Wouter wordt bedreigd

 Wij , we weten niet wat we moeten doen. Waarom hebben we het niet gezien, wat hadden we anders moeten doen, wie heeft de dammen niet opgeworpen die hij had moeten opwerpen, en hoe moet hij gestraft worden? Is er nog tijd om te straffen, zo dadelijk zijn ze er, en als ze ons straffend zien, zullen ze hun waanbeelden over ons bevestigd weten.
Eerst kwamen er maar enkelingen. We lieten hen door de mazen van het net glippen om dat spreekwoord bestaansrecht te verlenen. Ze pasten zich aan, ze leerden onze taal spreken, ze waren een levend bewijs dat wij hen niet discrimineerden op basis van hun soort. Later kwamen ze in kleine groepjes. Toen hadden we moeten weten dat we het paard van Troje binnenhaalden. Maar ze waren bekwaam, ze waren vriendelijk, ze bewogen als een prooi, ze spraken ons aan met hoofdletters, ze bogen als stiletto’s en meden onze ogen. Ze huichelden, dat weten we nu. Ze olieden de roestige scharnieren van onze grote poort die wij gesloten geloofden, middagpauzes lang groeven ze als pieren gangen in de aangestampte aarde van onze burcht, terwijl onze wachters knikkebolden op de kantelen.
Wat kunnen we nu nog doen? We kunnen er tien wegsturen, dan komen er honderd terug. We kunnen er duizend rechtsomkeert laten maken, die duizend verbergen enkel het zicht op miljoenen anderen. Ze peuzelen aan ons bezit, aan onze zelfwaardering, aan onze macht. Wie denken zij wel dat ze zijn? Macht is een taart, als je die blijft in stukken snijden, zal niemand meer dan een kruimel hebben.
Hoe zal het gaan? Het zal botsen. Zij spreken anders. Wij zijn rechtuit. Je weet wat je aan ons hebt. Zij praten omfloerst, en omfloerst is familie van huichelachtig. Zij denken anders. Wij gaan van a naar b via een rechte lijn. Zij gaan van a naar b via het stratenplan van een middeleeuwse stad. Kortom, ze hebben een andere cultuur. Een cultuur die wij bewonderen omwille van haar fijne kookkunst, haar delicate naaiwerk, haar zorgzaamheid voor de kinderen. Maar dat is andere koek dan de bedrijven beheren, het land regeren, studenten doceren, de klinken repareren!
Ze komen en we hebben verzuimd de wetten te maken om dat te verhinderen; daarom zullen we hen gedogen, als mannen met eerbied voor de letter van de wet. De vrouwen zullen ons overspoelen als een boze golf en al wat we kunnen doen is proberen te blijven staan in het drijfzand. Al wat wij als mannen kunnen hopen is dat het overambitieuze vrouwelijke deel van de wereldbevolking inziet dat wij mannen het al eeuwen goed deden, het nog altijd goed doen, het altijd goed zullen doen en dat wij daar geen vrouwen bij nodig hebben, meer zelfs, dat het moeilijker zal worden als zij hun kerntaken verlaten om zich met de onze te bemoeien. Al waar wij als mannen op kunnen hopen is dat de vrouwen hun paard van Troje zullen binnenhalen: het vrouwelijk zelfinzicht.