Te weinig steun voor behandeling hiv in Afrika

Volgens doel nummer zes van het Millennium Ontwikkelingsplan moet tegen 2015 de verspreiding van hiv beginnen krimpen, en moet tegen 2010 iedereen toegang hebben tot behandeling. We zijn 2010, maar wereldwijd heeft 5 miljoen mensen geen toegang tot aidsremmers. In Oeganda bijvoorbeeld, een land waar wij zelf onderzoek doen, heeft  meer dan 40% van de mensen die behandeld moeten worden, geen toegang tot aidsremmers.
En wat terugdringen van de epidemie betreft, in Oeganda weet tachtig procent van de besmette mensen zelfs niet dat ze besmet zijn. We deden er onderzoek naar hoe meer mensen getest zouden kunnen worden. Een spontaan aanbod van artsen en verpleegkundigen in gezondheidscentra, ook wanneer mensen daar voor iets anders komen, blijkt alvast te helpen. 98% van de mensen aanvaardden de voorgestelde test. Van degene die voor het eerst getest werden, was 27% besmet. Voor hun kinderen aanvaardden 93% dat ze getest werden; 12% van die kinderen bleek besmet.
Gezien de hoge besmettingsgraad in Oeganda, en omdat de overgrote meerderheid van de mensen nog nooit getest zijn maar dat eigenlijk wel willen, heeft het zeker zin om de tests op grote schaal aan te bieden. Dat is in de praktijk ook doenbaar.  Maar het heeft enkel zin als ook de volgende stap gezet kan worden: behandeling.
Wij beschikken nu over aidsremmers die ook in ontwikkelingslanden zeer efficiënt werken en er relatief goedkoop zijn; toch hebben vele Afrikaanse landen grote moeilijkheden om de tot hiertoe zo succesrijke behandelingsprogramma’s verder te zetten. Als we weten dat tweederde van de mensen met hiv in sub-Saharisch Afrika leven, en driekwart van de aidsdoden daar vallen, is dat bijzonder pijnlijk.
Bob Colebunders, Instituut voor Tropische Geneeskunde
Rhoda Wanyenze, Instituut voor Tropische Geneeskunde en Makerere University School of Public Health