“‘Bloggen uit Zuid-Soedan?’

Ik ben nu al drie maanden actief op het terrein in Zuid-Soedan, een kersvers land dat met heel wat moeilijkheden te kampen heeft.

In het begin werkte ik in een erg afgelegen gebied, enkel bereikbaar per vliegtuig (of per helikopter als de landingsbaan tijdens het regenseizoen onder water staat). We behandelden er de slachtoffers van een kala azar-epidemie. Kala azar is een bijzonder gemene en dodelijke ziekte. Ze treft vooral jonge veehoeders en wordt overgebracht door een zandvlieg die in de donkere aarde van Zuid-Soedan leeft. Ook veel kinderen raken besmet en zonder behandeling hebben ze geen kans op overleven. Aanvankelijk bestond mijn opdracht er vooral in gevallen van kala azar te behandelen, maar naarmate ik meer ervaring opdoe bij Artsen Zonder Grenzen, wordt flexibiliteit steeds belangrijker.

De voorbije drie maanden was er vaak geen internettoegang, soms weinig of geen elektriciteit en geen water van de kraan. Uitzonderlijke omstandigheden zorgden ervoor dat ik nu en dan honger had. Ook dat maakt deel uit van mijn verhaal. Artsen Zonder Grenzen had me gewaarschuwd dat mijn ‘vermogen me aan te passen aan plotse veranderingen’ erg belangrijk zou blijken.

Bloggen betekent je ervaringen delen met het publiek: wat je zegt en hoe je je voelt, is niet langer alleen van jezelf, maar wordt iets voor de hele wereld. Of toch tenminste voor diegenen die geïnteresseerd zijn in humanitair werk, en hoe moeilijk en ingewikkeld dat kan zijn. De motivatie, het gevecht, soms ook de aarzeling en de eenzaamheid, of juist de solidariteit en de vriendschap.

Wie werkt voor Artsen Zonder Grenzen, krijgt met al die dingen te maken, en soms lijkt het te moeilijk om te verwoorden. Maar… ik weet dat heel wat mensen graag willen weten hoe het er hier aan toe gaat. Sommigen overwegen misschien zelf vroeg of laat ergens aan de slag te gaan; ze willen zich inzetten voor iets buitengewoons, een doel dienen dat verder reikt dan henzelf. Ik denk wel dat die interesse er is, dat heel wat mensen willen weten hoe het is voor ze zelf de sprong wagen.

Hoe voelt het echt? Weg van huis, weg van je familie, weg van je geliefden, weg van alles wat je kent en alles wat je makkelijk kan begrijpen. Hoe voelt het om die sprong te wagen, die sprong in het onbekende, het niet vertrouwde, het compleet absurde, het gevaar en de angst en de ongelooflijke kameraadschap en het plezier van de feestjes. Het voelt soms onbegrijpelijk, dat zeker. Als je geld geeft aan een ngo zoals Artsen Zonder Grenzen (zelfs al weet je dat je nooit zelf ‘op missie’ zult gaan) wil je wellicht ook weten wat er met jouw gift gebeurt. Ook daarvoor is deze kijk in onze organisatie belangrijk. Wat doen we met jouw financiële bijdrage? Gebruiken we die op een verantwoorde manier en proberen we wat jij geeft zo goed mogelijk te besteden?

Ik ben nu met vakantie, na drie zeer woelige maanden waarin ik op veel verschillende plaatsen actief was, zonder thuis, zonder een plek die van mezelf was, zonder eigen kamer (behalve 3 weken in een tent), tot ik ziek werd. Heel erg ziek. Ik werd met spoed ‘gemedevacd’ (medische evacuatie - Artsen Zonder Grenzen houdt nogal van samentrekkingen en afkortingen: PC, MedCo, PPD, Logtech, Finco… je leert ze geleidelijk kennen). Met enkel een pyjama, mijn paspoort en mijn Artsen Zonder Grenzen-kaart, werd ik per vliegtuig van Zuid-Soedan naar het ziekenhuis in Nairobi gebracht. Ik kreeg de beste medische zorgen, waardoor ik me inmiddels weer veel beter voel en uitkijk naar de toekomst.

Als het erop aan komt, kan je echt op Artsen Zonder Grenzen rekenen. Nu kan ik mijn welverdiende vakantie  doorbrengen op het strand (waar ik de tijd, de energie en de zin vind om dit te schrijven). Misschien loont het de moeite mijn verhaal met anderen te delen. Het is moeilijk te weten. Zo veel vragen en zo weinig antwoorden. Ik heb geleerd dat de dingen meestal niet zijn zoals ik denk, dat ze meestal anders zijn dan ik had verwacht. Wat vanzelfsprekend leek, is nu verwarrend, en wat ik meende te kennen, ken ik duidelijk niet. Hoewel ik vroeger al veel ervaring opdeed in Afrika, heb ik duidelijk nog ongelooflijk veel te leren.

Misschien kan je me op deze tocht vergezellen. Maar eerst moeten we terug, helemaal terug naar het punt waarop een vrouw met volwassen kinderen en een schat van een vriend de beslissing nam om alles achter te laten. Dat was, zonder twijfel, het allermoeilijkste.

Lorna Adams is een Canadese dokter die voor Artsen Zonder Grenzen werkt. In deze reeks blogberichten vertelt ze over de persoonlijke kant van haar werk in Zuid-Soedan.