“‘De ILO in crisis, deel 1’
Het wereldbestuur heeft het moeilijk. De daartoe opgerichte organisaties beleven niet hun sterkste periode. De Verenigde Naties tonen zich eerder onmachtig ten aanzien van conflicten als Irak (Koerden, Irakezen en Westerse coalitie tegen de Islamitische Staat), als Syrië, als de situatie in meerdere Arabische landen, als Oekraïne en Rusland, als Kenia tegen Al Shabaab in Somalië, als Israël en Palestina…
Op het plateau waar de internationale organisaties zich vestigden is deze dagen niet alleen de winterkou voelbaar, er valt ook niet veel hartverwarmends te beleven.
De Wereldhandelsorganisatie (WTO), die de vrijhandel promoot, is op sterven na dood. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) krijgt veel kritiek wegens de aanpak van de ebola. Het werk in de mensenrechtencommissie van de VN vlot niet.
En al geef ik het niet graag toe, omdat ik de Internationale Arbeidsorganisatie (International Labour Organization - ILO) diep in het hart draag, toch is de ILO in crisis. Dat zat er al een tijdje aan te komen maar na de Raad van Bestuur in november, is het overduidelijk. Er wordt koortsachtig gewerkt en gezocht naar oplossingen, ook door de werknemersgroep die ik voorzit.
ILO, bijna 100 kaarsjes
De ILO deelt mee in de klappen die het multilateralisme te verduren krijgt.
De ILO is de enige VN-organisatie die niet alleen samengesteld is uit lidstaten. De werknemers en de werkgevers hebben er samen met de lidstaten hun zeg. Zij onderhandelen en stemmen internationale verdragen (conventies) over arbeid en sociale bescherming en controleren de toepassing ervan in de landen.
In 2019 wordt de ILO een eeuweling, het is ook de eerste VN-organisatie, ze ontstond na WO I, terwijl de VN na WO-II werd opgericht.
De ILO deelt mee in de klappen die het multilateralisme te verduren krijgt. Maar het is ook een organisatie die het moet hebben van het sociaal overleg. En ik kan me niet van de indruk ontdoen dat wat ik in Genève beleef ‘copy conform’ is met de patstelling waarin het sociaal overleg zich in België bevindt en in meerdere Europese landen.
In Genève is het allemaal begonnen met de al dan niet erkenning van het stakingsrecht. In de volgende blogartikels zal ik aangeven hoe de val van ‘de Muur’ in Berlijn de ILO veranderde? Hoe in 2012 het stakingsrecht door de werkgevers werd aangevallen? Waarom meerdere pogingen niet tot een oplossing leidden? Hoe de laatste Raad van Bestuur vastliep? Waar het echt om gaat en hoe het verder moet?