Dawud Pirzad blikt terug op het recente verleden van Afghanistan in de vorm van een roman, waarin met name ingezoomd wordt op de periode van de Sovjetbezetting en de het verzet van de moedjahedien.
Umied, het hoofdpersonage, komt door toeval en gruwelijk ongeluk terecht aan de Russische kant van deze strijd, wat de verteller de kans biedt om eerst wat nuance aan te brengen in het dominante beeld van de Sovjetbezetter, om daarna de degeneratie van Rusland tot een maffiastaat te beschrijven.
Het kerninzicht van deze roman –dat de oorlogen in Afghanistan in feite conflicten zijn tussen grootmachten– klopt. Maar de Afghaanse geschiedenis wordt ook gemaakt en gedreven door interne tegenstellingen, en dat komt te weinig aan bod. Dawud Pirzad levert met deze Prins een verdienstelijke poging af om een Afghaans verhaal te schrijven dat geen doorslagje wil zijn van de Vliegeraar. Als lezer leer je daardoor zaken die in de stroom verhalen over en uit Afghanistan minder aan bod komen, zoals bijvoorbeeld dat de huidige provincie Nuristan pas heel laat tot de islam bekeerd werd en dat mensen daar –clandestien weliswaar– vasthouden aan hun “heidense” tradities. Dat aspect had veel meer aandacht verdiend dan de vluchtige laatste bladzijden van het boek, terwijl de Russische jaren van Umied misschien minder gewicht verdienden.
De laatste prins van Kafiristan door Dawud Pirzad uit uitgegeven door Uitgeverij Boekscout. 239 blzn. ISBN 978 904 6206 023 4