Sprankelende communicatie met een ♥ voor duurzame steden

“… ik jou ook!” De stad beantwoordt onze vrolijke ik-zie-je-graag na een korte aarzeling. Ze is blij dat we haar met een verliefde blik begroeten en haar niet als vanzelfsprekende uitvalsbasis beschouwen. Wie goed kijkt, ziet haar transformeren. Stadsbewoners leggen hier en daar de eerste stenen – of planten de eerste zaadjes – om de stad nieuw leven in te blazen zodat ze samen met haar op een natuurlijker ritme kunnen gaan leven.

De wereld verduurzamen, daar moeten we eigenlijk niet gek om doen_ dat betekent puur en onverdund graag zien. Heel oneconomisch, niet beredeneerd, vanuit het gevoel gedreven en vooral ongeremd_ liefhebben. Het hart terug binnenlaten zodat we even stilstaan bij de vraag waarom we die stad in de eerste plaats zijn gaan bouwen en ons vervolgens inzetten voor wat echt telt.

Wanneer we wakker worden in het licht van een oranjerode zonsopgang, toevallig de kanjer van ons leven ontmoeten op een plek waar we niet zochten, lentebloesem zien ontluiken of één van de duizend-en-één andere liefdesclichés beleven_ dan maakt ons hart een sprongetje. Een mini-reanimatie die een positieve kringloop in gang zet. We hoeven niets nieuws te verzinnen – alles ligt voor ons klaar. Nu er enkel nog voor opkomen zodat we die clichés weer zonder blozen kunnen gaan  beleven.

“Ja! Wij willen graag zien!” “Ja! Wij willen vlinders in onze buik!” “Ja! Wij willen verwondering!” “Ja! Wij willen natuur, en vogels, en bomen! Want dat vinden wij belangrijk. Daar hechten wij waarde aan.” Wat een feestelijke betoging zou dat zijn als de stadsbewoners daarvoor op straat zouden komen. Een parade waarbij iedereen flashmob-gewijs met unieke stem zijn eigen slogan scandeert. Iedereen zou mogen meedoen. Zonder zich te verkleden, gewoon als zichzelf. De betogers zouden geen moeilijke woorden gebruiken en pretenderen dat duurzaamheid een kwestie is die door knappe koppen becijferd moet worden. Ze zouden ons met hun enthousiaste en oprechte boodschap inspireren en bevrijden. We zouden met open mond staan kijken naar al dat verborgen talent dat zich na de optocht in onze wijk ontpopt op het zelf getimmerde podium. “Zet die plaat nog eens op!” Een playlist vol optimisme. Want dat is wat er gebeurt als je mensen in hun kracht zet_ dan sprankelen ze als confetti.

Duurzaamheid kan misschien wel alleen voortkomen uit positiviteit, verwondering en gedeeld geluk. En net daartoe inspireert WWF ons met haar jongste We Love Cities-campagne. De organisatie ontpopt zich daarmee tot een duurzame en sociaal innovatieve leider die een transitie in het denken en in relaties faciliteert. Liever dan mensen te zeggen waar ze bekommerd om moeten zijn en hen iets op te dragen, nodigt WWF ons uit om als reporters op pad te gaan en onze meest fascinerende belevenissen met elkaar te delen. Welke duurzame initiatieven en mooie plekjes merken we op? Hoe zouden we graag hebben dat de stad er uit gaat zien? Daar worden we zelf mee voor verantwoordelijk gesteld door de dropbox met suggesties voor de stad. Want een duurzame stad, die staat open voor feedback.

Zo ligt het draagvlak voor het groeien van een duurzame stad en een duurzame toekomst bij wie ze thuishoort_ haar bewoners. Ze vertrekt vanuit het geloof dat mensen die een stem krijgen en betoverd worden door schoonheid, in actie zullen komen om een groene stad te creëren en te onderhouden die ze fier aan hun kinderen kunnen doorgeven. Een duurzame leider triomfeert door anderen in hun kracht te zetten, dat hebben ze bij WWF goed begrepen.

De schijnwerpers op het mooie richten en daar nog een schepje bovenop doen_ da’s een verademing bij al het slechte nieuws en de doemscenario’s die we vandaag gepresenteerd krijgen. In dat duurzaam communiceren hebben we natuurlijk met z’n allen nog wel wat te leren. Er is werk aan de winkel. Maar laten we dat, als het even kan, al dansend en zingend doen. Met vallen en opstaan als het moet, maar dat is helemaal oké:  liefde wint immers altijd. Het is tijd dat we daar maar eens terug in gaan geloven. En het is met datzelfde vertrouwen  dat de stad, na een kleine aarzeling, giechelend antwoordt_ “… ik jou ook!”. Omdat ze weet dat we haar, ondanks de vergissingen die we begaan hebben, in haar waarde zullen herstellen en zullen laten schitteren als nooit tevoren.

Foto: © Noel Y. Calingasan