Ik ben Europa

De jonge schrijfster Aya Sabi –‘mijn huid kleurt naar zand, mijn ogen naar hout en mijn haar naar nacht’ – bekent: zij is Europa. En tegelijk gelooft ze niet in Europa als in een werelddeel. ‘Ik geloof niet in afgebakende gebieden, wil niet geloven in vrijheid waarbij onze grenzen slechts in een richting over te steken zijn.’

  • Phil Shirley (CC BY-NC-ND 2.0) Phil Shirley (CC BY-NC-ND 2.0)

Ik ben Europa. Ik heb altijd op het strand gespeeld, terwijl de golven mij elk zicht op het land achter de zee ontnamen, de rand van de horizon tekende zich scherp af: verder dan de eerste golf ben ik nooit geraakt. Totdat Zeus, Griekse oppergod vermomd als stier, mij ontvoerde en naar een onbewoond eiland aan de overkant van het strand bracht. Dat was de eerste keer dat ik mijn horizon verraadde, dat ik grenzen die enkel in mijn dromen vervaagden, ook de rug toekeerde terwijl ik klaarwakker was. Soms is ontwaken, mooier dan dromen.

Sindsdien leef ik voort, ben ik doorheen eeuwen geslopen en door mensenlevens gesluimerd, ben ik verteld en nooit vergeten. Hoewel ik een leugen ben, zoals alle andere verhalen, gedichten, romans, herinneringen en mythes leugens zijn omdat ze elke tijdelijke waarheid, elk argument en alle kleine cijfers overstijgen, daarom worden ze eeuwen later nog even levendig verteld en daarom zijn ze allemaal even waar. Omdat ze de wereld onbevangen van bovenuit beschrijven.

Ik ben Europa. Hoewel mijn huid naar zand kleurt, mijn ogen naar hout en mijn haar naar nacht, hoewel ik per toeval het leven vond aan de oevers van de Maas terwijl mijn grootvader zijn leven drieduizend kilometers zuidwaarts achterliet in het land van verkruimelde dromen en verdwenen munten en hoewel ik heel waarschijnlijk niet lijk op het beeld dat u in uw hoofd hebt van Europa. Op de meeste schilderijen werd ik afgebeeld als een blonde, bijna roodharige vrouw met een lelieblanke huid.

Maar dingen veranderen, eeuwen buitelen over elkaar heen, de geschiedenis gaat in elkaar over, hapert, herschrijft zich, volkeren verhuizen en grenzen vervagen. Zoals de dood en de liefde is ook het leven iets wat je overkomt en waar je je aan overgeeft. Enkel deze drie dingen zijn vastgeroest in ons bestaan, daaromheen draait alles, als de zon en de maan, al de rest moet en mag in vraag worden gesteld. Alles wat ons het zicht op een horizonloze aarde ontneemt, wat ons de liefde in vraag doet stellen, het leven, wat muren bouwt tussen mensen en mensen.

Ik geloof niet in afgebakende gebieden, wil niet geloven in vrijheid waarbij onze grenzen slechts in een richting over te steken zijn.

Ik ben Europa, maar ik geloof niet in Europa als in een werelddeel, ik geloof niet in afgebakende gebieden, wil niet geloven in vrijheid waarbij onze grenzen slechts in een richting over te steken zijn, niet in vrede waarbij we anderen in een doorgedraaide oorlog hebben opgesloten en weigeren ze te redden als ze de zee betreden, maar hen tegelijk het recht op een visum afnemen, terwijl hun oorlog voor een deel ook de onze is.

Lichamen spoelen aan als de restanten van een belegerde beschaving buitenzinnen door wraak en bloed. Ze spoelen aan op bleke stranden van verkruimeld land, verscheurde verdragen en vergeten waarden. Een werelddeel dat vecht met zichzelf. Zich afvragend wat het ooit beloofde, nu kan geven en wat het wilt missen.

Een werelddeel waar lichtsteden in vuur en vlam stonden, waar mensen ontwaakten onder de as van verschroeide liefdesverklaringen in de stad van de liefde. Bedwelmd door de angst dat het nooit meer hetzelfde zal zijn. Zonder de geur van versgebakken stokbrood en juist bedrukte postkaarten. Zonder de belofte ooit terug te keren naar waar het begon. Mensen stierven en hun lijken werden het strijdtoneel van politieke recuperatie door een massa die steeds luider roept – bijna hysterisch – omdat het haar eigen waarden en normen wil verdedigen maar zij eigenlijk enkel maar alle waarden en normen verraadt.

Ik geloof nog steeds in de geborgen leugen die de literatuur mij geeft: de Fenicische prinses, het liefdesverhaal dat niet mocht zijn, de twee die de zee overstaken en op een onbewoond eiland elkaar liefhadden. De grenzen die hen belemmerden in het leven en de liefde, waren onbestaand, hadden anderen ooit voor hen getekend.

Keer ze de rug toe en heb lief.

Aya Sabi is schrijfster, columniste en activiste. Zij schreef deze tekst voor het Festival van de Gelijkheid on tour in Hasselt.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.