“‘Corbyn is de legitieme Labour-leider’

Jeremy Corbyn mag dan wel tegenkanting krijgen, hij is wel degelijk de legitieme leider van Labour. In een verkiezing vorig jaar met vier kandidaten won hij met 60% (!) van de stemmen. Vanaf zijn verkiezing hebben bepaalde Labour-parlementsleden hem onder vuur genomen. Er zijn verzoeningspogingen gaande, maar het is best mogelijk dat de parlementsleden iemand anders zullen nomineren als kandidaat-voorzitter waarna er nieuwe voorzittersverkiezingen zullen volgen.

De kans is echter groot dat bij nieuwe voorzittersverkiezingen Jeremy Corbyn opnieuw zal winnen. Aangezien elke kandidaat-voorzitter een aantal parlementsleden achter zich moet hebben om te kunnen deelnemen, zouden de parlementsleden zijn deelname kunnen verhinderen. Al zou dat vanwege zijn huidige mandaat behoorlijk ondemocratisch zijn.

De verdeeldheid bij de conservatieve partij en het aftreden van Nigel Farage boden Labour een kans om zich in de markt te zetten als verantwoordelijke en redelijke partij.

Een verdeelde partij wint nooit verkiezingen. De verdeeldheid bij de conservatieve partij en het aftreden van Nigel Farage als UKIP-voorzitter boden Labour een kans om zich in de markt te zetten als verantwoordelijke en redelijke partij. Die opportuniteit hebben de opstandige Labour-parlementsleden verkwanseld. Daarmee zagen ze dus vooral de poten vanonder hun eigen stoel.

Tot een splitsing zal het niet komen. De geschiedenis waarschuwt ambitieuze parlementsleden aan de rechterkant van de partij tegen een afscheiding. In 1981 richtten vier Labour prominenten die het onder andere oneens waren met de linkse en anti-europese koers de Social-Democratic Party op, die nog hetzelfde jaar in kartel ging met de kleine Liberal party. Op electoraal niveau haalde het nieuwe kartel een dubbel zo hoog percentage van de zetels als de Liberal party bij de vorige verkiezingen, namelijk 3,5% in plaats 1,7%. De daaropvolgende verkiezingen waren dat er al minder. Geen verpletterende indruk, en een waarschuwing dat het First-past-the-post systeem weinig ruimte laat voor kleine partijen.

Jeremy Corbyn ligt niet enkel onder vuur vanuit de eigen fractie, maar ook vanuit de pers. Niet alleen de Murdoch-kranten, ook de meer linkse media zoals The Guardian en The New Statesman hekelen hem. Recent kristalliseert de kritiek zich rond beschuldigingen over antisemitisme en gebrek aan enthousiasme in de Remain-campagne. Beide beschuldigingen zijn overtrokken.

De uitspraak doet denken aan een uitspraak van minister Jambon die ook joodse mensen en IS-terroristen in dezelfde alinea durfde te plaatsen

Jeremy Corbyn heeft consequent antisemitisme veroordeeld. Het parlementslid dat op Facebook een zeer ongepaste cartoon had geplaatst, werd geschorst net als oud-burgemeester van Londen en oude kameraad Ken Livingstone. De recente, ophefmakende uitspraak van Corbyn zelf is in de realiteit weinig opzienbarend. Hij zei dat ‘onze Joodse vrienden niet verantwoordelijk zijn voor de daden van Israël of Netanyahu, net als moslims niet verantwoordelijk zijn voor organisaties of staten die zich islamitisch noemen.’ De uitspraak doet denken aan een uitspraak van minister Jambon die ook joodse mensen en IS-terroristen in dezelfde alinea durfde te plaatsen toen hij probeerde te verklaren waarom bepaalde terroristen zo lang ondergedoken konden blijven. In beide gevallen lijkt de heisa vooral een stok om een hond mee te slaan.

Wat betreft zijn zwakke campagne voor het Remain-kamp: Voorzitter Corbyn is nooit een voorstander geweest van de Europese Unie en kon daarom in zijn verdediging ervan niet geloofwaardig zijn. Het is vergelijkbaar met Bart De Wever die België zou verdedigen in een referendum over de splitsing van het land. Zelfs al had hij heel erg zijn best gedaan, het was nooit geloofwaardig geweest. Hij is verkozen als tegenstander van de EU, maar deed voor de lieve vrede in de partij een inspanning om de EU te verdedigen. Hem nu verwijten dat hij dat niet dolenthousiast deed, is nogal vergezocht.

De man is minder dan een jaar geleden met een overweldigend mandaat verkozen. Dat de Britse pers een linkse Labour-leider aanvalt is niet verbazingwekkend, dat de Labour-parlementsleden dat doen is dom.

Niels Morsink is vrijwillig medewerker aan het Instituut van de Overheid van de KU Leuven. Hij schreef dit opiniestuk in eigen naam.