Servische vrijwilligers in het uitgeregende Brussel

Vakantieland?

De zomerperiode trekt veel toeristen naar Brussel. Een klein deel daarvan doet aan couchsurfen: overnachten op de zetel van een onbekende. MO* trekt deze vakantie elke week de hoofdstad in, op zoek naar diverse verhalen op dezelfde sofa. Deze week: Servische vrijwilligers in een Belgisch opvangcentrum.

In het knusse maar comfortabele appartement van Hetram Dirix lijkt de dag nog maar net begonnen als ik rond tien uur aanbel. De zetel die afgelopen nacht dienstdeed als bed ligt er nog rommelig bij en het gefluister in de woonkamer is bedeesd.

De sofa van Hetram is tijdens deze maanden van het jaar een tijdelijke thuis voor heel wat buitenlanders. De Spaanse bezoekers van vorige week hebben plaatsgemaakt voor twee Servische meiden uit Belgrado, Milica Ulemek en Gorana Bacevac, allebei 22 jaar oud. Milica studeert literatuur aan de Universiteit van Belgrado. Gorana eindigde zopas haar tweede jaar beeldhouwkunst aan de Universiteit van de Kunsten.

Ze leerden elkaar enkele jaren geleden kennen tijdens een kunstworkshop voor scholieren uit het middelbaar. Ze hielden er een mooie vriendschap aan over, die hen vorig jaar in september voor het eerst samen naar het buitenland bracht. In Slovenië hielpen ze bij de opbouw van een kinderfestival. Een ervaring die hen deed verlangen naar meer, en hen nu naar Brussel brengt.

Gorana: ‘We wilden deze zomer graag opnieuw vrijwilligerswerk doen. Toen we op zoek gingen naar interessante programma’s bleven uiteindelijk twee mogelijkheden over, een project in Spanje en een project in het opvangcentrum van Rendeux in België. Het is België geworden.’

In dit opvangcentrum komen vluchtelingen terecht als ze in België asiel aanvragen. In het centrum wonen ook heel wat minderjarigen. Waarom kiezen twee jonge dames voor werk in zo’n omgeving?

Gorana: ‘We werden overtuigd door het programma. Twee weken lang zullen we workshops organiseren voor de kinderen. We gaan samenwerken met hen en enkele muren in het gebouw onder handen nemen.’

Milica: ‘Dit is onze manier om andere culturen te leren kennen, andere mensen ook. We willen graag zien hoe andere mensen leven. We willen niet gewoon de toerist zijn, maar ook zien en voelen hoe het leven hier is.’

Maar toch, een opvangcentrum?

Milica: ‘Er is kunst betrokken in het project en we komen in contact met kinderen. Dit is wat voor ons de doorslag geeft. Bovendien kunnen we deze mensen ook helpen. Sommige kinderen zullen daar niet gelukkig zijn, maar door met hen te spelen en te praten, kunnen we hen hopelijk iets gelukkiger maken.‘

Is dat de reden waarom jullie dit doen?

Milica: ‘Ja, en omdat ik daar veel zelfvoldoening uithaal.’

Gorana: ‘Ik wil ook mijzelf leren kennen. Ik wil mensen helpen, maar ik wil weten hoe ik omga met mensen die in heel andere omstandigheden leven dan die waarin ik leef. Voor mij is het gewoon leuk om daar te zijn: samen tijd doorbrengen met de kinderen en hun tijdelijke woonplaats wat mooier maken. Zo kan ik iets achterlaten waar ik mij goed bij voel.’

Wat verwachten jullie van de mensen in dat centrum?

Milica: ‘Ik verwacht eigenlijk een goede samenwerking met de vijf andere vrijwilligers en de teamleider. En ook met de mensen die daar leven. Ik denk niet dat ze onvriendelijk zullen zijn. Ze zullen ons wel snel aanvaarden.’

Gorana: ‘Ik heb het gevoel dat de mensen die daar leven blij zullen zijn met onze komst… (Twijfelt) Eigenlijk kan ik mij niet helemaal voorstellen hoe het er daar aan toegaat.’

Milica: ‘Niet iedereen zal even goed meewerken, dat besef ik wel. Het is normaal dat die kinderen niet elke dag blij zijn, niet elke dag willen praten met ons. Maar ik denk wel dat ze ons na verloop van tijd zullen accepteren en toch plezier zullen hebben.’

Gorana: ‘Het is belangrijk dat we hen laten voelen dat we daar niet zijn omdat we medelijden hebben, maar dat we ook vrienden kunnen zijn. Ik hoop alleen dat zij dat zullen toelaten.’

Milica Ulemek en Gorana Bacevac

(c) Len Buggenhout

Door de grote ramen valt het diffuse licht de kamer binnen. De hemel oogt nog altijd grijs, maar de hevige regenval is voorbij. Het gesprek dwaalt af en Brussel komt ter sprake. Ze halen een stadsplan boven, waarop de wandeling van de dag eerder door het centrum staat aangeduid. Deze bracht hen al langs het koninklijk paleis, de Koninginnegalerij en de Beenhouwersstraat. Maar ook langs de Grote Markt en het onvermijdelijke Manneken Pis.

Wat was jullie eerste indruk?

Milica: ‘Mijn eerste indruk was behoorlijk nat: we waren net aangekomen toen ik langs de kant van de weg stond en een auto door een grote plas water naast mij reed… Er zat zelfs water in mijn oor! Maar de stad is echt wel de moeite waard om te bezoeken, ondanks de regen. We hebben gewoon pech met het weer.’

Gorana: ‘Ik had echt het gevoel dat Brussel zo groot was. Op de kaart lijkt het allemaal nog wel mee te vallen, maar ik zou zo kunnen verdwalen in deze stad. In Belgrado ligt alles wat je nodig hebt op wandelafstand. Hier neem je de tram of de metro, je rijdt een tijdje rond en dan kom je op totaal nieuwe en andere plaatsen terecht. Daarom lijkt deze stad zo groot.’

‘Ik hou ook van de huizen hier. In Belgrado zie je vaak grote, grijze blokken, terwijl de woonhuizen hier mooi versierde voorgevels hebben.’

Milica: (instemmend) ‘Alle huizen zijn anders, ze hebben ook allemaal een andere kleur. En dan die smalle ronddraaiende trappen! Ze lijk wel uit een sprookje te komen.’

De regen spaarde de Servische bezoekers niet

(c) Hetram Dirix

Niet alleen bracht deze reis hen voor het eerst naar Brussel, het is ook hun allereerste kennismaking met couchsurfen. Een voltreffer, want ze zijn ervan overtuigd dat ze heel wat van deze ervaring mee naar huis zullen nemen.

Gorana: ‘Je leert de stad kennen door de mensen die er wonen. Maar je leert ook de host in kwestie goed kennen. Hij vertelt je niet alleen verhalen over de stad die je bezoekt, maar ook over alle andere plaatsen waar hij naartoe is geweest. Couchsurfen gaat niet alleen over het ontdekken van Brussel, maar over het ontdekken van de wereld.’

Milica: ‘Je bent niet gewoon een toerist die wat door de stad dwaalt en hier en daar een foto neemt. Afhankelijk van bij je logeert, krijg je een heel andere stad te zien.’

De plannen voor de toekomst hebben ze eerder bij een goed glas bier besproken. Hetram die tijdens het gesprek mee aan de ontbijttafel zit, zegt: ‘We hadden het er gisteren over. Gorana kan haar talent gebruiken om tekeningen te maken van haar eerste indrukken hier, Milica schrijft er passende verhalen bij en ik zorg ervoor dat we ze hier in Brussel kunnen tentoonstellen.’ (lacht)

Een goede ochtend start met een goed plan. Of een ontmoeting die tot een nieuwe vriendschap leidt.

Maak MO* mee mogelijk.

Word proMO* net als 2790   andere lezers en maak MO* mee mogelijk. Zo blijven al onze verhalen gratis online beschikbaar voor iédereen.

Ik word proMO*    Ik doe liever een gift

Met de steun van

 2790  

Onze leden

11.11.1111.11.11 Search <em>for</em> Common GroundSearch for Common Ground Broederlijk delenBroederlijk Delen Rikolto (Vredeseilanden)Rikolto ZebrastraatZebrastraat Fair Trade BelgiumFairtrade Belgium 
MemisaMemisa Plan BelgiePlan WSM (Wereldsolidariteit)WSM Oxfam BelgiëOxfam België  Handicap InternationalHandicap International Artsen Zonder VakantieArtsen Zonder Vakantie FosFOS
 UnicefUnicef  Dokters van de WereldDokters van de wereld Caritas VlaanderenCaritas Vlaanderen

© Wereldmediahuis vzw — 2024.

De Vlaamse overheid is niet verantwoordelijk voor de inhoud van deze website.