“‘“Voor al deze problemen zijn er oplossingen. Maar er is meer nodig, en snel”’

Ik kom net terug van een tijdelijk vluchtelingenkamp, ‘Km18’, waar ik drie uur lang bezig was met triage, raadplegingen en het behandelen van de ziekste patiënten. De zwaarste gevallen van uitdroging stuurden we door naar het veldhospitaal van waaruit ik werk, in het vluchtelingenkamp Jamam. Maar in ‘Km18’ zijn er zo veel ondervoede kinderen dat we er twee dagen geleden een centrum voor therapeutische voeding hebben opgezet.

Vanochtend hebben we de zwaarste gevallen behandeld, maar het moeilijkste is dat eigenlijk iedereen hier hulp nodig heeft en we te weinig tijd en middelen hebben om meer dan een paar mensen te helpen. We moeten ons concentreren op de meest dringende gevallen, en we moeten vooral keuzes maken. Maar dat is heel moeilijk als je weet hoe erg iedereen er aan toe is.

De situatie is vreselijk. Het water raakt op, en dan zit je plots met 35.000 mensen die geen drinkwater meer hebben. We staan echt op de rand van de afgrond. We hebben gisteren 2,5 liter per persoon kunnen voorzien. Vandaag hopen we tot 3 liter te geraken, maar ook dat is lang niet genoeg, en bovendien droogt de plas water die we behandelen en waaruit we verdelen, snel uit. Zonder voldoende water komen mensen in de problemen. Ze hebben hulp nodig.

Je ziet hier veel dingen die moeilijk te verteren zijn. Als je binnenrijdt, zie je hier en daar wel wat mensen, maar plots doemt er een tafereel op van duizenden mensen die onder stukken plastic zitten te schuilen. Ik had nog nooit zoiets gezien. De meesten zijn uitgedroogd, velen hebben diarree. Iedereen ziet er ziek en uitgeput uit. Veel mensen zijn maar net aangekomen nadat ze 30 kilometer of meer te voet hebben afgelegd. Als je mensen een beker water geeft, is het echt hard om te zien hoe snel ze die leegdrinken, hoe hard ze naar water snakken.

De meeste patiënten die we naar het veldhospitaal in Jamam sturen, zijn zwaar uitgedroogd of ondervoed, of hebben ernstige diarree en koorts. We hebben ook één geval van hersenvliesontsteking gehad. Een van de patiënten die we vanmorgen hebben meegebracht was een meisje van acht maanden, die zo klein en ondervoed was dat ze er drie maanden uitzag. We hebben haar opgenomen voor een behandeling met therapeutische voeding, en we hopen dat ze wat zal bijkomen.

Een vrouw die gisteren binnenkwam, was ernstig uitgedroogd en had zware diarree. Als patiënten kunnen drinken, geven we ze meestal twee tot drie liter van een speciale rehydratatievloeistof per dag, die ze in de loop van de dag langzaam moeten opdrinken. Iemand rehydrateren mag immers niet te snel gaan, want dan kunnen er complicaties ontstaan. De vrouw was er echter zo slecht aan toe dat we haar met infusen moesten behandelen. Vandaag gaat het beter met haar, ze gaat er langzaam op vooruit.

Maar dat is het meest frustrerende: al deze mensen hebben problemen die gemakkelijk te behandelen zijn. Ik werk hier in Jamam vooral met ondervoede kinderen, en dat zijn kinderen zoals alle andere. Als ze ondervoed zijn, zien ze er heel droevig uit en lachen ze nooit, maar zodra ze wat bijkomen, volgt er een metamorfose: dan lachen en spelen ze, en maken ze plezier …

Iedereen in dit kamp had een normaal leven, was een normaal iemand. Ze zijn niet rijk, maar ze hadden een huis en kleren. En op een dag moesten ze plots op de vlucht slaan, alles achterlaten en gewoon te voet vertrekken. Weken op weg, altijd maar lopen. Als ze geluk hadden en sterk genoeg waren, raakten ze tot in één van deze kampen. Zo niet stierven ze onderweg.

Deze mensen hebben water nodig. Ze hebben eten nodig. Ze hebben onderdak nodig. De meesten hebben niet meer dan een stuk plastic om onder te schuilen. ‘s Nachts is het koud, en wie dan buiten onder een dekentje slaapt, loopt veel risico op longontsteking, of erger.

Mensen zien lijden is altijd moeilijk, maar we kunnen tenminste iets doen om hen te helpen. Voor al deze problemen zijn er oplossingen. Maar er is meer nodig, en snel.