‘Bedankt, Hollandse, om hier bij ons te zijn’, klinkt het op de website van de Farc (www.farcejercitodelpueblo.org). Tanja Nijmeijer (32), de Nederlandse die in 2002 de rangen van de Colombiaanse guerrillabeweging vervoegde, wordt er in een lovend opiniestuk omschreven als een echte ‘Farc-combattante, een guerrillera die denkt en praat zoals ons en schouder aan schouder met ons werkt. Enkel haar accent klinkt anders.’
Het meisje uit Denekamp werd in 2007 plots wereldnieuws toen het Colombiaanse leger tijdens een inval in een Farc-kamp haar dagboeken vond. Daarin schrijft Nijmeijer over het alledaagse leven in de jungle, over liefde en leed, hoop en twijfel. Via de Colombiaanse overheid kregen de Nederlandse vredesactiviste Liduine Zumpolle en de Colombiaanse journalist Leon Valencia Tanja’s dagboeken in handen.
Ze vormen mee de basis van Tanja. Een Nederlandse bij de Farc. De auteurs beschrijven hoe Nijmeijer als studente in Groningen in aanraking komt met de kraakbeweging en zich gaat interesseren voor linkse revoluties. Ze trekt naar Colombia om les te geven op een privéschool in Pereira en raakt er bevriend met Diana Ortiz, haar eerste contact met de Farc. Uiteindelijk neemt ze zelf de wapens op.
Het levensverhaal van Tanja vraagt gewoon om verteld te worden. Bovendien krijg je als lezer ook een hoop achtergrondinformatie mee over het conflict in Colombia, dat nog dagelijks doden eist. Maar in vergelijking met pakweg Chris De Stoops Vrede zij met u, zuster –over de Waalse Murielle Degauque die zich opblies in Irak– blijf je als lezer toch op je honger zitten. Vooral frustrerend is dat niet duidelijk is welke passages precies uit Tanja’s dagboek zijn overgenomen, welk het andere bronnenmateriaal is en welke stukken door de auteurs “creatief zijn ingevuld”. Hier had meer in gezeten.
Tanja. Een Nederlandse bij de Farc door Leon Valencia en Liduine Zumpolle is verschenen bij Sijthoff, 286 blzn, ISBN 978 90 218 0330 2