In memoriam Johannes Decat

‘Ik ga even naar een andere kamer, er is hier best veel lawaai.’

Enkele weken geleden kreeg MO* telefoon van Johannes Decat. Hij was in Syrië, waarover hij enkele reportages zou schrijven. In de achtergrond mompelde iemand in het Arabisch, de taal die Johannes tot in de puntjes beheerste. De taal die hij liefhad.

Hij vertelde over de ideeën die hij nog op papier zou zetten. Over de mensen die hij had ontmoet en die een diepe indruk op hem hadden nagelaten. Het klonk herkenbaar. In zijn werk had hij aandacht voor alles wat menselijk is. Op onze redactie, waar hij in het verleden een tijdje meedraaide, toonde hij zich als een fijnbesnaard, bijzonder intelligent persoon.

Hij was een graag geziene collega die bruiste van de ideeën. Een wereldburger die in Caïro had gewoond, maar die zich net zo goed thuis voelde in Brussel of Gent. Een journalist die schrijver was. Een schrijver die de werkelijkheid nauwgezet probeerde te ontrafelen – ook al deed die hem soms pijn.

Vandaag klinkt geen lawaai meer. Het onverwachte overlijden van Johannes doet iedereen verstillen.

Wij wensen zijn familie en vele vrienden alle sterkte toe.

De redactie van MO*