#ReclaimYourMosques: Jong Pakistan pikt het niet meer

Na het bloedbad  in Peshawar komen Pakistanen op straat en trekken ze naar moskeeën om te eisen dat de voorgangers kleur bekennen en om te eisen dat de haat predikende mullahs worden opgepakt en berecht. Dit gebeurt allemaal zonder steun van het Westen en zonder steun van de grote politieke partijen.

Jong, boos en bewust Pakistan begint op te staan en zich te roeren. Jonge actievoerders lanceren campagnes als #ReclaimYour Mosques en #SpeakUpPakistan. Dit kan hun moment zijn, dit kan hun Val-van-de-Muur-moment zijn. Mensen komen de straat op met verschillende spandoeken, slogans die in jaren niet meer gezien werden.

‘Vandaag is niet de dag om te zwijgen. Vandaag is niet de dag om angst te hebben. Vandaag is niet de dag om thuis te zitten en je af te vragen wat je kan doen. Vandaag is de dag om je uit te spreken. Va,daag is de dag waarop ons stilzwijgen stopt. Vandaag is de dag om hen te laten weten dat we niet zullen vergeven en niet zullen vergeten. ‘ Het is maar één van de pakkende boodschappen die via sociale media rondgestuurd worden in Pakistan.

Het andere Pakistan

Terwijl wij ons voorbereiden op onze eindejaarsfeesten, zijn de Pakistanen zich aan het roeren.

Sinds 11 september 2001 is er bijna niet meer gesproken over de Pakistaan die opstaat en zich verzet, de Pakistaan die positief in het leven staat, die creatief is, gelukkig wil zijn en anderen ook gelukkig wil maken en tot verbinding wil komen. Toch bestaat die Pakistaan, en er zijn er wellicht meer van dan van de extremisten die wél media-aandacht krijgen.

Terwijl wij ons voorbereiden op onze eindejaarsfeesten, zijn de Pakistanen zich aan het roeren. Het broeit al enige tijd in Pakistan. De roep om een Naya (nieuw) Pakistan door de partij van ex-cricketster Imran Khan werd in onze mainstreammedia doodgezwegen, ook al kwamen er sinds half augustus dagelijks duizenden mensen naar Islamabad om tijdens een sit-in het ontslag van de premier, Nawaz Sharif, te eisen.  Maar de Reclaim Pakistan beweging is anders en belooft een veel radicalere omslag.

De spreekbuis van deze groter wordende beweging is Mohammad Jibran Nasir, mede-oprichter van Pakistan For All, een burgerrechtenbeweging die opkomt voor verdergaande democratie en tegen religieus en staatsextremisme. Hij is een jonge advocaat, sociaal werker en is de directeur van Khudi, een door jongeren geleid initiatief dat extremisme bestrijdt en tolerantie in de maatschappij promoot.

Doel van de beweging is om definitief komaf te maken met het talibantijdperk. Als de regering de haatpredikanten niet voor het gerecht daagt, dan zal het volk ervoor zorgen. En dit lijkt nu voorzichtig te gebeuren.

In nog geen tien dagen tijd hebben deze verontwaardigde burgers iets teweeg gebracht dat geen regering kon, durfde of wou: de confrontatie aangegaan met de taliban. Ondertussen werd onder andere een arrestatiebevel uitgeschreven tegen de mullah van de rode moskee in Islamabad, die al jaren een speciale beveiliging vanwege de staat genoot, ondanks zijn aandeel in een gewelddadige confrontatie met het leger waarbij honderden doden vielen.

Omwille van het snelle succes, vooral dan via de sociale media, zijn er momenteel gesprekken met verschillende Pakistaanse politieke partijen (PPP, MQM, PML-N, PTI, …) die een hele kluif zullen hebben om hiermee aan het werk te gaan. Rechten voor minderheden, onverdraagzaamheid, terrorisme, … de generatie mensen die lijdzaam heeft moeten toezien hoe er over hun hoofden heen meer dan 50.000 gewone Pakistanen gesneuveld zijn in het geweld van gewapende extremisten heeft gesproken en zal blijven spreken.

Wij zijn zo niet

Veel mensen baseren hun beeld van Pakistan op een gebrek aan kennis, want het land en de regio komen alleen explosief in het nieuws, als er weer een bom ontploft en er weer taliban- of Al Qaeda-gevaar om de hoek dreigt. Dat het extremisme mede door het westen gecreëerd werd, vergeet men er vaak bij te zeggen.

Veel mensen baseren hun beeld van Pakistan op een gebrek aan kennis.

Tijdens al mijn reizen naar ginds blijven de Pakistanen vragen dat ik thuis zou vertellen dat zij niet zijn hoe ze in mediaverhalen worden afgeschilderd. Ik heb het al vaker geprobeerd, om in kranten, weekbladen of in duidingsmagazines aan het woord te komen. Maar een genuanceerd verhaal lijkt onvoldoende interessant.

In oktober 2014 was ik opnieuw in Pakistan, vooral in Karachi dit keer. Ik heb er het schooltje voor straatkinderen Rah-e-Najat in Adam Goth, Karachi bezocht dat ik sinds 2006 ondersteun. Daarnaast was ik te gast bij The Second Floor -een ongebonden, onafhankelijk, gedreven en gemotiveerd cultureel centrum- om er te praten over mijn roots en mijn link met Pakistan. Ik werk samen met een actrice en enkele muzikanten aan een productie om culturele uitwisseling tot stand te brengen. Zo help je het land ook: door mensen niet te laten vallen maar hen een hand te reiken.

Het eerste wat we vandaag moeten doen om Pakistanen te helpen is hun verzet internationaal zichtbaar maken en ondersteunen. Mohammad Jibran Nasir, Sabeen Mahmud, …. Twitter ze, zoek ze op Facebook, ga naar de pagina’s #ReclaimYour Mosques #ArrestAbdulAziz #ReclaimPakistan.

Martin Van Camp – Duarte is van Pakistaanse origine en woont in Geel. Hij is oprichter van Noodhulp Pakistan en van Rah-e-Najat – Manghopir Ontwikkelingsproject (België).