Jongens dragen blauw, meisjes roze. Zo wil het cliché. Maar ooit was dat anders, schrijft MO*columnist Geert Van Istendael. Wie kan hem uitleggen waar en wanneer het ontspoord is? 'Zou het kunnen dat de ontkerkelijking van Vlaanderen anti-emancipatorisch heeft gewerkt?'

Zelfs de meest ruimdenkende leerkracht zit met bepaalde genderstereotypen. Ondanks de goede intenties is genderbewust lesgeven nog niet de regel. Zowel jongens als meisjes hebben daaronder te lijden. Genderstereotypen beïnvloeden namelijk studiekeuze én loonbriefje.  

Onze universiteiten erkennen dat ze het Westen nog te vaak als de navel van de wereld beschouwen. Nochtans kan de kwaliteit van kennis er alleen maar wel bij varen als wetenschappers in contact komen met meerdere kaders en registers. 'We moeten zelf mentale flexibiliteit aan de dag leggen.'

Om te vermijden dat we de toekomstkansen van een hele COVID-generatie hypothekeren, roept hoogleraar emeritus Ides Nicaise (KU Leuven) op tot een visionair inhaalprogramma. ‘Enkel als we garanderen dat sociaal kwetsbare groepen niet achterblijven, is digitalisering van het onderwijs een goede zaak.’

Een jaar geleden droeg de jonge Amanda Gorman haar “The Hill We Climb” voor voor de kersverse VS-president Joe Biden. Bij de vertaling van dat gedicht naar het Nederlands werd er vurig gediscussieerd over wie daar het meest geschikt voor was. Auteur en MO*columniste Chika Unigwe blikt terug op het debat.

De gedachten van Geert Van Istendael zijn wat verward als ze zijn identiteit(en) proberen te vatten. Maar zijn vaderland, ‘mijn enige, ware vaderland’, is de Nederlandse taal. En die verdedigt hij met hand en tand tegen alle belagers. Vooral tegen belagers van binnen de grenzen.

In 2021 ging de Nobelprijs voor literatuur naar de Tanzaniaanse schrijver Abdulrazak Gurnah en schrijfster Chika Unigwe is blij dat Afrikaanse schrijfkunst steeds meer in de schijnwerpers staat. Afrikaanse literatuur heeft de Nobelprijs niet nodig om gevalideerd te worden, maar het is goed om te zien dat werken van het continent erkend worden ...

Het CAW in Antwerpen gooit de handdoek in de ring en stopt de intensieve begeleidingen voor gezinshereniging. Onderzoeker asiel en migratie Pascal Debruyne (Odisee Hogeschool) vraagt zich af wie er wint ‘bij het totaal gebrek aan operationeel kader en praktische omkadering’.

Er is nog steeds nood aan een eerlijke geschiedenis van de kolonisatie. Dat illustreert een ludieke actie in Londen, van een man die claimde de rivier Theems te hebben “ontdekt”, schrijft MO*columniste Chika Unigwe. ‘Iets ontdekken dat al bestaat en er een andere naam op kleven is pure arrogantie.’

Hij is wel eens voor verrader uitgemaakt: de van oorsprong Jamaicaanse Wayne Modest is directeur van vier Nederlandse musea met een koloniale erfenis én roofkunst in de collectie. Die moet wat hem betreft zo snel mogelijk terug. ‘Er is veel ongeduld.’

Na de kerstvakantie is het zover, de peuter van MO*columniste Kelia Kaniki Masengo wordt kleuter en zal naar school beginnen gaan. Een jaar geleden nam ze zich als moeder voor om die school eigenhandig antiracistisch te maken. Maar dat blijkt meer voeten in de aarde te hebben dan gedacht.

Vijftien jaar werkervaring heeft MO*blogger Staša Pavlović al. Toch duikt taal als potentieel probleem op bij sollicitaties. Ze beheerst het Nederlands nochtans goed genoeg om er boeken in te vertalen. Waarom peilen werkgevers toch eerst naar haar talenkennis, dan pas naar haar competenties?