“‘Ivoorkust: Vluchtelingen vertellen waarom ze niet terugkeren naar hun dorpen’
De situatie in het westen van Ivoorkust blijft erg onzeker, ook nu de gevechten al weken voorbij zijn. Dorpen zijn volledig verlaten, de bevolking veschuilt zich in de brousse of zit in vluchtelingenkampen. We laten de mensen in Ivoorkust zelf aan het woord.
In februari hoorde ik voor het eerst bombardementen en geschreeuw uit de richting van Danané. We konden niets doen, behalve vluchten, in alle richtingen. We gingen naar de plek bij onze akkers waar we slapen als we aan het oogsten zijn. Zo waren we toch dichtbij ons dorp.
Niets was normaal. Het was zo moeilijk. We aten bananen en andere eetbare dingen die we konden vinden. We wisten niet wat we voor de kinderen konden doen. ’s Nachts pasten de oudere kinderen op hen. De volwassenen konden nooit echt slapen. Zelfs nu verschuilen velen zich nog in de jungle.
Toen kwamen er meer gewapende mannen die de huizen in ons dorp in de brand staken. We konden de rook zien. We moesten naar Liberia zien te ontsnappen. Sommigen van ons zwommen de rivier over met de hulp van vissers.
Onze namen werden op een lijst gezet en er werd ons voedsel beloofd. We kregen niets. Op een gegeven moment was er een voedseldistributie in een naburig dorp, dus ik ging er heen voor hulp, maar ik kreeg geen voedsel. We kregen wel gereedschap te leen om land te bewerken, maar zonder eten hadden we nauwelijks energie om te werken.
Mijn zoon en dochter waren in een ander dorp. Zij hadden ook moeten vluchten. Ze hadden niets meer toen ze arriveerden, omdat ze waren beroofd door soldaten. Ze hadden een omweg genomen, omdat ze niet door de stad Toulepleu konden reizen. Er was daar een checkpoint waar gewapende mannen vroegen voor wie je had gestemd. Je kon zeggen wat je wilde, maar dan keken ze naar je identiteitskaart en op basis waar je vandaan kwam, beslisten zij voor wie je had gestemd. Sommige mensen zijn bij dit checkpoint verdwenen en nooit meer teruggekomen. Ik ben nog steeds leden van mijn familie kwijt.
Ik ben naar het vluchtelingenkamp in Bahn gekomen, omdat daar bijvoorbeeld gezondheidszorg is, wat je niet vindt in de dorpen net over de grens. Het gaat erom waar je je het beste voelt. Sommigen willen het liefst in de grensplaatsjes blijven om bij de akkers te blijven die ze in Liberia hebben ingezaaid. Anderen gaan soms even Ivoorkust in om te zien hoe het met hun huizen is, of ze nog wat bezittingen kunnen ophalen en of het veilig is.
Nu het schieten gestopt is, worden mensen gebeld door hun familie in Ivoorkust. Ze zeggen dat er nu een president is en dat ze terug moeten komen. Ik begrijp niet wat er gebeurt in Ivoorkust. Sommigen gaan terug, maar ik niet. Alles wat ik had is platgebrand, wat moet ik daar?
Oudere man in Bahn Kamp (Liberia)