Réginald Moreels: het weerbericht bepaalt de oorlog in Mosoel

Vliegtuigen brommen dreigend in de lucht,

bommen drummen om gelost te worden,

het weerbericht bepaalt de oorlog,

helder weer, zon, veel slachtoffers,

grijs weer, regen, weinig slachtoffers.

Gekwetsten stromen toe, dag in, dag uit,

levensbedreigd, zwaar of lichter gekwetst.

Urgentieploeg, chirurgen en anesthesisten steken de handen uit de mouwen,

verzorgen, ontsmetten, opereren, reanimeren waar ze kunnen,

het baat vaak, niet altijd…

Harde job, meedogenloos, zalvend…

Sterkend ideaal, maar verre van ideaal…

Nederigheid is ons wachtwoord.

Het gelaat van alle patiënten en families is straalt leegte uit, pijn én verdriet.

Schaarse glimlachen, discrete tranen.

Welke geniale filosoof schreef ooit dat de blik van de Andere jezelf meer tot mens maakt?

Meer mens of maar mens?

De kernvraag blijft mij pijnigen: is de mens nu goed of slecht?

Slechte natuur, opwellingen van goedheid, of goede natuur, opwellingen van kwaad?

Als ik mij laat gaan, zou ik de eerste optie kiezen… En toch, de tweede optie blijft open.

De enige troost die ik in mijn bagage meeneem is de onsterfelijkheid van de nagedachte…

Aan wie? Aan zij die de oorlog moeten ondergaan en eraan ten onder gaan…

Zij die oorlog voeren, zichzelf en anderen opblazen, kan ik wel nekken.

Maar het zijn ook mensen, zo blijkt?!