen in de Westbank onmogelijk maken, verbiedt aan Palestijnen (die ook in Gaza en de Westbank onder Israëlische soevereiniteit leven) en andere “buitenlanders” om grond of huizen te kopen of te huren voor een periode van langer dan vijf jaar, geeft Palestijnen paspoorten in een andere kleur, waar ook hun etniciteit op vermeld staat en waar minder rechten aan verbonden zijn en heeft een bizar huwelijkssysteem, dat het mensen van een ander geloof onmogelijk maakt om met elkaar te trouwen, behalve in het buitenland.

De lijst is eindeloos. Het Israëlisch centrum voor de verdediging van minderheidsrechten heeft een lijst opgesteld met 65 wetten die ze als “discriminerend” zien. Daarom heeft Richard Falk, VN-rapporteur voor West-Azië, na een onderzoek Israël als een “apartheidsstaat” bestempeld. Israël nam alle twijfel hierover weg door een nieuwe “basiswet” (het Israëlisch equivalent van de grondwet) goed te keuren die stipuleert dat “uitsluitend” de Joodse bevolking “recht op zelf-determinatie” heeft in Israël.

Het internationaal gerechtshof in Den haag omschrijft apartheid als “een geïnstitutionaliseerde staatsvorm van systematische onderdrukking en dominantie van de ene etnische groep over de andere”. Dit is van toepassing op hoe Israël de Palestijnen behandelt.

Wij mogen niet meestappen wanneer de Israëlische overheid kunst en cultuur inzet als een propaganda-instrument om zichzelf en haar extreem beleid te normaliseren.

In het licht van deze onderdrukking mogen wij niet meestappen wanneer de Israëlische overheid kunst en cultuur inzet als een propaganda-instrument om zichzelf en haar extreem beleid te normaliseren. Het gebruiken van kunst en cultuur als een “art washing”-strategie maakt het een legitiem onderwerp van protest. Net zoals de culturele boycot van Zuid-Afrika een grote rol had in het ondersteunen van de zwarte bevolking in hun strijd voor emancipatie, kan nu hetzelfde gebeuren.

Deelnemen aan het Eurovisiesongfestival in Israël is gelijkaardig aan deelnemen aan zo’n evenement in apartheids-Zuid-Afrika.

Verschillende artiesten en organisaties lanceerden daarom een campagne. Meer info op https://www.boycott-apartheid-eurovision.be.


Hieronder de (vertaalde) internationale oproep tot boycot van het Eurovisiesongfestival:

 

Wij, ondergetekende kunstenaars uit Europa en daarbuiten, steunen de dringende oproep van Palestijnse kunstenaars om het Eurovisiesongfestival van 2019 dat door Israël zal worden georganiseerd, te boycotten.

Zolang de Palestijnen geen vrijheid, rechtvaardigheid en gelijke rechten kennen, kan er geen ‘business as usual’ zijn met de staat die hen die basisrechten ontzegt.

Op 14 mei, slechts enkele dagen na de Israëlische overwinning op het Eurovisiesong festival heeft het Israëlische leger 62 ongewapende Palestijnse betogers gedood waaronder 6 kinderen. Honderden raakten gewond, het merendeel doordat met scherp werd geschoten. Amnesty International heeft dit beleid om te schieten met als doel “te doden of verminken” veroordeeld en Human Rights Watch sprak over de moorden als “onwettig en berekend”.

Het Eurovisiesongfestival 2019 moet geboycot worden als Israël als gastheer optreedt terwijl in dat land de ernstige, decennialange schendingen van Palestijnse mensenrechten blijven doorgaan.

Wij begrijpen dat de Europese Broadcasting Union vraagt dat Israël een locatie kiest die ‘niet voor verdeeldheid’ zal zorgen voor Eurovisiesong 2019. Maar de EBU zou een optreden in Israël gewoonweg moeten annuleren en de wedstrijd verplaatsen naar een land waar de mensenrechten gerespecteerd worden.

Onrechtvaardigheid veroorzaakt verdeeldheid, maar streven naar waardigheid en mensenrechten creëert verbondenheid.

Ondertekend door

(Belgische artiesten): DAAN, Raymond Van het Groenewoud, Stef Kamil Carlens, Slongsdievanongs, DJ Murdock, Psiertje Boukhit Wiebe Hennes, Code Rouge, Salahdine Ibnou, Junior Mthombeni, Alain Platel, Luca Kortekaas, Charles Ducal, Fikry Elazzouzi, Erik Vlaminck, Rachida Lamrabet, Lieven De Cauter, Didi de Paris, Frieda Goffry, Joris Iven, Samira Saleh, Marijke Pinoy, Dirk Tuypens, Caroline Rottier, Ron Cornet, Nabil Mallet, Chokri Ben Chikha, Dominiqe Willaert, Mohamed Ikoubaan, Lebuïn D’Haese.

(Internationale artiesten): L-FRESH The LION, Helen Razer, Candy Bowers, Blak Douglas, Nick Seymour, Blak Douglas, Yann Martel, Karina Willumsen, Kirsten Thorup, Arne Würgler, Jesper Christensen, Tove Bornhoeft, Anne Marie Helger, Tina Enghoff, Nassim Al Dogom, Patchanka, Raske Penge, Oktoberkoret, Nils Vest, Britta Lillesoe,
Kaija Kärkinen, Kyösti Laihi, Kimmo Pohjonen, Paleface, Manuela Bosco, Noora Dadu, Pirjo Honkasalo, Ria Kataja, Tommi Korpela, Krista Kosonen, Elsa Saisio, Martti Suosalo, Virpi Suutari, Aki Kaurismäki, Pekka Strang, HK, Dominique Grange, Imhotep, Francesca Solleville, Elli Medeiros, Mouss & Hakim, Alain Guiraudie, Tardi, Gérard Mordillat, Eyal Sivan, Rémo Gary, Dominique Delahaye, Philippe Delaigue, Michel Kemper, Michèle Bernard, Gérard Morel, Daði Freyr, Hildur Kristín Stefánsdóttir, Mike Murphy, Mary Black, Christy Moore, Charlie McGettigan, Mary Coughlan, Luka Bloom, Robert Ballagh, Aviad Albert, Michal Sapir, Ohal Grietzer, Yonatan Shapira, Danielle Ravitzki, David Opp, Assalti Frontali, Radiodervish, Moni Ovadia, Vauro, journalist, Pinko Tomažič Partisan Choir, Jorit, Marthe Valle, Mari Boine, Aslak Heika Hætta Bjørn, Nils Petter Molvær, Moddi, Jørn Simen Øverli, Nosizwe, Bugge Wesseltoft, Lars Klevstrand, Trond Ingebretsen, Mari Boine, José Mário Branco, Francisco Fanhais, Tiago Rodrigues, Patrícia Portela, Chullage, António Pedro Vasconcelos, José Luis Peixoto, N’toko, ŽPZ Kombinat, Lluís Llach, Marinah, Riot Propaganda, Fermin Muguruza, Kase.O, Soweto, Itaca Band, Tremenda Jauría, Teresa Aranguren, Julio Perez del Campo, Nicky Triphook, Pau Alabajos, Mafalda, Zoo, Smoking Souls, Olof Dreijer, Karin Dreijer, Dror Feiler, Michel Bühler, Wolf Alice, Carmen Callil, Julie Christie, Caryl Churchill, Brian Eno, A.L. Kennedy, Peter Kosminsky, Paul Laverty, Mike Leigh, Ken Loach, Alexei Sayle, Roger Waters, Penny Woolcock, Leon Rosselson, Sabrina Mahfouz, Eve Ensler, Alia Shawkat.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2776   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2776  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.