Dez Mona: emotioneel onweer op het Gent Jazz Festival
Het favoriete festivalmoment van Jan Buelinckx
Eén van mijn absolute lievelingsfestivals is het Gent Jazz Festival. Je krijgt er niet alleen de grote gevestigde namen uit de jazz voorgeschoteld, maar je ontdekt er ook nieuwe straffe bands en artiesten die niet in het klassieke jazzvakje passen. Jazzpuristen durven er wel eens meewarig over doen, maar zelf ben ik wel te vinden voor bands en artiesten die de grenzen van de jazz aftasten en zich openstellen voor andere muziekgenres. Een open geest beleeft nu eenmaal meer, om een bepaalde kwaliteitskrant te parafraseren.
Eén van de ontdekkingen op Gent Jazz die me het meest is bijgebleven, is een concert van de Belgische groep Dez Mona samen met het gospelkoor Go_Tell in de zomer van 2008. Het concert vond nog vroeg op de avond plaats en moest als opwarmertje dienen voor internationale acts als CocoRosie en Soil & Pimp Sessions. Echt veel volk stond er nog niet in de grote festivaltent op de Bijloke-site, maar de mensen die er stonden -onder wie uw dienaar- waren getuige van een magisch en meeslepend concert.
De groep rond de fantastische zanger Gregory Frateur en superbassist Nicolas Rombauts, aangevuld met enkele andere straffe muzikanten én met gospelkoor Go_Tell, bracht een emotionele kruisbestuiving van jazz, soul, gospel en rock recht uit het hart. Ze maakten muziek zoals die hoort te zijn: avontuurlijk, met weerhaakjes, soms ingetogen, kwetsbaar en melancholisch, dan weer uitzinnig, opzwepend en theatraal. De groep gaf zich voor de volle 200 procent en zanger Gregory Frateur zong de pannen van het dak. Zijn unieke en doorleefde soulstem ging door merg en been.
Na het concert werd het muisstil in de festivaltent. Het was alsof er een hevig emotioneel onweer had gewoed en de aanwezige festivalgangers de schade aan hun ziel aan het opmeten waren. Dez Mona had blijkbaar niet alleen mij omvergeblazen. De kracht van muziek kan soms verwoestend zijn.