Als de term 'baanbreker' voor iemand uitgevonden werd, dan voor de ecologische passionaria Sunita Narain. Haar werk rond de waterhuishouding van India en de taakverdeling tussen rijk en arm in het aanpakken van de klimaatverandering heeft meer dan één steen verlegd in de stroom van de geschiedenis.
Ze werkt net dertig jaar rond de vraag hoe milieu en ontwikkeling samenhangen. Ze begon als co-auteur aan de rapportenserie The State of India’s Environment, die in 1982 onder andere door The Economist met enthousiasme onthaald werd. Een van de toonaangevende en beleidsbeïnvloedende publicaties van Sunita Narain was zeker Dying Wisdom (1997), waarin ze samen met voormalig mentor Anil Agarwal de watercrisis van India beschijft, en uitgebreid ingaat op concrete en haalbare alternatieven voor stad en platteland. Dit jaar publiceerde ze nog Excreta Matters, waarin de verschrikkelijke staat van India’s sanitaire voorzieningen en het impact daarvan op drinkwater en gezondheid gedocumenteerd wordt.
Intussen is Sunita –iedereen noemt haar bij de voornaam– directrice van het Indiase Centre for Science and Environment (CSE) en altijd onderweg –ergens te lande of ter wereld- als ze niet zit ze te vergaderen, te plannen, te evalueren, te communiceren.
Sunita Narain is via een videoboodschap aanwezig op het feest naar aanleiding van 10 jaar MO* op 1 december in het Kaaitheater te Brussel. Schrijf nu in voor dit feest.