De arrogantie van de onmacht

De bijna achteloze manier waarop minister van Defensie De Crem de vragen over die nieuwe informatie afdeed met het klassieke “wij kunnen niet bevestigen of ontkennen dat er nucleaire wapens zijn in Kleine Brogel”, is stuitend. Kristensen zegt daarover: ‘Overheden doen aan volksverlakkerij… Dat geheimhoudingsspelletje wordt gebruikt om het publieke debat te bevriezen.’ Erger nog is de mededeling van de minister van Defensie dat er voor de geplande modernisering –en dus de verlenging van de aanwezigheid van die nucleaire wapens– nooit een formeel of informeel akkoord van de regering gevraagd is. En dat die toestemming ook niet nodig is.

Er zijn stukken van ons grondgebied en belangrijke onderdelen van het nationale beleid die blijkbaar niet meer onder de soevereiniteit van de natie en zeker niet onder de soevereiniteit van het volk vallen. Wie daar vragen bij heeft, kan daarvoor niet terecht in het politieke halfrond, want parlement noch regering wordt hierover geraadpleegd. De verantwoordelijke minister verwijst het volk in wiens naam hij bestuurt naar de tapkast waar het gesprek tot in de vroege uurtjes verdergezet kan worden, zonder impact op het beleid. De Belgische regering bezondigt zich daarmee aan de arrogantie van de onmacht.

De Navo werd na 1991 in leven gehouden omdat Washington zijn greep op Europa niet wilde verliezen

Nut van de Navo

Er heeft in dit land altijd een ruime consensus bestaan over het belang en het nut van de Navo. Zelfs tijdens de anti-atoomwapenbetogingen van begin jaren tachtig werd de roep om het Navo-lidmaatschap op te zeggen niet breed gedeeld. Dertig jaar later is de militaire alliantie erin geslaagd zichzelf overeind te houden, ondanks het verdwijnen van de “vijand” waartegen ze ons moest beschermen. Bovendien past het grootste militaire bondgenootschap ter wereld op zichzelf een soort stealth-aanpak toe, waardoor het meestal onder de radar blijft. Twee dagen na de onthullingen van Kristensen was er in de media meer aandacht voor de boeddhistische plannen van Giel dan voor de nucleaire plannen van Evere.

Tientallen organisaties en prominenten roepen op om de dertigste verjaardag van de vredesbetoging van 23 oktober 1983, die 400.000 Belgen op de been bracht, te herdenken met het verwijderen van alle atoomwapens uit België. Door de manier waarmee de Navo met vragen over en kritiek op haar nucleaire strategie omgaat, wordt het moeilijk de oproep Time to Go! niet ook op de alliantie zelf toe te passen.

Gilles Dorronsoro, een Franse veiligheids- en Afghanistanexpert, stelde in een interview dat de Navo na 1991 in leven gehouden werd omdat de Verenigde Staten onder geen beding hun greep op de Europese defensie wilden verliezen. ‘Daarom werd de opdracht van de Navo geherformuleerd: van defensief bondgenootschap naar offensieve alliantie, die de democratische en humanitaire waarden van het Westen zou verdedigen waar nodig.’ Dat leidde tot een interventionisme dat de wereld het voorbije decennium biljoenen euro’s en tienduizenden levens gekost heeft. En in plaats van te ‘ontwapenen om te ontwikkelen’, zoals een van de slogans in 1983 klonk, besparen we op interne en internationale sociale uitgaven, om de factuur van de Navo te kunnen blijven betalen.