Afscheid van Australië

Nu ik mijn stage afgewerkt heb en de laatste paar weken in Australië voorbij aan het vliegen zijn, wordt het tijd om een blik te werpen op de voorbije negen maanden. Omdat het uiteraard onmogelijk is om een volledige opsomming te geven van alle hoogte- en laagtepunten, beperk ik mezelf in deze laatste blog tot enkele culturele aspecten die mij specifiek opgevallen zijn gedurende mijn tijd hier.  

Beleefdheid troef

De kunst van de small talk is in dit land geperfectioneerd.

Australiërs zijn heel erg beleefd en vriendelijk. Nog nooit heb ik zoveel mensen tegelijk een buschauffeur horen bedanken; je kan geen supermarkt binnenstappen zonder een joviale ‘hey, how’s it going?’; en een complimentje van vreemden terwijl je samen ergens in een rij staat aan te schuiven, is de normaalste zaak van de wereld. Bovendien werkt het aanstekelijk.

De open manier waarop mensen met vreemden praten, went snel en het duurt dan ook niet lang voor je er zelf aan mee doet. Ik vrees bijgevolg dat ik na mijn terugkeer naar België dat ‘gekke meisje’ op het openbaar vervoer zal zijn dat met eender wie een praatje slaat. Maar als ik eerlijk ben met mezelf, zou ik dat misschien wel zo erg niet vinden. Het is bevreemdend in het begin, maar nu en dan een kort gesprek voeren met een vreemde heeft een positief effect op je humeur. De kunst van de small talk is in dit land geperfectioneerd en het is een cultuur quirk die ik graag mee terug naar huis zou nemen.

Een focus op het sensationele

Wanneer ik met andere Europeanen over het leven in dit prachtige land praat, delen we de mening dat de media in dit land heel erg op sensatie gericht zijn; althans, meer dan in Europa. De emo-factor is heel sterk aanwezig in de berichtgeving en op politiek vlak zijn overdrijvingen schering en inslag.

They make mountains out of mole hills, zoals ze dat zo mooi in het Engels zeggen. Ik denk dan maar aan die keer dat het voorpagina nieuws was toen de Premier een glas bier ad fundum dronk. Die ‘choquerende’ beelden werden dan opgevolgd door interviews met ooggetuigen en analyses van politieke wetenschappers over het waarom en de mogelijke gevolgen van deze actie van de Eerste Minister. Sensatie en emotie troef, dus.

Er is Engels, en dan is er Australian

De Aussie slang kennen we al van films als ‘Crocodile Dundee’, maar het is nog steeds niets in vergelijking met the real thing. Om te beginnen mompelen ze veel en spreken de meeste Australiërs met een nassale stem. En dan zijn er ook de eindeloze afkortingen. In plaats van spectaculair, zeggen ze, bijvoorbeeld, ‘speccy’. In Australië zijn er geen mosquitos, maar wel mozzies. Een lekker glas Cabernet Sauvignon wijn, wordt cap sav voor de vrienden. En niemand hier verwijst naar hun eigen land als Australia.

The Land Down Under wordt in het Australisch eigenlijk ‘Straya’ genoemd.  Het is een specifiek taaltje dat ze hier spreken. En het onmisbare accent maakt het alleen maar nog sappiger. Ik hoop dan ook dat ik in mijn tijd hier er in geslaagd ben om die tongval een beetje over te nemen.

Afscheid, maar toch ook niet

Afscheid nemen van dit land is een haast onmogelijke taak. Ondanks de maatschappelijke problemen die je hier ziet of de tenenkrullende politiek incorrecte uitspraken van sommige leiders die je soms moet aanhoren, kan je niet anders dan je hart te verliezen in de eindeloze pracht van de natuur, het wild life en de ontwapenende charme van de Australische bevolking. Voor mij is dit dan ook geen goodbye, maar een see yous later, mates.