“‘Geen idee wanneer het normale regime weer ingesteld wordt...’

Een ‘lock down’ noemen ze dat, dat betekent dat de gevangenen hun cel niet mogen verlaten en geen bezoek kunnen krijgen. Pas op 26 september mochten we uit de cel voor wat ze een ‘spoed plan’ noemen, maar waarbij we wel binnen de overnachtingseenheden gehouden worden. Geen idee wanneer het normale regime weer ingesteld wordt.

Ik kreeg de laatste tijd enorm veel brieven. Ik loop achterop om ze allemaal te beantwoorden. Verder ben ik bezig met onze rechtgang en met het kunstproject dat ik absoluut wil beëindigen vooraleer ze me mogelijks naar een andere gevangenis overplaatsen. Ik stuur jullie een gedicht door dat ik schreef in december 2002, maar dat niets van zijn actualiteit verloren is.

Veel groeten aan alle Belgische vrienden

Antonio

Florence onder de sneeuw

Zo wit heb ik me de sneeuw

als kind ingebeeld.

Eindelijk zag ik ze in de straten van Kiev

als jongere.

Wie had ooit kunnen voorzien dat ik,

die nooit een vlieg kwaad deed,

over deze witte droomsneeuw

zou stappen als gevangene.

Zachtmoedig als een duif

daalt de sneeuw over

de zwijgende gevangenis neer.

Een dreiging achtervolgt haar

in deze zwijgende gevangenis.

De sneeuw valt heimelijk neer.

Ze bevlekken de sneeuw met bloed.

Rood bloed.

Bloed van een jongere of een bejaarde,

van een dappere of een lafaard.

Bloed van een of ander boefje,

een ongelukkige, een dwaas.

Niemand kan deze brutale tragedie

vermijden.

Ze bevlekken alle sneeuw met bloed.

Maar de sneeuw wil wit zijn.

Alle dagen.

Hoe kan ik niet aan je denken,

Van hieruit, onder de sneeuw.

Je bent de hele waarheid

die mijn onschuld aantoont.

Een ster, ernstig en teder.

die schittert in de nacht.

Van hieruit, vanuit deze gevangenis,

kijk ik met blije ogen naar jou.

Zo wit als sneeuw

is de ziel van mijn volk.

Ziel van palmen en zeeschuim,

in een universum van vuur.

Ziel die me dag en nacht

vergezelt in de lucht.

Op een dag zal er geen sneeuw meer zijn.

Niets zal mijn terugkeer verhinderen.