De Israëlische schrijver Amos Oz mag ook dit jaar weer naast de nobelprijs voor literatuur hebben gegrepen, met Dorpsleven toonde hij opnieuw dat hij op zijn pantoffels tot de literaire wereldtop blijft behoren. In dit boek schreef hij acht verhalen over het leven van de dorpsbewoners in Tel Ilan, een dorp in het noorden van Israël. Oz brengt kleine menselijke verhalen, zonder begin en einde, waarbij melancholie nooit ver weg is.
Dat is zo in het verhaal Zingen. In het huis van de familie Levin komen dorpsbewoners bijna maandelijks bijeen om samen te zingen: sjabbatliederen of pioniersliedjes over Galilea en het Meer van Tiberias. Graven vertelt over het norse voormalige parlementslid Pesach Kedem, die aan het eind van zijn leven bij zijn dochter Rachel in huis woont. Hij brengt zijn tijd door in grote ergernis: over zijn ex-partijleden en over de partij die uit elkaar viel.
Er is ook ergernis over de goj die Rachel in huis naam: een Arabier die hij verdenkt elke nacht onder zijn huis complotten op te graven. Oz brengt op het eerste gezicht zacht golvende literaire verhalen. Maar elk verhaal wordt herbergt een zekere droefheid, fatalisme ook: het is wat het is.
En tegelijk is niets wat het lijkt. Sommigen zien hierin een metafoor voor de uitzichtloosheid en vermoeidheid waarmee Oz naar het onopgeloste Midden-Oostenconflict kijkt. Dat zou kunnen, maar dan heeft Oz wel een heel wijde boog gemaakt om de dingen niet bij naam te noemen en te verbergen. Niet meteen Oz’ stijl toch. Ons besluit: een kleine literaire parel in een mooie, uitgepuurde stijl.
Dorpsleven door Amos Oz is uitgegeven door De Bezige Bij, 239 blz. ISBN 978 90 23-450160