'België kende 9 onwettelijke rulings met Luxemburg toe'

Rulings zijn voorafgaandelijke regelingen die de fiscus toestaat aan bepaalde belastingplichtigen. Dergelijke rulings maakten de kern uit van het LuxLeaksschandaal omdat de Luxemburgse fiscus langs deze weg vennootschappen verzekerde dat ze in Luxemburg maar schaars zouden worden belast. Een ruling is steeds gebaseerd op een bepaalde interpretatie van de wet en heeft tot doel om de aanvrager rechtszekerheid te verschaffen.

Ook België kent heel wat rulings toe. Artikel 22 op de Belgische wet inzake rulings bepaalt wel dat de rulingdienst geen ruling mag afleveren indien deze betrekking heeft op een vluchtland dat niet samenwerkt met de Organisatie van Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO).

Zoals MO* al eerder aangaf, valt Luxemburg sinds 22 november 2013 volgens de OESO onder deze niet-samenwerkende staten.

Het gevolg is dus dat rulings met Luxemburg sindsdien in België onwettelijk zijn. Nochtans heeft de Belgische fiscus sinds november 2013 vijftien rulings getroffen waarin Luxemburg een essentiële rol vervult. Dirk Van der Maelen die al vele jaren belastingspecialist is bij de sp-a: ‘Vermits de fiscus in principe binnen de drie maanden moet antwoorden op een vraag om een ruling, kan worden gesteld dat voor rulings die verstrekt werden na 1 maart 2014, de aanvraag werd ingediend na 22 november 2013. Er zijn negen rulings die betrekking hebben op Luxemburg en waarvoor een beslissing werd genomen na 1 maart 2014.’

Omdat de rulingcommissie onwettelijke rulings heeft afgeleverd, hoeft de fiscus deze ook niet te honoreren.

Zo is er het voorbeeld van een bedrijf dat zijn zetel verplaatst naar Luxemburg en vraagt of het in dat geval vrijgesteld blijft van roerende voorheffing en of er geen belastbaar liquidatiedividend ontstaat. Van der Maelen:  ‘Luxemburg maakt een essentieel deel uit van deze ruling vermits de zetel naar Luxemburg wordt verplaatst.’

De Belgische rulingwet stelt tevens dat rulings gepubliceerd moeten worden als het mogelijk is om ze te anonimiseren. Van der Maelen vond meerdere voorbeelden van rulings die makkelijk te anonimiseren zijn, en die niet werden gepubliceerd.

Van der Maelen wijst erop dat niet alleen belastingplichtigen maar ook administraties zich aan de wet moeten houden. ‘Op deze manier ondergraaft de rulingdienst haar eigen legitimiteit. Hoe kunnen we erop vertrouwen dat ze zich verder wel aan de wet houdt? Omdat de rulingcommissie onwettelijke rulings heeft afgeleverd, hoeft de fiscus deze ook niet te honoreren. Bedrijven die zich tot de rulingcommissie wenden om rechtszekerheid te bekomen, belanden integendeel in een rechtsonzekere situatie.’